Friday, December 8, 2023

Zonder vrijwilligers zijn we nergens.

Gisteren was het de dag van de vrijwilliger ❤️


Als orginele dorpenaar uit een kleine gemeenschap in Nederland, weet ik als geen ander, dat we nergens zijn zonder vrijwilligers. Ze houden de wereld draaiende. 


Soms merk ik dat mensen een vertekend beeld hebben van wat vrijwilligers nu eigenlijk doen in onze maatschappij. Het raakt me echt diep in mijn hart als iemand denkt dat vrijwilligerswerk geen écht werk is. Dat is het wél. Én hoe. 


Waar ik vandaan kom was er bijna niets, als het niet aankwam op vrijwilligers. Voetbal? Vrijwilliger die de trainer is, vrijwilliger die de kantine beheert. Knutselen op school? Vrijwilligers die de les geven. Jong Nederland activiteiten? Vrijwilligers die het organiseren. Jongerensoos? Vrijwilligers die het organiseren en achter de bar staan. Carnavalsvereniging en tocht? Vrijwilligers die het organiseren. Wandelvierdaagse? Vrijwilligers die het organiseren en regelen. Kindervakantieweek? Volledig draaiende op vrijwilligers. Fanfare? Koor? Kerk? Volledig draaiende op vrijwilligers. 


Zonder al die vrijwilligers, waren al die activiteiten er niet geweest. Vooral op een plek waar er al zo weinig kunst, cultuur en sportactiviteiten zijn, is de impact van zo'n vrijwilliger van onschatbare waarde. Dat je uit een gebied komt waar een schaarste aan kunst, cultuur, muziek, sport, jeugdactiviteiten heerst, beïnvloed het leven op zijn zachtst gezegd enorm. Als jouw directe omgeving daar, het niet met elkaar allemaal zelf doet én maakt, dan is er niets te doen. Er zijn geen basis infrastructuur instellingen die twaalf danslessen per avond aanbieden. Er zijn geen talloze mogelijkheden aan opties om uit te kiezen. Het is zelf opzetten, zelf regelen, zelf mogelijk maken, of niets. En al die tijd en energie en al het organisatorische berust op: vrijwilligers. 


Vaak hoor ik jong talent in de kunst en cultuur sector zeggen, "ja, ze vroegen me om het te komen doen voor niks, natuurlijk niet..." en dan moet ik even slikken. Natuurlijk als een bedrijf belt of een instelling die ook gewoon iedereen uitbetaald, wil je ook betaald hebben, dat is logisch. Maar vrijwilligersorganisaties zijn anders, ze zijn als een huis dat is gebouwd met elke vrijwilliger, steen voor steen, op teruggeven. Op geven daar waar het het hardste nodig is. 


Zonder de (vrijwillige) aandacht van een schrijfster die ondertussen al lang en breed in België woonde, maar vroeger geboren was in het dorp, en langskwam om te babbelen over schrijven, jaar boek, en ons wat opdrachten gaf, had ik nooit kunnen dromen dat het voor iemand zoals ik, ook mogelijk kon zijn. 

En al werd zij gepubliceerd bij een gerenomeerde uitgever, en al had ze een tyfus druk schema en moest ze helemaal op en neer vanuit België komen voor nul euro en vast en zeker het merendeel van een klas die aan het stieren was, ze kwam. Met alle tijd en aandacht en alle goede wil. Om ons allemaal iets te geven wat simpelweg niet beschikbaar was, tot zij besloot vrijwillig te investeren, zonder de kans op return of investment. 


Zo lang als ik leef stond vrijwilligerswerk ook in ons gezin en in onze familie, het teruggeven, hoog in het vaandel. Je zet je altijd in voor je omgeving, om het leven te maken of te houden, om zin te geven aan en voor, je neemt een aandeel. 


Omdat dit belang bij ons thuis zo hoog stond, hebben wij dan ook als gezin altijd vrijwilligerswerk gedaan. Het was vanzelfsprekend. Ook toen ik ging studeren, was het meer dan logisch dat je buiten je studie en je werk om, teruggeeft. We leven in een wereld waar het merendeel van de mensen in onze omgeving het beter dan ooit hebben. Maar het speelveld is niet gelijk. Ook in Nederland boeit het waar je geboren wordt, voor de kansen en mogelijkheden die aan je voeten liggen. Tijdens mijn studie pedagogiek, zette ik me dan ook als vrijwilliger in om in de wijken in Eindhoven waar niet genoeg was voor de jeugd, activiteiten mee te bedenken, te organiseren, in die kiddo's te investeren. Ik zou geen een kind toewensen, dat je geen toegang hebt tot een clubje, dat je niet mee kunt doen met sport of muziek of creativiteit, simpelweg omdat het niet aangeboden wordt, omdat er niks is. 


Vrijwilligerswerk bleef altijd een de dingen die mij zin geeft als geen ander. Na mate mijn carrièrepad wisselde, ook mijn manier van teruggeven. Vrijwilligers organisaties wilden graag gebruik maken van mijn kracht in spokenword, dus workshops, dus zelfvertrouwen trainingen, dus activiteiten voor laaggeletterden, dus hun vrijwilligers trainen in spoken, dus video's inspreken en teksten schrijven over het grotere doel. Zelfs als je maar één uur per week wat je hebt inzet, gratis en voor niets, vrijwillig geïnvesteerd in de ander, in de missie, dan nog is de impact die je daarmee maakt, mindblowing jongens en meisjes, ik zweer. 


Gelukkig zijn er ook veel mensen, die deze waardes delen. En die de waarde en inzet zien. In 2017 werd ik uitgeroepen tot vrijwilliger van het jaar van Lumens / Dynamo. Het klinkt misschien vreemd voor sommige, maar van alles wat ik deed tot nu toe, ben ik op die oorkonde het meest trots. Wat ik deed was zo aanwezig en toereikend dat mensen actief de tijd en de moeite hebben genomen om me te nomineren en mij in het zonnetje te willen zetten, erkenning te geven voor de waarde van al dat vrijwillige werk. Dat raakt je. Dat maakt het zo zichtbaar, tastbaar, dat gevoel van voor, door en met elkaar, maken we de wereld. 


In een tijd van stapelende crisissen is er veel wat je niet kunt doen, en waar je heen controle over hebt. Maar: er zijn ook dingen waar je wél wat aan kunt doen, er zijn ook dingen waar je wél invloed op hebt. Je daarvoor hardmaken, er een aandeel in nemen om de wereld voor het grotere goed te veranderen, dat zit in het dna van vrijwilligerswerk. De bereidheid om tot het naadje te gaan voor het doel, voor het belang van de ander, ook als het je niet oplevert op je bankrekening, ook als het je tijd van huis kost, ook als je daarvoor met je handen in de modder moet zitten en je kilometers te meer moet rennen. 


Juist in deze tijd hebben we een hogere nood en een grotere behoefte aan vrijwilligers dan ooit. Én aan het erkennen van hun onomstotelijke maatschappelijke waarde. 


Zo zette we met een groep enthousiastelingen Onuitgesproken en Losse Eindjes op, en hebben we door de impact die daarmee gemaakt werd, samen de Stimulerings Cultuurprijs van eindhoven gewonnen. Door die prijs te winnen, konden we aan de scene in Eindhoven een impuls geven. Konden we onafhankelijk ons werk blijven voortzetten op stabiele basis. Zo zijn er in de zes jaar dat we nu bestaan meer dan 80 artiesten geweest die hun aller eerste ervaring bij ons op het podium hebben opgedaan en daarna doorgegroeid zijn tot beginnend professional in de scene. Die eerste vliegmeters moeten ergens gemaakt worden. En al deze mensen zouden geen vliegmeters hebben gehad, als de vrijwilligers niet met alle tijd en aandacht naar ze luisterden, hun zenuwen temperde, met ze bereid waren te sparren over wat te doen en hun werk, en vrijwillig zichzelf inzetten om de podia te organiseren, het publiek te betrekken. De uren die daarin zaten en nog altijd zitten, zijn onbetaalbaar. 


Er is niets wat zo veel impact veroorzaakt als vrijwillig je inzetten voor de ander of het grotere doel. Ook in kunst en cultuur. Juist in de regio's of wijken waar geen geld te halen valt. Geen publiek is. Geen podia zijn. Geen activiteiten. Juist op de plekken waar er simpelweg, nog niets is. Behalve de potentie, de ruimte, de behoefte, én vrijwilligers die bereid zijn om te bouwen. 


Zonder vrijwilligers zou de wereld zoals we het kennen, stoppen te bestaan. Je denkt er vast niet elke dag over na, maar ze zijn overal, constant, non-stop bezig. 


De volgende keer dat iemand je vraagt om voor een vrijwilligersorganisatie ook als vrijwilliger een aandeel te nemen, denk dan eens na over nalatenschap, en fuck die euro's en fuck de status en fuck te druk zijn, denk na over wat je de wereld wil teruggeven en wil nalaten, en neem je verantwoordelijkheid en aandeel.


 Alleen met zijn allen samen, alleen door allemaal ons te committeren aan inzetten voor en teruggeven aan het grotere doel, kunnen we de crisissen van deze tijd het hoofd bieden. Ga, en wees vrijwilliger verdomme, we hebben het nu meer dan ooit nodig. 


#dagvandevrijwilliger 

Monday, September 4, 2023

Logboek: Bundel Release

Voelt beetje weird ass om deze titel te typen. Weinig tijd gehad voor mijn eigen kunst mooie mensen. Druk bezig geweest met alle andere projecten die we hier in Eindje verzorgen met WeerWoordGeven. 

Soms weet ik zeker dat ik zes jaar geleden meer uren per dag had. Maar misschien was dat alleen omdat ik toen niet perse minder deed, maar meer deed met minder verantwoordelijkheid. De zorg voor een community is soms best overweldigend. Soms moet ik mezelf we echt aan herinneren dat ik niet alles perfect kan doen, of goed voor iedereen, dat ik mijn best doe en dat goed genoeg is. Dat je niet meer kunt doen dan dat. Toch, blijft moeilijk als je voor een groter doel gaat. 

Goed Carmen, als je niet heel veel deed voor de bundel release, wat deed je dan wel? We hebben met onze crew van Losse Eindjes gezeten. Het curriculum voor ons nieuwe seizoen van WoordenKots040 opgesteld. Duizend intentieverklaringen gemaakt. 😂 (Of teminste zo voelde het) facturen, ook nooit vergeten. Het kantoor gepoetst. De eerste sessie voorbereiding van WoordenKots040 bij RaraRadio gedraaid. Morgen weer een WeerWoord edit ook daar. Evaluatie van UcMasters termijn een. Voorbereidingen voor het eerste makersweekend van de nieuwe lichting UcMasters. Meeting met een nieuwe artiest die we hopen te publiceren met Ongezine gehad. De show voor 13 september voorbereid. Én coaching gesprekken. En goed ook borrels, ik bedoel ik leef wel in de cultuursector. Niet super high focus als ik probeerde te plannen voor de bundelrelease, maar wel allemaal leuk! 

Echt weer lekker op zijn typisch Carmen weer. Maar goed als je niet meer draagt dan je nu dragen kan, hoe leer je dan ooit meer te kunnen dragen dan je al deed? Mijn levensmotto dit. In hindsight. 

Komende weken meer updates. En gedichten. En als iemand nog tips heeft voor timemanagement altijd welkom. Altijd. Echt. Letterlijk. Altijd. Bereid. Alles. Te. Proberen. Echt. Echt. Altijd. 

Wandel-poezie deel 3

 Kocht een mini printer. 


Nu print ik een mini plak bundel. 


Nummertje 3 uit de serie "De man die zoveel grijs zag, dat hij grijs werd."

Kun je vanaf november '23 vinden in Breda. 


Dacht kies eens een at random treinstad. Nou Breda dus. 


Deel 1 is door de gemeente Tilburg ondertussen overgeschilderd. Graffiti-en was toch net te baldadig in te blijven staan. 


Deel 2 kun je in Eindje zelf met het routekaartje op m'n website bewandelen. Gemeente Eindhoven laat label-print lekker zitten gelukkig. 😊


Nu dankzij de geweldige technologie van de action mini printer to go mobiel, een wandel bundel mét plaatjes. 🥳


Ken je leuke plekjes in Breda die zeker op de route moeten zitten én behoefte hebben aan een stukkie poëzie, stuur me dan een berichtje ❤️ carmenverduyn@gmail.com 


🔥🔥🔥

Wednesday, August 30, 2023

Logboek: Bundel release

 Ohhhh jongens en meisjes. Verdomme nog aan toe. Had iemand me ooit verteld hoe moeilijk het is om de draak in de ogen aan te kijken, dan weet ik niet of ik het gedaan had. Dat je eerst moet trotseren voordat je bij de schat komen kunt. Universele waarheid. In talloze sprookjes. Hoe ik die link niet eerder kon leggen is mij ook bijster. 


Goed, we zijn onderweg. Lettertypes zijn gekozen. Plaatjes zijn gemaakt. Kopjes bepaald. versie 2.1 of 1.2 (afhankelijk van toe je tellen wil) is on. Bijzonder blijft het wel, dat een mens kan stressen om de kleinste dingen. Tussen een paniekaanvalletje hier en daar, denk ik dan, maar wie heeft er tien jaar later nog wakker gelegen of spijt gehad van het lettertype? Echt niemand waarschijnlijk. En als ze dat wel deden, dan is er vast en zeker iets zwaar psychologisch mis, wat al helemaal niks met dat specifieke lettertype van hun debuut bundel te maken had. 


Goed de Draak van de dag lijkt vandaag instagram en facebook te zijn, die erg boos zijn over de marketing en promo content omdat het mogelijk wellicht mensen aanstoot zou kunnen geven. Ironisch eigenlijk wel, dat kunst haar grote opdracht is om te schuren, taboes aan de kaak te stellen, de rauwe randjes op te zoeken, maar wij meer dan ooit redigeert worden binnen het sociaal wenselijke regime. Daar denk ik sinds kort veel over na. Of eigenlijk al jaren, sinds de linkse kant steeds meer regels op,egt en minder openstaat voor het recht van ieder om mening, kritisch denkvermogen, en kunstzinnige interpretatie te mogen hebben gemotiveerd vanuit henzelf als eigen en uniek individu. Genoeg gesidetracked. Het zou echt fucking tof zijn als jullie ons zouden kunnen helpen, door even naar instagram of facebook te gaan en een van de posters te sharen, reposten, in appgroepje te gooien of een shoutout kunnen doen. Mucho gracias alvast mooie mensen.


Binnenkort krijg ik een personal assistent, die ik personal manager ga noemen, want we kennen allemaal mijn typisch kunstenaar chaos. ;-) Eng, spannend en leuk. Zo gaandeweg krijg ik een team van super hecht betrokken pro's die mij tot nu toe eigenlijk vooral leren dat ik mijn werk even serieus moet nemen als mijn tupperware opberg systeem. We zijn ondertussen al jaren verwijderd van dat meisje dat altijd freestylde omdat ze bang was haar teksten te vergeten. Nu ik 25 minuut monoloog show's uit de blote hoofd kan doen, is het ook tijd, om met diezelfde serieusheid die zit in het maken, het werk te promoten. Alweer zo'n ding waar ik prima wat van kan, maar altijd een te grote schaamte voor had om het voor mijzelf te doen in plaats van een ander. Wie had gedacht dat één ding doen wat te lang uitstelde omdat je het eng vond, met twaalf extra te overwinnen vooruit geschoven angsten kwam. Hehehe. Takin' it one day at a time. 


Wil je meer zien van de uitgeverij waarbij ik debuteer? Surf dan een keertje naar: www.instagram.com/ongezine 


Bundel alvast pre-orderen om ons te steunen? Check: https://weerwoordgeven.com/products/bundel-het-is-mijn-ambitie-om-alcoholist-te-worden

Tuesday, August 15, 2023

Logboek: Bundel release

De laatste week heb ik mijzelf tot vroege vogel ontpopt. Er moet nog veel gebeuren. Echt, de hoeveelheid keuzes die gemaakt moeten worden. Boek ligt bij de drukker, dacht dan zijn we wel rond met al die zenuwslopende keuzes voor deze twijfelkont (herkenbaar mede-adhd-ers?) Nou, niet dus. De keuzes worden er alleen maar meer. 

Ik huurde een party planner in. Super chill wel hoor. Ze denkt aan werkelijk alles. Alles alles. Alleen, moet ik over elke alles ook een keuze maken. Soms gaat dat makkelijk zo van;

"Wil je snacks rond laten gaan voor de gasten?" 
"Ja. En bitterballen."
"Sauzen?"
"Ja. Inclusief curry. En sauzen mogen elkaar niet aanraken graag."
'Met of zonder vlaggetjes?"
"Hoe bedoel je vlaggetjes?"
* ze tekent een van die prik in een kaasblokje vlaggetjes *
"Kan ook met de titel van de bundel op het vlaggetje..."
"Hmmm..."
"De titel kunnen we ook op de flesjes bier en wijn laten drukken."
"Dat lijkt me leuker dan vlaggetjes."
"Dus op de flessen, zwart wit, roze zwart, wit roze, beetje in de huisstijl blijven of liever helemaal iets anders?'
"Ohja, de huisstijl dat staat in Adobe, gewoon dupliceren en maak er dan maar een label van."
"Had je ook al nagedacht over de aankleding van de ruimte, daar wel vlaggetjes?"
"Ja, nee, geen vlaggetjes, het is geen verjaardag. Als er echt iets aan het plafond moet dan doe maar boeken die open hangen op de pagina waar het naar de wc gaan beschreven wordt, dat lijkt me wel grappig, of een slinger van gelukspoppetjes, weet ik veel. Iets."
"Wat is voor jou het exacte verschil tussen een slinger en een vlaggetjes lijn?"
"Wat?"
"Soms verwarren klanten ze, even dubbelchecken."
* ik teken het verschil tussen een slinger en vlaglijn *

Veel keuzes. Heel veel keuzes. Als ik nu ergens niet van hou, dan is het wel keuzes maken die betrekking hebben op mezelf. Keuzes maken voor andere no problemo, keuzes voor mij, ja, misschien dat ik achteraf toch nog drie jaar extra therapie had moeten nemen. 

Ik vind keuzes vooral eng, omdat ik mijn leven lang al een soort van inschattingserror heb, wanneer ik over een keuze kan en mag of zelfs moet nadenken. Op instinct of intuïtie ga ik geweldig. Mijn goede keuzes komen daarvandaan. Zodra het wezen dat mijn hersenen thuis noemt, ook haar meningen mag geven, dan gaat het mis. Kijk, mijn brein is erg bezig met goed zijn, voldoende, bij de norm horen, inpassen, en keer op keer blijkt dan dat ik toch helemaal niet zo pasbaar ben. Ik vind iets wat al mijn vriendinnen leuk vinden, niet vanzelfsprekend leuk omdat het samen zo gezellig is, ik haat hockey, want ik snap het gewoon niet. En al is het samen met een triljoen van mijn favoriete mensen, al probeer ik het achtentwintig keer, ik vind het kut. Alles wat ik niet snap vind ik kut. Alles wat ik niet begrijp vind ik belachelijk. 

De risico zone in keuzes maken, zit hem in de keuzes niet begrijpen, of de waarom van de vraag. Als ik je vertrekpunt niet begrijp kom je uit op, "hoe bedoel je Bieterbal kan ook?" of "Wat wil je dat ik antwoord?" Verder kan de trein dan niet meer komen. ADHD is eigenlijk als een serie wagons op verschillende sporen hebben die tegelijkertijd in verschillende snelheden rijden en op één spoorwegovergang in de goede volgorde aan elkaar geklikt moeten worden. Soms gaat het goed, geweldig, maar meestal dirigeer ik mijzelf in een regelrechte zelfgecreerde ramp, want mijn wagonnetjes zaten op het verkeerde spoor of in de verkeerde volgorde, en nauwelijks begrijpen mensen, waarom, want hun trein start altijd hetzelfde heeft een machinist aan het begin, ze bezitten een stilte coupe op de juiste plek en de trein rijdt precies optijd altijd op spoor 1. 

Dit herinnerd me eraan, als iemand nog een oud modelspoor of treinsetje ergens heeft liggen op de zolder of garage, ik wil hem graag overnemen als prop. 🦋

Bundel "Het is mijn ambitie om alcoholist te worden." Pre-orderen? Klik hier


Monday, August 14, 2023

Logboek: Bundel release

 Ok. Janneke wint alweer. Ik ga het toch doen. Ik moet het proberen. Waarom ik mensen aanneem die even eigenwijs, koppig en doordrammend als ik zijn, God mag het weten.

De dag begint met de zolder opruimen. Ik ruim al dagen op. Voel de uitdrukkelijke neiging om overal structuur te moeten maken. Controle te nemen. Nu het hoge woord eruit is en alles bij de drukker ligt voelt het alsof alles uit mijn handen is. En ik heb, dingen in mijn handen nodig. Ben slecht in controle loslaten. Had nog liever alles zelf gedrukt. Stiekem ben ik echt een verdomd moeilijk individu wat dat betreft. 


Goed de zolder is ondertussen aan een kant vertoonbaar. De tweede helft komt na mijn rookpauze. Mijn rookpauze is al te vaak niet echt pauze. Dan update ik de duizenden socials en websites en events die we beheren. Dan check ik even in op de whatsapp chats. Mijn rookpauzes duren soms een werkdag. Dat frusteerd zowel Janneke, als de kinderen als mijn partner en ook nog eens de hond en ikzelf. 


Goed, vandaag duurde de pauze maar driekwartier. Best netjes vind ikzelf. Ik ben zo verdomd zenuwachtig dat ik ook niet meer weet hoe ik dit nog ga volhouden tot 19 oktober. Goed, sinds de aankondiging heb ik een stoepje achterin de tuin gelegd, 215 potjes magic arena gespeeld, de slaapkamers verbouwd, 12 wasjes gedraaid, voor in de tuin nieuwe borders en planten geplaatst. Ik zou eigenlijk, stickers moeten laten maken. Dat was mijn werkopdracht vorige week. De stickers zijn nog niet gemaakt. Ik heb voornamelijk gedacht aan een meisje, Steffi, die nu bij de nieuwe lichting van UC Masters zit, die hele leuke stickers heeft, waarvan ik er eentje heb. Na 8 dagen denken aan Steffi's stickers, denk ik dat ik Steffi maar ga vragen of ze mijn stickers kan maken. 


Mijn tweede taak van de week van vorige week, die ik verzaakt had omdat ik een van zo'n "weken" had, is het doorgeven van de lijst van mensen die ik speciaal wil bedanken voor hun rol in deze extreem lange bevalling van schrijver worden tot aan debuut. Er zijn veel mensen die ik wil bedanken. Op verschillende niveaus. Ik wil Kareem, Eva, Andrey, Dave, Rozan bedanken voor het geven van een kans en gewoon maar laten zijn en omarmen van een fucked up weird ass binnenstuiterende puber die liever dan haar stage lopen haar droom om schrijver te worden daar achterna wilde gaan. Ik wil Mickey en Marco en Unam bedanken voor het schenken van vertrouwen in mij toen ik nog geen zelfvertrouwen had. Ik wil de Fuse bedanken voor het zijn van het eerste podium en mijn eerste persmoment. Ik wil Twan van het ED bedanken voor het profiel dat hij daarna over mij schreef. Die zin "een dromer met het vizier op scherp" was wat ik tegen mijzelf prevelende in de zware jaren, in de momenten dat je eigenlijk wil opgeven of denkt laat maar. Die zin trok me door alles heen. Gaf me de drive om door te gaan, ook als ik niet meer wist waarheen. 


Er zijn zo verdomd veel mensen om dankbaar voor te zijn dat het notitieboek telkens onleesbaar wordt. Ik ben een sentimentele motherfucker. Ik traan te veel. 


Ik wil Jorien en Marije bedanken omdat ze me de kans gaven op Frankfurt Buchmesse mijn grootste wapenfeit te slamdunken. Ik wil Mohammed bedanken voor het schenken van een warm bad, Petra Stienen en Jurgen Maas voor hun adviezen die na tien plus jaren nog altijd relevant zijn. Ik wil Shaun bedanken voor het mij leren wat doen voor je durft is, en voor het sturen van mijn eerste factuur toen ik nog niet eens wist wat kvk betekende. Ik wil Jeanne bedanken voor de berichten in de krant over mijn prijzen en winsten. Ik wil Manu en Moze Neal bedanken voor het zijn van twee bijzonder warme en fijne individuen die mij altijd het gevoel hebben gegeven dat je een vriend verder op in de wereld hebt die je begrijpt ook als je even niemand kon vinden hier die je snapt. 


Mijn opa wil ik bedanken voor al zijn verhalen, en hoe hij me liet geloven in, een goed verhaal is levensveranderend. Ik wil mijn docenten van het Roc Ter Aan bedanken voor hun inzet om mij in mijn kracht te zetten ook toen ik nog niet wist dat er kracht in een mensenhart kan schuilen. Ik wil de docenten van Creëren met Media van het FHK bedanken voor het mij gunnen om illegaal hun onderwijs als nog te volgen, en voor mij te strijden. Hun vurigheid maakte dat ik dacht, zo, zoals zij het doen, moet ik ook, vechten voor mijzelf. Ik wil Jessica & Ruben bedanken voor het zijn van de tweede helft van mijn ziel toen ik nog niet zelfstandig compleet was. Ik wil Miranda en Noemi bedanken voor het eindeloze begrijpen van mijn geratel. Ik wil de persoon die mij de bijnaam mister Wolf gaf en mij daarmee de go-to voor last minute high demanding jobs maakte, ook bedanken, ik weet niet wie je bent, maar mijn God wat jij mijn bankrekening met die ene uitspraak gesponsord hebt. 


Ik wil Ursula Rucker bedanken voor het kopje thee en het advies om nooit iets aan mijn stijl te veranderen voor mensen die het 'onbegrijpelijk' of 'gek' vinden. Ik wil Jonzi bedanken voor het mij leren hoe je tong te strekken tijdens freeflowen. Ik wil Luan bedanken voor het mij begroeten als een vriend waar ik ook kwam toen ik nog niemand in deze wereld kende. Ik wil Zoë & Aya bedanken voor de liefdevolle warme plezierige herinneringen aan de literaire iftars. Ik wil Muna bedanken voor het me leren wat boosheid eigenlijk is en dat daarvoor ook ruimte is op het podium en op papier. Ik wil Dorothy bedanken voor de vele knuffels die zo stevig waren dat ik mij nog weken gesterkt voelde. Ik wil Bart en Nita bedanken voor het wekken van mijn intresse in theater. 


Ik wil Leonie bedanken voor het mij geven van een lijf, een lijf van een vrouw, met vrouwelijke energie zonder schaamte of angst. Ik wil Stephan, Jair en Terence bedanken voor het zijn van mijn wolven toen in geen pack had. Ik wil de docenten die niet in mij geloofde bedanken voor hun wantrouwen, het heeft me de missie gegeven om jullie allemaal de vinger te kunnen geven wanneer ik er wél zou zijn. Ik wil Danny, Andrea, Monique, Peer, Pieter, Marieke en Stoaks bedanken voor het zo vaak mee over een tekst kijken. Ik wil Dries bedanken voor het mij laten doen van mijn eigen werk in de uren dat ik niets te doen had bij de balie, zonder er ooit iets van te zeggen. Ik wil Freek bedanken voor het eindeloos luisteren naar mijn getwijfel over welke kant op te gaan. Ik wil Bart, Tessa, Lotte, Loes, Anisa, Joyce, Gypsie en Rowan bedanken voor het vaak zo eindeloos mijn luisterend oor zijn. 


Ik wil Stella, Marina, Adrienne, Vitoria en Maarten bedanken voor het mij zo veel ruimte geven letterlijk om te kunnen maken. Ik wil Karin bedanken voor het geven van eerlijkheid op plekken en momenten dat andere hun mond dichthouden of sociaal wenselijk zijn. Ik wil iedereen bedanken, de weg was lang, breed, grillig, er zijn zo veel prachtige mensen onderweg geweest, allemaal met hun eigen unieke relevantie ten overstaande van vandaag. Waar begint een mens dat zo rijk is, aan betekenis en dankbaarheid, met dank zeggen? 


Ik zit in de achtertuin, te kijken naar mijn Dahlia's in bloei, een kopje koffie, hond aan mijn voeten trouw, ik denk aan iedereen waar ik dankbaar voor ben, op deze weg. De lijst is eindeloos. Hoe omschrijf je zo'n gelukzaligheid? Hoe... Hoe eindig je een lijstje, dat zo grenzeloos is in gevoel... 


Bedankt aan jullie allemaal, voor het zijn van de zon toen ik met mijn eigen schaduw vocht. Ik wens ieder van jullie dat de zon ook deze zomer, jouw en het leven toelacht, je wang streelt, je een glimlach en warme bezorgd. 


Bundel alvast pre-orderen? Klik hier

Wednesday, August 2, 2023

Snippets - Deel 1

Interviewtjes met de uitgeverij...


Wij vroegen @carmenverduyn "Wat is het meest intieme thema dat voorbij komt in je bundel?"


"Nou, ondanks de hilariteit en rariteit is het voor mij echt extreem persoonlijk én fucking beangstigend intiem. Sinds ik besloot dat ik me niet meer achter cryptische poëzie ga verschuilen, werd ik geconfronteerd met mijn grootste verlangen én meest zenuwslopende angst: jezelf openstellen, gekend worden, eerlijk zijn."


"Wat was het engste dan aan zó eerlijk zijn?"


"Oh, ja. Goed, mensen denken vaak dat kwetsbaar zijn, delen is waar je verdrietig over bent. Maar, emoties zijn even vluchtig als het weer, je kunt ze niet plannen, ze wisselen in een vingerknip. Je minpunten, dat wat je een onuitstaanbaar naar mens maakt, daar zijn we vaak stiller over, ook over de angst dat we niets meer zijn dan ons ergste, dan ons falen, dan het slechte wat in ons leeft.

Omdat ik veel moeite had met accepteren dat ik de diagnose ADHD kreeg, werkte ik me jaren uit de naad, om op elke plek de meest consistente, meest accurate, meest betrouwbare mens te zijn. Ik werkte tot vier uur snachts elke dag om zó perfect te functioneren dat ik zeker geen ADHD kan hebben. Dat werkte, tot het niet meer werkte. En als ik aangesproken werd op wat ik niet kan, wat mijn kutzooi en falen is, dan vocht ik het weg. Tot ik onder ogen moest komen, dat ik gewoon een "inconsistente moeilijke het moet op mijn manier eindeloos koppige over emotionele chaos" ben. Omdat ik dat niet hardop kon zeggen, of in de spiegel kon aankijken, heb ik drie jaar geschreven over dit kunstmeisje dat alles mocht zijn, omarmde, de humor van haar rampencreëerende persoonlijkheid simpelweg nam voor wat het was, en de copingstijlen voor haar proberen een ander mens te zijn logboekt. Het was eng zo eerlijk met mezelf te zijn, toe te geven, dat 80% van kunstmeisje, ook ik is."


🕳️👀🥷


Over de debuutbundel: "Het is mijn ambitie om alcoholist te worden."


Je kunt het hier pre-orderen: https://weerwoordgeven.com/products/bundel-het-is-mijn-ambitie-om-alcoholist-te-worden

Tuesday, August 1, 2023

Hij komt, hij komt.

 Whihahoooeeej!

Na een drie jaar durende bevalling van jewelste, is mijn bundel: "Het is mijn ambitie om alcoholist te worden." Ein-de-lijk klaar om ge-released te worden 😊


Je kunt de bundel vanaf vandaag bestellen via: 

https://weerwoordgeven.com/collections/leesvoer 


De bundel: "Het is mijn ambitie om alcoholist te worden." bestaat uit gedichten, proza, strips en experimentele literaire creaties. Geïnspireerd op het stiefouderschap, samenwonen met ADHD, het moderne coming of age, werken in de kunst en cultuur sector, het leven vóór én ná corona. Het varieert van comedy, poetry tot tragische essays, en alles daartussenin. 

 

Geschreven door: yours truly (A)


Als je hem nu pre-ordered dan heb je de bundel op 17 oktober op je deurmat liggen, samen met jouw persoonlijke uitnodiging voor de release party 🥳


Komende weken deel ik meer over het maak- & schrijfproces achter de schermen dat aan deze bundel vooraf ging. 

Friday, June 23, 2023

sch=ttttt

 "Ben zo impulsief dat ik met mijn hart altijd overal, blind, inspring. 


Ironisch is het niet, dat compensatie alleen maar meer irritatie oplevert? Dat wij zoeken naar een veilige haven om het anker te kunnen laten, en de zwaarte van het zijn, het verlangen van vertrek doet opwellen in de zee. 


Duik dieper dan ooit hiervoor, ga dwars door de ademnood heen. Al kan ik niet zwemmen, ik kom je op de bodem toch, ik kom je, toch. 


Ik zoek naar het witte hek omlijste tuintje, naar de rode voordeur met blauwregenbloemen versierd, droom van linnen met de initialen, dat het naambordje 'n eenheid mag vertolken, én "hoe was jouw dag?" vanzelfsprekend stipt om, dat er vier hoog- of duoslapers en zacht gesmiespel elke avond, 


Wat ooit als Azure pracht scheen, miezert nu ademstokkend het einde van elk seizoen in. 


Het huis staat in brand, en ik laat haar, even langzaam opkringelen in rook als de sigaret. 


De wind is streng aan de voeten, en ik herinner me, dat ik hier geen slippers meer heb, wie de stroom niet volgt, verdrinkt uiteindelijk altijd aan uitputting. 


Kom maar, kom naar zee en neem me mee,


Neem me, neem mijn vuur en draag haar vlammen als een olympische triade,


Kom maar, kom naar zee, en neem alles wat ooit was mee,

De strandjutter zal elke scherf van het verloren leven, ieder wrak, tijdens de ochtend vloed, vinden alsof,


Het nog altijd, een schat,


Is." 


"B-n-W."

"De artefacten van onze ooit glamoureuze liefde verzuilen onder de druk van bergketenen aan beklachten,


Soms, toch leek het, alsof je me lezen kon. Nu wordt ik ter verantwoording geroepen alsof ik een shitass don't give a fuck opgeblazen ballon persona wees. Ik wees. Ik wees. Ik wees een wees. 


Geen thuis. Geen sleutel. Geen hand op tafel. Mijn familie is vertrokken en ze lieten niet eens de huifkar voor me achter. 


Wij spelen catastrophe cluedo, en zoals je maar met tegenzin lopen gaat wanneer de bus alweer te laat of niet opdaagd, zo neem ik dan ook maar afscheid van wat ooit was.


Toen ik jonger en nog niet nostalgisch was, kon ik rennen als de beste. Vertrekken was nooit een probleem want de kamers van mijn hart klopte alsnog op de muziek die, en de stekker is eruit getrokken terwijl ik nog danste.


Was mijn handen in de tranen, hij schreeuwt jij onschuld bader, gedraagd zich als de alcoholische vader wie genoemd als ondanks in elke dankspeech.


Het was niet de bedoeling te schieten, hier ligt gatenkaas begraven. 


Het was niet. Het was niet. Alsof ooit. Duurzaam. Niet. Samen. 


Hij trekt de pleister af om een wond te maken precies daar waar net een korst zat. Het brood is alweer op. Mijn bitterheid van brok in de keel tot aan langzaam zuur regen wordende tranen. 


Ik kreeg lelie en pioenrozen boeketten te meer, de voorgangers verbazen over de hoeveelheid pakketen op naam van dankbaarheid bezorgd, maar geen een van meneer ongelijkwaardigheid of meneer risico management. 


Klanten gooien contracten als confetti, smeken voor een handje schud van stip op horizon bouwen, de wachttijd maakt niks uit als verbonden wordt. 


De moederlijkheid die mijn hart ooit droeg als vaandel en voorvaderlijkheid, brokkelt af in ongeloof van de hoeveelheid kinderen die bij gelegenheid moordenaar en beul zijn wil. 


De deugdelijkheid enkel leugen. Ik reken op tijd om te tonen wat ongehoord en onbegrepen. Het raakt anders wanneer je het, volledige plaatje. Ziet. Het raakt."

"💫"


"Ik hou je levend, in het hoofd, hart, in elk appelpartje dat ik snij,


Op dagen zoals deze stel ik mij voor, poffertjes op bed ontbijten, haastige voetjes op de vloer, nog half slapende glimlachen en half wakker knuffelende,


Elk mini-pannekoekje een andere topping, wij kiezen herinneringen uit die passen bij gekleurde hagel, kaneelsuiker of groene stroop, 


Met elke hap, een stukje wat ooit was, verteerd, het scheelt niet zo veel van realiteit,


Ik mis je, maar nooit zo veel als ik van je hou. 


Pak je spulletjes, in en uit, en uit en in, en in en uit, en uit en in, alsof het de dagelijkse sleur van los liggende lego en duplo blokjes zijn, het scheelt niet zo veel van realiteit,


Ik mis je, maar nooit zo veel als ik van je hou. 


Je bent altijd met me, tijdens het uitlaten van de hond, als ik een boodschap die bij de lidl, wanneer ik mijn teen stoot en uit alle macht probeer niet te schelden, 


Het scheelt niet zo veel, en toch, te veel, te vaak, veel te ver."

Thursday, May 11, 2023

Oven-vers-knapperig

 "Probeer wanhopig te vergeten hoe het reizen van kippenvel de haartjes doet veren alsof ik even echt,

 

Hoe het bloed in de aderen doet kietelen en het hart even laat stilstaan omdat al het andere al klopt,


Ik weeg elke klakkeloze klank tussen neus en lippen door, voor de schaduw die zij werpt op het leven dat na, nu, heden zou zijn geweest, was het niet, koud gelaten,


Verhef alles omdat aan het begin, maar waar begin ik aan, als dit niet het einde is?


Ben niet eens een voetnoot, niet het belletje om eventjes, niet het zoete broodje op de zondagochtend, en niet het bosje bloemen dat spontaan, geen ring, geen vlechten, geen pastel computer kamer die met oog op, al kleurt naar, geen zerk, geen handtekening, geen -tje, ben niet eens een hotmail herinnering voor de verjaardag, geen screensaver, geen onderdeel van, niet eens een briefkaart, geen foto of bericht, niet de speeddail, niet de helft van de initialen op de handdoek geborduurd, niet eens een & teken daar waar getekend wordt, niet het vertrouwen dat een kruisje en een plus op de test spreken van geloof, hoop en liefde, niet de onzichtbaarheidmantel of raamstoel 31B, niet eens het eerste paar ogen na landen, of de lift van naar, 


Ben niet eens een voetnoot, de bron die onvermeld ergens in het niets, valt. 


De volledige reeks van kaft tot kaft gevuld met, jou, wie was ik om te denken, dat. 


Het doet er niet toe, toe, toe, niet eens het versleten tshirt dat je toch houdt al zitten er gaatjes in, want ooit was het je favoriet, want je draagt het nog altijd, even lief. 


Niet eens."

Sunday, May 7, 2023

Klaagmuur

 "Al is het nog zo overduidelijk op de muur geschreven,


Wat niet gehoord wil, wordt ook niet gezien. 


Je beloofde me het leven als in dromen en te meer, 

Ik volgde je blind elk hoekje om, en wrong me in bochten zodat,


Het duurde jaren om te beseffen dat behalve mijzelf, enkel vaatdoekjes zich zo uitwringen voor 'n ander,


De voeten ontwaken na een drie jarige staking vol van vergetelheid voor de goede lieve vrede,


Om lief te hebben, zijn er twee nodig, twee, twee nodig, 


Het doek valt, en maar één is er beter van geworden. De ander blijft gerooid achter. Wie was ik om te denken, dat eerlijkheid of rechtvaardigheid bij een wandelende schijn welkom waren? 


Ik wacht, en wacht en wacht, maar om lief te hebben, zijn er twee nodig, twee, twee nodig, 


Elke kant beleid de zaak, ik vraag me af waarom brieven tijdens de hoogtij dagen al te veel gevraagd waren, wanneer voor buitenom hele odes gespeeched worden, als er maar ogen, als er maar meer ogen dan,


Zolang dacht ik, dat ik, ik, ik gek werd, alsof er nooit iemand die, maar nu betwijfel ik alles wat je ooit, 


Het staat op iedere mural of quote genietende gevel geschreven, ik hoor het in elk liedje op de radio spelen, wat heeft spreken nog voor zin? 


Om lief te hebben, zijn er twee, nodig, twee, nodig, twee, twee, twee, en niet één,


Sprong er zonder twijfel voor in de diepte, dwars door elke deur, dat zij gesloten wordt op algemene voorwaarden, alsof ons leven standaard,


Om liefde haar karakter te geven, moet je erkennen dat het een werkwoord is, samen, om te lief te hebben zijn er twee nodig, twee, twee,


Één,


Over en uit." 

Tuesday, April 25, 2023

Slaapkamer spiegels

 "Er viel een sluier van tijd en geweten over de verweerde lip,

Volzinnen ratelend, niet langer hak spring sloot,

De weg was dood.


Niemand wilde met me spelen, toen ik kind was, en juist daarom ben ik niet opgegroeid.


De hand vertrekt van schouder naar rug naar bolling op de bil en weer terug. 


Ik wou, ik wou,

Ik wou dat ik wilde dat het nu was,


Maar nu was gisteren,

En vandaag te laat. 


Ik pak mijn blokjes en popjes in. De knuffel is haar fluff verloren. En hij, hij ook. 


Mijn oma combineerde drie dochters, met een bakkerij, een sociale werkplaats en een supermarkt die meerdere dorpen voorzag van bezorging en voeding. 


Ik weet niet eens hoe ik het huishouden van 61m2 moet combineren met deeltijd vanalles. 


Dacht dat ik op haar leek. Maar ben te gevoelig voor 'n ijzeren hart, laat staan de wil. 


Ik wou, ik wou,

Ik wou dat ik het zo genoeg gewild had, dat het nu al zó was,


Maar nu was nooit,

En hier is zonder,

Dus zijn we rond,

Af,


Het is ook niet meer,

Dan hoe ijdel,

De hoop,

Is ook maar een hoopje,

Fantasie zonder feit."

Outlet Della Lana

 "Ik mis t' Gammele en Bamibal.

Ik mis een gebakken eitje halverwege de weg naar huis,

Zoenen op de oprit, het meeste nog van allemaal,

Mis de hitte van iedereen op 12m2 dansende,


In die dagen, 

Aan elkaar gestrengeld door de zon,

Wie wist? 

Dat we alles hadden, wat nodig,

Dat dromen over beter,

Springen én vallen betekende,


En ik, ik ben verspilt aan,

Verlaat me niet,

Ik heb toch alleen een,

Indraaien én zacht zoete dronken slaap nodig,


In de ogen kijkende,

Van de grootste, de grootste verantwoordelijkheid van allemaal,


De cultuur staat op scherp,

Ik stond overal vooraan,

En als dit het is, 

Dan heb je mijn gedachten nog, 

Op zijn minst,


Ik mis begroetingen alsof,

Iedereen vanzelfsprekend,

Ik mis de punk en rock 'n roll,

Naakt in slaap vallen op de kussensloop met het sigaretten gaatje,

Haar delen net na,

Ik mis dansen alsof het de laatste nacht, elke dag,


Ik wil dat je nostalgie de gevoelens doet herleven,

Dat mijn dagen voornamelijk uit niets bestaan, zoals toen,


In de ogen kijkende van,

Het grootste verlies van allemaal,


De scènes staan in brand,

En ik sta in de coulissen,

Toch een burn out,

En als dit het is,

Dan moet ik wel,

Vertrekken,


Het muurtje is omgevallen, 

Maar de gevangenis staat nog,

Alvin is kaal en verhuisd,

De wereld is van plastic,

En de live stream praat in acht talen,

Ik spreek er geen een,

Rocket Man is meer dan enkel een liedje,"

Tuesday, March 21, 2023

De O's

"Le sable de la plage entre les draps, A été délicatement enlevé avec des pincettes, Ne savais-tu pas A quel point suis-je attaché à la mer ? Combien ai-je besoin du feu de joie ? je vais chercher ma serviette et mon panier pique-nique, mon chapeau de soleil, Je prends tout, tout le monde, sauf le silencieux, Qui la plage à tout prix, envie de forcer dans la mer, Mais savait-il ? Que ni la mer ni la plage ne peuvent s'échapper, Ou peut-être, à une paire de mains qui célébreront au bord de la mer; comme la vie serait belle? et peut-être: comment on passe? dont nous sommes reconnaissants. Ne l'oublie pas. Le silence cède à peine, mais le savait-il ? Ou peut-être, une vie heureuse - accident parfois, chagrin, sûr, - Dis-moi, Silence, dis-moi maintenant à qui vas-tu parler? quand le dernier rayon de soleil s'est échappé des draps, quand la dernière pelle est dans le bac, lorsque la couleur estivale a disparu dans le caniveau de la douche, à qui vas-tu parler?"

Tuesday, March 14, 2023

" ¶ もう一つ如何ですか ¶ 明日では如何ですか."

"En wanneer het verdriet op bezoek komt, een zucht de deur net iets te hard dicht doet gooien, als het bord dat te glibberig uit de handen en op de grond kletterde, wanneer De Man met de Hamer een pauze opeist, Er zijn zo veel dingen die, waarvan, omdat toch, of soms, heel even, en geen één, zal ooit, of bereiken kunnen, op zijn minst, Herinner je je nog, hoe toen, voor het moment vervlogen, er een bladzij van mogelijkheden zichzelf over de eettafel wenste uit te spreiden, in de vorm van twaalf optelsommen en verwijzingen naar nummers die misschien ooit terugbellen zouden kunnen, De paarse kelken van zo goed als zomer maar nog niet echt, doen me denken aan zijn kazuifel, zo goed omhelsd door beide stola's, dat hij bijna onzichtbaar, tenzij je wist dat het er was, dan, Als de belastingdienst aan de andere kant van de lijn zit lijkt elke minuut drie jaar, maar toen jij, was het alsof het in één knip van de vingers, Was er een zoen gedag of welterusten geweest, zou de druk van de lippen dan, genoeg, genoeg om genoemd te mogen, Wil gewoon een gaan, omdat er nergens anders meer een te ver te verwachten, en dat is waar jij bent, Was het brein muzikaler dan begreep de viool de wolk van onschuld wellicht, was er een vinger op te leggen, een blaar aan te verwijzen om je op de pijn te wijzen, Maar diep in de keel, op het stokken tussen de eerste en tweede lettergreep, daar ligt het hart van wie ooit had kunnen zijn begraven, Dat wij allemaal liegen, is de enige waarheid, dat wat verzwegen wordt het meest spraakmakende van de kern der verbinding is, hoe leven en laten leven wat onuitgesproken ruikt als bedlinnen dat achttien jaar onaangeraakt op zolder perongeluk, Begraven."

"По роботі пізнати майстра."

"Duizend gezichten én tellende. Toch, zijn er slechts, 'n tweetal die er toe doen. Mijn schuin opgeplakte halve pomodori's, worden langzaam aan, echt tiet. Ben in alles een laatbloeier, maar blijf altijd groeien, sloom, maar zeker. De een ondertussen vleestomaat waardig, de ander nog altijd even dubieus. Met de kinderen ga ik graag in de tuin prikken. Frutten. Dat ze bij de handen voelen mogen, met eigen ogen mogen zien, dat elk op zijn eigen tempo, evengoed de knop in schiet en ontluiken zal. Ze vraagt me veel dingen, te veel, eindeloos. Zelfs als ik onder de douche sta. Zelfs als ik zit te poepen. De vraag is te groot. Dus antwoord ik haar. Even eindeloos. De ketting werkt. Mijn hart glimlacht. Heel even. Heel even is de buik tevreden. Voor alles is een tijd en een plek. Toch blijf ik dat potje augurken dat je als 'ie leeg is in de vaatwasser zet. Het label is niet meer te lezen, maar het zit er alsnog, altijd, hardnekkig te wezen. Soms vraag ik me af, snachts, badende in mijn koorts, wanneer de oorlog voorbij is, wanneer het stof genoeg liggen gaat voor iedereen, om te zien, wie nu eigenlijk de vrouw is, daarachter. Dat hoeren ook de afwas doen, ook boterhammen smeren voor de kinderen, ook stofzuigen en de matten uitkloppen en het dekbed met een ongelukje uitwassen, midden in de nacht. Dat gekken ook de huur betalen, de auto tanken, de ramen wassen en koken voor hun man. Ik zou eindeloze lijstjes kunnen maken, de opsommingen zijn jaren te meer. Dat het ene waar wél respect voor, er eentje van nature, en alles op wil en dank en best, alsnog compleet verwaarloosbaar. Soms, sluit ik mijzelf op in de garage, dan stroomt het achter het gordijn. Ik was erbij natuurlijk, betrokken, zo veel meer. Én ook zij. Slik mijn tranen in, verdedig de meester én de voorzitsters van de lastercampagne. Niemand anders zou er last van moeten hebben. Toch denk ik soms, was ik maar zo. De ruzie over losliggende kabeltjes, ligt recht om de hoek te wachten. Ik heb er geen hart meer voor."

Monday, February 13, 2023

"Zo ben ik, gewoon."

"Wil niet zeggen dat het het meest gebruikte excuus is, maar het is wel de standaard. Wat, beste lezer, hilarisch is gezien de pleidooi tot normaalheid daarmee vanzelfsprekende met gewoonte en doorsnee wordt afgekapt. Dus daar zitten we dan. Het blikje bruist af en toe een belletje omhoog. Ze kietelen aan mij tong, evenals de argumenten, en hoe slap het ook is, ik lach niet. Je moet het zien als een moment van sacrament nemen in de kerk, reageer je ongepast, dan doet de overduidelijk aanwijsbare reden er niet toe, de legitimiteit van de reactie ook niet. Je wordt bestempeld als drog. Zonder reden. Wederom, lachwekkend. Goed, wij waren in gesprek. De stad is mijn speeltuin. Het land mijn pretpark. De wereld het witte strand aan de voeten van de Bounty reclame (2001, RTL4). Wil niets zeggen over hoogmoed, want we moeten allemaal hoog inzetten. Maar, wie geen vrees kent weet pas hoe groot de angst is om te vallen, wanneer de achteruit kijkt. Ik maakte die fout. Ik keek achterom. De tegenspeler niet. Zijn auto bezit geen spiegels, hij rijdt simpelweg tot de benzine op is. Neemt een nieuwe auto. Hij doet me denken aan het type mens dat GTA speelt, en maar aanneemt dat je ranking daar iets van doen heeft met je status in het leven. Het kabbelt door. Iedereen wil uitspreken. Of ik kan laten uitspreken. Er wordt op de lip gebeten. Er worden velletjes langs nagelranden die eerst losgekrast zijn weggekrabt. De staat van zijn is bijzonder bekend maar ondertussen ook een vreemde. Hij doet alles bij het boekje. Opzich, respect. Maar ook, doorzichtbaar. Tegenspeler doet alles bij zijn Bijbel. Het is een wonder dat hij zo veel tijd gespendeerd heeft aan deze leesgang van preken perfectioneren, maar nog steeds geen voorganger is. Ik vertrek naar mijn familie. Denk aan tegenspeler. Wat zou hij passen in het nog minisculer dan kleinstedelijk. Geroemd worden. Maar er zit een verschil tussen geroemd, beroemd en berucht. Het moge duidelijk zijn op welke hij uit is. Dat zoiets een onmogelijke opgave is, wanneer je geen beoefenaar bent, is nog niet geland. Dat is dan ook hoe ik weet dat hij onbereikbaar is en blijft, vliegtuigstand."

Deze blog, en de andere projecten van Carmen steunen? Check dan eens hier om een kijkje te nemen bij alle merch, bundels & abbo's.