Oven-vers-knapperig

 "Probeer wanhopig te vergeten hoe het reizen van kippenvel de haartjes doet veren alsof ik even echt,

 

Hoe het bloed in de aderen doet kietelen en het hart even laat stilstaan omdat al het andere al klopt,

Ik weeg elke klakkeloze klank tussen neus en lippen door, voor de schaduw die zij werpt op het leven dat na, nu, heden zou zijn geweest, was het niet, koud gelaten,

Verhef alles omdat aan het begin, maar waar begin ik aan, als dit niet het einde is?

Ben niet eens een voetnoot, niet het belletje om eventjes, niet het zoete broodje op de zondagochtend, en niet het bosje bloemen dat spontaan, geen ring, geen vlechten, geen pastel computer kamer die met oog op, al kleurt naar, geen zerk, geen handtekening, geen -tje, ben niet eens een hotmail herinnering voor de verjaardag, geen screensaver, geen onderdeel van, niet eens een briefkaart, geen foto of bericht, niet de speeddail, niet de helft van de initialen op de handdoek geborduurd, niet eens een & teken daar waar getekend wordt, niet het vertrouwen dat een kruisje en een plus op de test spreken van geloof, hoop en liefde, niet de onzichtbaarheidmantel of raamstoel 31B, niet eens het eerste paar ogen na landen, of de lift van naar, 

Ben niet eens een voetnoot, de bron die onvermeld ergens in het niets, valt. 

De volledige reeks van kaft tot kaft gevuld met, jou, wie was ik om te denken, dat. 

Het doet er niet toe, toe, toe, niet eens het versleten tshirt dat je toch houdt al zitten er gaatjes in, want ooit was het je favoriet, want je draagt het nog altijd, even lief. 

Niet eens."

Klaagmuur

 "Al is het nog zo overduidelijk op de muur geschreven,

Wat niet gehoord wil, wordt ook niet gezien. 

Je beloofde me het leven als in dromen en te meer, 

Ik volgde je blind elk hoekje om, en wrong me in bochten zodat,

Het duurde jaren om te beseffen dat behalve mijzelf, enkel vaatdoekjes zich zo uitwringen voor 'n ander,

De voeten ontwaken na een drie jarige staking vol van vergetelheid voor de goede lieve vrede,

Om lief te hebben, zijn er twee nodig, twee, twee nodig, 

Het doek valt, en maar één is er beter van geworden. De ander blijft gerooid achter. Wie was ik om te denken, dat eerlijkheid of rechtvaardigheid bij een wandelende schijn welkom waren? 

Ik wacht, en wacht en wacht, maar om lief te hebben, zijn er twee nodig, twee, twee nodig, 

Elke kant beleid de zaak, ik vraag me af waarom brieven tijdens de hoogtij dagen al te veel gevraagd waren, wanneer voor buitenom hele odes gespeeched worden, als er maar ogen, als er maar meer ogen dan,

Zolang dacht ik, dat ik, ik, ik gek werd, alsof er nooit iemand die, maar nu betwijfel ik alles wat je ooit, 

Het staat op iedere mural of quote genietende gevel geschreven, ik hoor het in elk liedje op de radio spelen, wat heeft spreken nog voor zin? 

Om lief te hebben, zijn er twee, nodig, twee, nodig, twee, twee, twee, en niet één,

Sprong er zonder twijfel voor in de diepte, dwars door elke deur, dat zij gesloten wordt op algemene voorwaarden, alsof ons leven standaard,

Om liefde haar karakter te geven, moet je erkennen dat het een werkwoord is, samen, om te lief te hebben zijn er twee nodig, twee, twee,

Één,

Over en uit." 

Slaapkamer spiegels

 "Er viel een sluier van tijd en geweten over de verweerde lip,

Volzinnen ratelend, niet langer hak spring sloot,

De weg was dood.

Niemand wilde met me spelen, toen ik kind was, en juist daarom ben ik niet opgegroeid.

De hand vertrekt van schouder naar rug naar bolling op de bil en weer terug. 

Ik wou, ik wou,

Ik wou dat ik wilde dat het nu was,

Maar nu was gisteren,

En vandaag te laat. 

Ik pak mijn blokjes en popjes in. De knuffel is haar fluff verloren. En hij, hij ook. 

Mijn oma combineerde drie dochters, met een bakkerij, een sociale werkplaats en een supermarkt die meerdere dorpen voorzag van bezorging en voeding. 

Ik weet niet eens hoe ik het huishouden van 61m2 moet combineren met deeltijd vanalles. 

Dacht dat ik op haar leek. Maar ben te gevoelig voor 'n ijzeren hart, laat staan de wil. 

Ik wou, ik wou,

Ik wou dat ik het zo genoeg gewild had, dat het nu al zó was,

Maar nu was nooit,

En hier is zonder,

Dus zijn we rond,

Af,

Het is ook niet meer,

Dan hoe ijdel,

De hoop,

Is ook maar een hoopje,

Fantasie zonder feit."

Outlet Della Lana

 "Ik mis t' Gammele en Bamibal.

Ik mis een gebakken eitje halverwege de weg naar huis,

Zoenen op de oprit, het meeste nog van allemaal,

Mis de hitte van iedereen op 12m2 dansende,

In die dagen, 

Aan elkaar gestrengeld door de zon,

Wie wist? 

Dat we alles hadden, wat nodig,

Dat dromen over beter,

Springen én vallen betekende,

En ik, ik ben verspilt aan,

Verlaat me niet,

Ik heb toch alleen een,

Indraaien én zacht zoete dronken slaap nodig,

In de ogen kijkende,

Van de grootste, de grootste verantwoordelijkheid van allemaal,

De cultuur staat op scherp,

Ik stond overal vooraan,

En als dit het is, 

Dan heb je mijn gedachten nog, 

Op zijn minst,

Ik mis begroetingen alsof,

Iedereen vanzelfsprekend,

Ik mis de punk en rock 'n roll,

Naakt in slaap vallen op de kussensloop met het sigaretten gaatje,

Haar delen net na,

Ik mis dansen alsof het de laatste nacht, elke dag,

Ik wil dat je nostalgie de gevoelens doet herleven,

Dat mijn dagen voornamelijk uit niets bestaan, zoals toen,

In de ogen kijkende van,

Het grootste verlies van allemaal,

De scènes staan in brand,

En ik sta in de coulissen,

Toch een burn out,

En als dit het is,

Dan moet ik wel,

Vertrekken,

Het muurtje is omgevallen, 

Maar de gevangenis staat nog,

Alvin is kaal en verhuisd,

De wereld is van plastic,

En de live stream praat in acht talen,

Ik spreek er geen een,

Rocket Man is meer dan enkel een liedje,"

De O's

"Le sable de la plage entre les draps, A été délicatement enlevé avec des pincettes, Ne savais-tu pas A quel point suis-je attaché à la mer ? Combien ai-je besoin du feu de joie ? je vais chercher ma serviette et mon panier pique-nique, mon chapeau de soleil, Je prends tout, tout le monde, sauf le silencieux, Qui la plage à tout prix, envie de forcer dans la mer, Mais savait-il ? Que ni la mer ni la plage ne peuvent s'échapper, Ou peut-être, à une paire de mains qui célébreront au bord de la mer; comme la vie serait belle? et peut-être: comment on passe? dont nous sommes reconnaissants. Ne l'oublie pas. Le silence cède à peine, mais le savait-il ? Ou peut-être, une vie heureuse - accident parfois, chagrin, sûr, - Dis-moi, Silence, dis-moi maintenant à qui vas-tu parler? quand le dernier rayon de soleil s'est échappé des draps, quand la dernière pelle est dans le bac, lorsque la couleur estivale a disparu dans le caniveau de la douche, à qui vas-tu parler?"

" ¶ もう一つ如何ですか ¶ 明日では如何ですか."

"En wanneer het verdriet op bezoek komt, een zucht de deur net iets te hard dicht doet gooien, als het bord dat te glibberig uit de handen en op de grond kletterde, wanneer De Man met de Hamer een pauze opeist, Er zijn zo veel dingen die, waarvan, omdat toch, of soms, heel even, en geen één, zal ooit, of bereiken kunnen, op zijn minst, Herinner je je nog, hoe toen, voor het moment vervlogen, er een bladzij van mogelijkheden zichzelf over de eettafel wenste uit te spreiden, in de vorm van twaalf optelsommen en verwijzingen naar nummers die misschien ooit terugbellen zouden kunnen, De paarse kelken van zo goed als zomer maar nog niet echt, doen me denken aan zijn kazuifel, zo goed omhelsd door beide stola's, dat hij bijna onzichtbaar, tenzij je wist dat het er was, dan, Als de belastingdienst aan de andere kant van de lijn zit lijkt elke minuut drie jaar, maar toen jij, was het alsof het in één knip van de vingers, Was er een zoen gedag of welterusten geweest, zou de druk van de lippen dan, genoeg, genoeg om genoemd te mogen, Wil gewoon een gaan, omdat er nergens anders meer een te ver te verwachten, en dat is waar jij bent, Was het brein muzikaler dan begreep de viool de wolk van onschuld wellicht, was er een vinger op te leggen, een blaar aan te verwijzen om je op de pijn te wijzen, Maar diep in de keel, op het stokken tussen de eerste en tweede lettergreep, daar ligt het hart van wie ooit had kunnen zijn begraven, Dat wij allemaal liegen, is de enige waarheid, dat wat verzwegen wordt het meest spraakmakende van de kern der verbinding is, hoe leven en laten leven wat onuitgesproken ruikt als bedlinnen dat achttien jaar onaangeraakt op zolder perongeluk, Begraven."

"По роботі пізнати майстра."

"Duizend gezichten én tellende. Toch, zijn er slechts, 'n tweetal die er toe doen. Mijn schuin opgeplakte halve pomodori's, worden langzaam aan, echt tiet. Ben in alles een laatbloeier, maar blijf altijd groeien, sloom, maar zeker. De een ondertussen vleestomaat waardig, de ander nog altijd even dubieus. Met de kinderen ga ik graag in de tuin prikken. Frutten. Dat ze bij de handen voelen mogen, met eigen ogen mogen zien, dat elk op zijn eigen tempo, evengoed de knop in schiet en ontluiken zal. Ze vraagt me veel dingen, te veel, eindeloos. Zelfs als ik onder de douche sta. Zelfs als ik zit te poepen. De vraag is te groot. Dus antwoord ik haar. Even eindeloos. De ketting werkt. Mijn hart glimlacht. Heel even. Heel even is de buik tevreden. Voor alles is een tijd en een plek. Toch blijf ik dat potje augurken dat je als 'ie leeg is in de vaatwasser zet. Het label is niet meer te lezen, maar het zit er alsnog, altijd, hardnekkig te wezen. Soms vraag ik me af, snachts, badende in mijn koorts, wanneer de oorlog voorbij is, wanneer het stof genoeg liggen gaat voor iedereen, om te zien, wie nu eigenlijk de vrouw is, daarachter. Dat hoeren ook de afwas doen, ook boterhammen smeren voor de kinderen, ook stofzuigen en de matten uitkloppen en het dekbed met een ongelukje uitwassen, midden in de nacht. Dat gekken ook de huur betalen, de auto tanken, de ramen wassen en koken voor hun man. Ik zou eindeloze lijstjes kunnen maken, de opsommingen zijn jaren te meer. Dat het ene waar wél respect voor, er eentje van nature, en alles op wil en dank en best, alsnog compleet verwaarloosbaar. Soms, sluit ik mijzelf op in de garage, dan stroomt het achter het gordijn. Ik was erbij natuurlijk, betrokken, zo veel meer. Én ook zij. Slik mijn tranen in, verdedig de meester én de voorzitsters van de lastercampagne. Niemand anders zou er last van moeten hebben. Toch denk ik soms, was ik maar zo. De ruzie over losliggende kabeltjes, ligt recht om de hoek te wachten. Ik heb er geen hart meer voor."

"Zo ben ik, gewoon."

"Wil niet zeggen dat het het meest gebruikte excuus is, maar het is wel de standaard. Wat, beste lezer, hilarisch is gezien de pleidooi tot normaalheid daarmee vanzelfsprekende met gewoonte en doorsnee wordt afgekapt. Dus daar zitten we dan. Het blikje bruist af en toe een belletje omhoog. Ze kietelen aan mij tong, evenals de argumenten, en hoe slap het ook is, ik lach niet. Je moet het zien als een moment van sacrament nemen in de kerk, reageer je ongepast, dan doet de overduidelijk aanwijsbare reden er niet toe, de legitimiteit van de reactie ook niet. Je wordt bestempeld als drog. Zonder reden. Wederom, lachwekkend. Goed, wij waren in gesprek. De stad is mijn speeltuin. Het land mijn pretpark. De wereld het witte strand aan de voeten van de Bounty reclame (2001, RTL4). Wil niets zeggen over hoogmoed, want we moeten allemaal hoog inzetten. Maar, wie geen vrees kent weet pas hoe groot de angst is om te vallen, wanneer de achteruit kijkt. Ik maakte die fout. Ik keek achterom. De tegenspeler niet. Zijn auto bezit geen spiegels, hij rijdt simpelweg tot de benzine op is. Neemt een nieuwe auto. Hij doet me denken aan het type mens dat GTA speelt, en maar aanneemt dat je ranking daar iets van doen heeft met je status in het leven. Het kabbelt door. Iedereen wil uitspreken. Of ik kan laten uitspreken. Er wordt op de lip gebeten. Er worden velletjes langs nagelranden die eerst losgekrast zijn weggekrabt. De staat van zijn is bijzonder bekend maar ondertussen ook een vreemde. Hij doet alles bij het boekje. Opzich, respect. Maar ook, doorzichtbaar. Tegenspeler doet alles bij zijn Bijbel. Het is een wonder dat hij zo veel tijd gespendeerd heeft aan deze leesgang van preken perfectioneren, maar nog steeds geen voorganger is. Ik vertrek naar mijn familie. Denk aan tegenspeler. Wat zou hij passen in het nog minisculer dan kleinstedelijk. Geroemd worden. Maar er zit een verschil tussen geroemd, beroemd en berucht. Het moge duidelijk zijn op welke hij uit is. Dat zoiets een onmogelijke opgave is, wanneer je geen beoefenaar bent, is nog niet geland. Dat is dan ook hoe ik weet dat hij onbereikbaar is en blijft, vliegtuigstand."