Logboek: Bundel release

De laatste week heb ik mijzelf tot vroege vogel ontpopt. Er moet nog veel gebeuren. Echt, de hoeveelheid keuzes die gemaakt moeten worden. Boek ligt bij de drukker, dacht dan zijn we wel rond met al die zenuwslopende keuzes voor deze twijfelkont (herkenbaar mede-adhd-ers?) Nou, niet dus. De keuzes worden er alleen maar meer. 

Ik huurde een party planner in. Super chill wel hoor. Ze denkt aan werkelijk alles. Alles alles. Alleen, moet ik over elke alles ook een keuze maken. Soms gaat dat makkelijk zo van;

"Wil je snacks rond laten gaan voor de gasten?" 

"Ja. En bitterballen."

"Sauzen?"

"Ja. Inclusief curry. En sauzen mogen elkaar niet aanraken graag."

'Met of zonder vlaggetjes?"

"Hoe bedoel je vlaggetjes?"

* ze tekent een van die prik in een kaasblokje vlaggetjes *

"Kan ook met de titel van de bundel op het vlaggetje..."

"Hmmm..."

"De titel kunnen we ook op de flesjes bier en wijn laten drukken."

"Dat lijkt me leuker dan vlaggetjes."

"Dus op de flessen, zwart wit, roze zwart, wit roze, beetje in de huisstijl blijven of liever helemaal iets anders?'

"Ohja, de huisstijl dat staat in Adobe, gewoon dupliceren en maak er dan maar een label van."

"Had je ook al nagedacht over de aankleding van de ruimte, daar wel vlaggetjes?"

"Ja, nee, geen vlaggetjes, het is geen verjaardag. Als er echt iets aan het plafond moet dan doe maar boeken die open hangen op de pagina waar het naar de wc gaan beschreven wordt, dat lijkt me wel grappig, of een slinger van gelukspoppetjes, weet ik veel. Iets."

"Wat is voor jou het exacte verschil tussen een slinger en een vlaggetjes lijn?"

"Wat?"

"Soms verwarren klanten ze, even dubbelchecken."

* ik teken het verschil tussen een slinger en vlaglijn *

Veel keuzes. Heel veel keuzes. Als ik nu ergens niet van hou, dan is het wel keuzes maken die betrekking hebben op mezelf. Keuzes maken voor andere no problemo, keuzes voor mij, ja, misschien dat ik achteraf toch nog drie jaar extra therapie had moeten nemen. 

Ik vind keuzes vooral eng, omdat ik mijn leven lang al een soort van inschattingserror heb, wanneer ik over een keuze kan en mag of zelfs moet nadenken. Op instinct of intuïtie ga ik geweldig. Mijn goede keuzes komen daarvandaan. Zodra het wezen dat mijn hersenen thuis noemt, ook haar meningen mag geven, dan gaat het mis. Kijk, mijn brein is erg bezig met goed zijn, voldoende, bij de norm horen, inpassen, en keer op keer blijkt dan dat ik toch helemaal niet zo pasbaar ben. Ik vind iets wat al mijn vriendinnen leuk vinden, niet vanzelfsprekend leuk omdat het samen zo gezellig is, ik haat hockey, want ik snap het gewoon niet. En al is het samen met een triljoen van mijn favoriete mensen, al probeer ik het achtentwintig keer, ik vind het kut. Alles wat ik niet snap vind ik kut. Alles wat ik niet begrijp vind ik belachelijk. 

De risico zone in keuzes maken, zit hem in de keuzes niet begrijpen, of de waarom van de vraag. Als ik je vertrekpunt niet begrijp kom je uit op, "hoe bedoel je Bieterbal kan ook?" of "Wat wil je dat ik antwoord?" Verder kan de trein dan niet meer komen. ADHD is eigenlijk als een serie wagons op verschillende sporen hebben die tegelijkertijd in verschillende snelheden rijden en op één spoorwegovergang in de goede volgorde aan elkaar geklikt moeten worden. Soms gaat het goed, geweldig, maar meestal dirigeer ik mijzelf in een regelrechte zelfgecreerde ramp, want mijn wagonnetjes zaten op het verkeerde spoor of in de verkeerde volgorde, en nauwelijks begrijpen mensen, waarom, want hun trein start altijd hetzelfde heeft een machinist aan het begin, ze bezitten een stilte coupe op de juiste plek en de trein rijdt precies optijd altijd op spoor 1. 

Dit herinnerd me eraan, als iemand nog een oud modelspoor of treinsetje ergens heeft liggen op de zolder of garage, ik wil hem graag overnemen als prop. 🦋

Bundel "Het is mijn ambitie om alcoholist te worden." Pre-orderen? Klik hier