X
"Het ontwaken duurt er uren,
Ontwapenend is zij bijna, de sluimerende tonen van de natuur die langzaam weer tot het dagelijkse van het leven sluipt,
De nachten, zij duren er eeuwen, als de geeuw van een pasgeborene uitgestrekt in een voldane zucht veranderd, zo vallen zij daar in slaap, zachtjes de warmte verdelend over hem en haar,
Daar waar enkel het hart regeerd alsof zij altijd al de volmacht over besluitvorming had, zij staat fier aan het roer, is aanwezig op iedere bergtop en laat haar echo klinken in ieder dal,
De bomen zijn zo hoog, zij proosten met hun zoetsappige fruit op de vriendschap, laten vallen wat zij in overvloed hebben om ons te voeden, zijn de beschutting in ieder briesje dat een storm zou kunnen doen verraden, én tegen de zon die ons kan doen verbranden in het verlangen, toch te verdrinken in de oceaan,
Wij hoeven niet te bewegen, liggen dagen aaneengesloten in de hangmatten die kilometers lang uitgestrekt zijn, we plagen de voeten met plakkend strandzand en wassen elkaar daarna in de warmwaterbronnen, er hoeft niet gedeeld te worden, maar als vanzelfsprekend is het gelukkige eiland, een toevluchtsoord voor ieder die zichzelf als schipbreukeling aan onze diepe gronden gestand vind,
De regen spoelt onze zorgen weg en doet haar stromen in het water, dat er altijd beweging mag blijven in het vaststaande,
Ik trouw je op iedere nieuwe plek die wij vinden, elke keer een extra belofte, het geloof is grootser dan twee aaneengesloten glimlachen,
Ik ga enkel ver van je, om je voor het idee overnieuw te mogen missen, het gelukkige eiland jubelt, opdat ook zonder brand, sommig vuur nooit te doven is, en wij, wij dansen om haar heen, smeren elkaar in met de as en vallen iedere dag overnieuw voor de steeds ouder geworden jeugd in de ogen van hem die naast ons staat, "ik beloof je iedere dag naar je te kijken alsof je een vreemde bent, alsof ik je al levens ken én alsof je mijn bloed bent, ik beloof je iedere dag overnieuw te zien in de herinnering van liefde, ongeacht."
Ontwapenend is zij bijna, de sluimerende tonen van de natuur die langzaam weer tot het dagelijkse van het leven sluipt,
De nachten, zij duren er eeuwen, als de geeuw van een pasgeborene uitgestrekt in een voldane zucht veranderd, zo vallen zij daar in slaap, zachtjes de warmte verdelend over hem en haar,
Daar waar enkel het hart regeerd alsof zij altijd al de volmacht over besluitvorming had, zij staat fier aan het roer, is aanwezig op iedere bergtop en laat haar echo klinken in ieder dal,
De bomen zijn zo hoog, zij proosten met hun zoetsappige fruit op de vriendschap, laten vallen wat zij in overvloed hebben om ons te voeden, zijn de beschutting in ieder briesje dat een storm zou kunnen doen verraden, én tegen de zon die ons kan doen verbranden in het verlangen, toch te verdrinken in de oceaan,
Wij hoeven niet te bewegen, liggen dagen aaneengesloten in de hangmatten die kilometers lang uitgestrekt zijn, we plagen de voeten met plakkend strandzand en wassen elkaar daarna in de warmwaterbronnen, er hoeft niet gedeeld te worden, maar als vanzelfsprekend is het gelukkige eiland, een toevluchtsoord voor ieder die zichzelf als schipbreukeling aan onze diepe gronden gestand vind,
De regen spoelt onze zorgen weg en doet haar stromen in het water, dat er altijd beweging mag blijven in het vaststaande,
Ik trouw je op iedere nieuwe plek die wij vinden, elke keer een extra belofte, het geloof is grootser dan twee aaneengesloten glimlachen,
Ik ga enkel ver van je, om je voor het idee overnieuw te mogen missen, het gelukkige eiland jubelt, opdat ook zonder brand, sommig vuur nooit te doven is, en wij, wij dansen om haar heen, smeren elkaar in met de as en vallen iedere dag overnieuw voor de steeds ouder geworden jeugd in de ogen van hem die naast ons staat, "ik beloof je iedere dag naar je te kijken alsof je een vreemde bent, alsof ik je al levens ken én alsof je mijn bloed bent, ik beloof je iedere dag overnieuw te zien in de herinnering van liefde, ongeacht."
Comments