"По роботі пізнати майстра."

"Duizend gezichten én tellende. Toch, zijn er slechts, 'n tweetal die er toe doen. Mijn schuin opgeplakte halve pomodori's, worden langzaam aan, echt tiet. Ben in alles een laatbloeier, maar blijf altijd groeien, sloom, maar zeker. De een ondertussen vleestomaat waardig, de ander nog altijd even dubieus. Met de kinderen ga ik graag in de tuin prikken. Frutten. Dat ze bij de handen voelen mogen, met eigen ogen mogen zien, dat elk op zijn eigen tempo, evengoed de knop in schiet en ontluiken zal. Ze vraagt me veel dingen, te veel, eindeloos. Zelfs als ik onder de douche sta. Zelfs als ik zit te poepen. De vraag is te groot. Dus antwoord ik haar. Even eindeloos. De ketting werkt. Mijn hart glimlacht. Heel even. Heel even is de buik tevreden. Voor alles is een tijd en een plek. Toch blijf ik dat potje augurken dat je als 'ie leeg is in de vaatwasser zet. Het label is niet meer te lezen, maar het zit er alsnog, altijd, hardnekkig te wezen. Soms vraag ik me af, snachts, badende in mijn koorts, wanneer de oorlog voorbij is, wanneer het stof genoeg liggen gaat voor iedereen, om te zien, wie nu eigenlijk de vrouw is, daarachter. Dat hoeren ook de afwas doen, ook boterhammen smeren voor de kinderen, ook stofzuigen en de matten uitkloppen en het dekbed met een ongelukje uitwassen, midden in de nacht. Dat gekken ook de huur betalen, de auto tanken, de ramen wassen en koken voor hun man. Ik zou eindeloze lijstjes kunnen maken, de opsommingen zijn jaren te meer. Dat het ene waar wél respect voor, er eentje van nature, en alles op wil en dank en best, alsnog compleet verwaarloosbaar. Soms, sluit ik mijzelf op in de garage, dan stroomt het achter het gordijn. Ik was erbij natuurlijk, betrokken, zo veel meer. Én ook zij. Slik mijn tranen in, verdedig de meester én de voorzitsters van de lastercampagne. Niemand anders zou er last van moeten hebben. Toch denk ik soms, was ik maar zo. De ruzie over losliggende kabeltjes, ligt recht om de hoek te wachten. Ik heb er geen hart meer voor."

"Hallo, ik ben nog niet dood."

"En nu je genoemd bent, Is er zoveel veranderd. Nu ze je naam kennen, Kun je er meer voor kopen? Heeft de reputatie, Iets anders opgeleverd, Dan schade. Nee, nee, Nog een keer, Nee, Natuurlijk niet. Om te denken, Dat een schijnbare, Vooruitsnellende, Een vrouw ooit, Ten goede, Of zou kunnen komen, Is als dromen, over, Maar nooit doen, Een wetenschap van niets, Gedeeld met niemand, En nergens geprint, We zullen nog langer wachten, Tot de vier jaar alsof het politiek, Ook weer voorbij gewaaid zijn, Het is, Politiek, En daarmee af, Doek dicht, Zaak gesloten, Carrière voorbij. Genoemd zijn zou genoeg moeten zijn. Voor een man dan. Voor een man op zijn minst. Als ik een man was geweest. Maar dat ben ik niet."

Deze blog, en de andere projecten van Carmen steunen? Check dan eens hier om een kijkje te nemen bij alle merch, bundels & abbo's. 

"Conjuctivus."

"Iedere pagina ontsnapt aan mijn hand, glipt uit de vingers alsof het al, gisteren,

Je nam me mee naar je moeder toch, ik dacht dat de kaarten eindelijk, kans, maar je kon niet houden, wat,

Terug naar je twijfels en onzekerheid, naar elke achteraf spijt, sprint, er heen,

Dag, verderop, een toekomst met lege fotolijsten, jurken die enkel schitteren in afwezigheid, zoals de beenderen in de, kast,

Dagelijkse, kost, rauw maar nooit genoeg, en al helemaal niet deze keer, nog een,

Rondje, dat om niet draait behalve zijn eigen, as, en wat ooit in vuur en vlam, is nu ver,

Koolt, het patroon van bedacht, is uitgedoktert, zelfs vitamine cocktails kon het tekort niet, behelpen,

Dus zie je, de afdruk van de blote voeten die te veel gedanst, nog op het dashboard, of alleen, wat was,

Gekrompen, in de hitte van, in het snellen op te hoge, toeren,

Ik ben zo, er is geen kant, maar als je dan toch denkt, te moeten, kiezen,

Doe het dan, niet, als een boer, je smeekt om, dan weet,

Hoelaat het is, altijd, vijf minuten over, twee ruzies voor, halverwege uitval zonder vervanging, vrije,

Invulling, is niet hetzelfde, als,

Wil het terug, maar kan, ik, wist dat ik je, tegen het lijf, 

Natuurlijk, loopt het, anders, had het, niet, maar waag,

Het, dat je, op nostalgie, pogingen, enkel om te, proeven, wat alom geprezen toch te zuur,

Je weet niet eens, hoeveel, ik, nog steeds, en ik kan het niet, helpen, dat ik altijd met mijn leven onder mijn arm, vertrek,

Waag het, dat je perfectionisme, nog een poging, voor het beeld, over, je zit nog steeds, als zijde die door de storm verregend, aan mijn huid gekleefd, alsof zij één,

Is, maar het hart, weet wel, beter, dan waar zij is geweest, dan waar is gebrand aan haar vurigheid, thus,

Het dekbed, trekt zich over de tranen heen, stilt het smeltende kind, tot de vrouw rijzen, kan,

Meneer, wisseling van de wacht in zijn hart, meneer, twijfel tot alle zekerheid ontdaan, meneer, zwijgen tot genoeg gezegd, meneer, van,

Het hoge paard afstappen, voor vertrappeld, zo charmant en stragisch, rechter, hand van, alleszins, 

Genomen, worpen, aan, ver, want, maar nimmer, meer, of sprekelijk."

x

"Vrienden,
Zij kennen de gekscherende honger en dorst die ongestilt bezit neemt van.
Overgave.
Ter overname.
Noem het beestje bij haar naam.
"Monster"
Zo zie je.
De diepte, de duisternis.
Er is niets zo verslavend als het verlangen naar.
Wij zitten in de taxi. Hemelse haven van anonimiteit.
Ik weet dat het loont een vrouw te zijn.
Nattigheid op de achterbank.
Nog nooit een klacht.
Slechts zuchtjes en smakjes.
"Waarheen?" vraagt hij
"Naar meer, meneer." zegt de Grijze.
Zo vertrekken wij zonder eind, naar bestemmingsloze oorden, die fantasie of dromen.
Lust zet de komma of stelt de vraag, waar reden er een punt achter had moeten zetten.
Zo slenteren alle Kafka's vanzelfsprekend in het eigenste gezelschap voort.
Zij kunnen ook niet anders.
Dan altijd oorsuizend en hartgonzend reikhalzend al naar het volgende, nog net op hun tenen lopende, de vinger uitstrekken.
Naar de ander.
Ver.
Vreemd.
Vondeling.
De Zwijger ligt in mijn bed.
Zo vloeiend als hij het spreekt, zo hakkelend de woorden.
"Dit is het."
"Ahmma"
Wie nooit honger heeft gekend, zal zich niet storen aan de stilzwijgende leegte, tot geproefd is van.
Wie zijn dorst lest met water, zal nimmer meer, of dronken zijn van de zoetsappigheid die waarheid met gulzige slokken innemend tot spraakwater van de binnenvetters doopt.
Vertrouw.
Confidantschap.
Hap. Slik. Weg.
Hij struikeld door het leven.
Als een eindeloos vallend man.
Jezelf vinden in ver, vreemden.
Vondeling.
Volgeling.
Bundeling van blindelings.
Nauwelijks ontmoette hij mij.
Meestal hemzelf.
Toch hang in graag in de lucht.
De geur. De gedachte. Aan de lip.
Dat het altijd aan mijn voeten kan.
Breek, punt.
Schaak, mat.
Vraag, stuk.
Thuis, komst.
Hou, vast.
Land, zacht.
Ver, bond.
"Waar is meer, meneer?" spiegelreflex.
"Verder vandaan van minder."
Meer weten wij ook nog niet.
Van, daag
Van, daar."