Logboek: Bundel release

 Ohhhh jongens en meisjes. Verdomme nog aan toe. Had iemand me ooit verteld hoe moeilijk het is om de draak in de ogen aan te kijken, dan weet ik niet of ik het gedaan had. Dat je eerst moet trotseren voordat je bij de schat komen kunt. Universele waarheid. In talloze sprookjes. Hoe ik die link niet eerder kon leggen is mij ook bijster. 

Goed, we zijn onderweg. Lettertypes zijn gekozen. Plaatjes zijn gemaakt. Kopjes bepaald. versie 2.1 of 1.2 (afhankelijk van toe je tellen wil) is on. Bijzonder blijft het wel, dat een mens kan stressen om de kleinste dingen. Tussen een paniekaanvalletje hier en daar, denk ik dan, maar wie heeft er tien jaar later nog wakker gelegen of spijt gehad van het lettertype? Echt niemand waarschijnlijk. En als ze dat wel deden, dan is er vast en zeker iets zwaar psychologisch mis, wat al helemaal niks met dat specifieke lettertype van hun debuut bundel te maken had. 

Goed de Draak van de dag lijkt vandaag instagram en facebook te zijn, die erg boos zijn over de marketing en promo content omdat het mogelijk wellicht mensen aanstoot zou kunnen geven. Ironisch eigenlijk wel, dat kunst haar grote opdracht is om te schuren, taboes aan de kaak te stellen, de rauwe randjes op te zoeken, maar wij meer dan ooit redigeert worden binnen het sociaal wenselijke regime. Daar denk ik sinds kort veel over na. Of eigenlijk al jaren, sinds de linkse kant steeds meer regels op,egt en minder openstaat voor het recht van ieder om mening, kritisch denkvermogen, en kunstzinnige interpretatie te mogen hebben gemotiveerd vanuit henzelf als eigen en uniek individu. Genoeg gesidetracked. Het zou echt fucking tof zijn als jullie ons zouden kunnen helpen, door even naar instagram of facebook te gaan en een van de posters te sharen, reposten, in appgroepje te gooien of een shoutout kunnen doen. Mucho gracias alvast mooie mensen.

Binnenkort krijg ik een personal assistent, die ik personal manager ga noemen, want we kennen allemaal mijn typisch kunstenaar chaos. ;-) Eng, spannend en leuk. Zo gaandeweg krijg ik een team van super hecht betrokken pro's die mij tot nu toe eigenlijk vooral leren dat ik mijn werk even serieus moet nemen als mijn tupperware opberg systeem. We zijn ondertussen al jaren verwijderd van dat meisje dat altijd freestylde omdat ze bang was haar teksten te vergeten. Nu ik 25 minuut monoloog show's uit de blote hoofd kan doen, is het ook tijd, om met diezelfde serieusheid die zit in het maken, het werk te promoten. Alweer zo'n ding waar ik prima wat van kan, maar altijd een te grote schaamte voor had om het voor mijzelf te doen in plaats van een ander. Wie had gedacht dat één ding doen wat te lang uitstelde omdat je het eng vond, met twaalf extra te overwinnen vooruit geschoven angsten kwam. Hehehe. Takin' it one day at a time. 

Wil je meer zien van de uitgeverij waarbij ik debuteer? Surf dan een keertje naar: www.instagram.com/ongezine 

Bundel alvast pre-orderen om ons te steunen? Check: https://weerwoordgeven.com/products/bundel-het-is-mijn-ambitie-om-alcoholist-te-worden

Logboek: Bundel release

De laatste week heb ik mijzelf tot vroege vogel ontpopt. Er moet nog veel gebeuren. Echt, de hoeveelheid keuzes die gemaakt moeten worden. Boek ligt bij de drukker, dacht dan zijn we wel rond met al die zenuwslopende keuzes voor deze twijfelkont (herkenbaar mede-adhd-ers?) Nou, niet dus. De keuzes worden er alleen maar meer. 

Ik huurde een party planner in. Super chill wel hoor. Ze denkt aan werkelijk alles. Alles alles. Alleen, moet ik over elke alles ook een keuze maken. Soms gaat dat makkelijk zo van;

"Wil je snacks rond laten gaan voor de gasten?" 

"Ja. En bitterballen."

"Sauzen?"

"Ja. Inclusief curry. En sauzen mogen elkaar niet aanraken graag."

'Met of zonder vlaggetjes?"

"Hoe bedoel je vlaggetjes?"

* ze tekent een van die prik in een kaasblokje vlaggetjes *

"Kan ook met de titel van de bundel op het vlaggetje..."

"Hmmm..."

"De titel kunnen we ook op de flesjes bier en wijn laten drukken."

"Dat lijkt me leuker dan vlaggetjes."

"Dus op de flessen, zwart wit, roze zwart, wit roze, beetje in de huisstijl blijven of liever helemaal iets anders?'

"Ohja, de huisstijl dat staat in Adobe, gewoon dupliceren en maak er dan maar een label van."

"Had je ook al nagedacht over de aankleding van de ruimte, daar wel vlaggetjes?"

"Ja, nee, geen vlaggetjes, het is geen verjaardag. Als er echt iets aan het plafond moet dan doe maar boeken die open hangen op de pagina waar het naar de wc gaan beschreven wordt, dat lijkt me wel grappig, of een slinger van gelukspoppetjes, weet ik veel. Iets."

"Wat is voor jou het exacte verschil tussen een slinger en een vlaggetjes lijn?"

"Wat?"

"Soms verwarren klanten ze, even dubbelchecken."

* ik teken het verschil tussen een slinger en vlaglijn *

Veel keuzes. Heel veel keuzes. Als ik nu ergens niet van hou, dan is het wel keuzes maken die betrekking hebben op mezelf. Keuzes maken voor andere no problemo, keuzes voor mij, ja, misschien dat ik achteraf toch nog drie jaar extra therapie had moeten nemen. 

Ik vind keuzes vooral eng, omdat ik mijn leven lang al een soort van inschattingserror heb, wanneer ik over een keuze kan en mag of zelfs moet nadenken. Op instinct of intuïtie ga ik geweldig. Mijn goede keuzes komen daarvandaan. Zodra het wezen dat mijn hersenen thuis noemt, ook haar meningen mag geven, dan gaat het mis. Kijk, mijn brein is erg bezig met goed zijn, voldoende, bij de norm horen, inpassen, en keer op keer blijkt dan dat ik toch helemaal niet zo pasbaar ben. Ik vind iets wat al mijn vriendinnen leuk vinden, niet vanzelfsprekend leuk omdat het samen zo gezellig is, ik haat hockey, want ik snap het gewoon niet. En al is het samen met een triljoen van mijn favoriete mensen, al probeer ik het achtentwintig keer, ik vind het kut. Alles wat ik niet snap vind ik kut. Alles wat ik niet begrijp vind ik belachelijk. 

De risico zone in keuzes maken, zit hem in de keuzes niet begrijpen, of de waarom van de vraag. Als ik je vertrekpunt niet begrijp kom je uit op, "hoe bedoel je Bieterbal kan ook?" of "Wat wil je dat ik antwoord?" Verder kan de trein dan niet meer komen. ADHD is eigenlijk als een serie wagons op verschillende sporen hebben die tegelijkertijd in verschillende snelheden rijden en op één spoorwegovergang in de goede volgorde aan elkaar geklikt moeten worden. Soms gaat het goed, geweldig, maar meestal dirigeer ik mijzelf in een regelrechte zelfgecreerde ramp, want mijn wagonnetjes zaten op het verkeerde spoor of in de verkeerde volgorde, en nauwelijks begrijpen mensen, waarom, want hun trein start altijd hetzelfde heeft een machinist aan het begin, ze bezitten een stilte coupe op de juiste plek en de trein rijdt precies optijd altijd op spoor 1. 

Dit herinnerd me eraan, als iemand nog een oud modelspoor of treinsetje ergens heeft liggen op de zolder of garage, ik wil hem graag overnemen als prop. 🦋

Bundel "Het is mijn ambitie om alcoholist te worden." Pre-orderen? Klik hier

Logboek: Bundel release

 Ok. Janneke wint alweer. Ik ga het toch doen. Ik moet het proberen. Waarom ik mensen aanneem die even eigenwijs, koppig en doordrammend als ik zijn, God mag het weten.

De dag begint met de zolder opruimen. Ik ruim al dagen op. Voel de uitdrukkelijke neiging om overal structuur te moeten maken. Controle te nemen. Nu het hoge woord eruit is en alles bij de drukker ligt voelt het alsof alles uit mijn handen is. En ik heb, dingen in mijn handen nodig. Ben slecht in controle loslaten. Had nog liever alles zelf gedrukt. Stiekem ben ik echt een verdomd moeilijk individu wat dat betreft. 

Goed de zolder is ondertussen aan een kant vertoonbaar. De tweede helft komt na mijn rookpauze. Mijn rookpauze is al te vaak niet echt pauze. Dan update ik de duizenden socials en websites en events die we beheren. Dan check ik even in op de whatsapp chats. Mijn rookpauzes duren soms een werkdag. Dat frusteerd zowel Janneke, als de kinderen als mijn partner en ook nog eens de hond en ikzelf. 

Goed, vandaag duurde de pauze maar driekwartier. Best netjes vind ikzelf. Ik ben zo verdomd zenuwachtig dat ik ook niet meer weet hoe ik dit nog ga volhouden tot 19 oktober. Goed, sinds de aankondiging heb ik een stoepje achterin de tuin gelegd, 215 potjes magic arena gespeeld, de slaapkamers verbouwd, 12 wasjes gedraaid, voor in de tuin nieuwe borders en planten geplaatst. Ik zou eigenlijk, stickers moeten laten maken. Dat was mijn werkopdracht vorige week. De stickers zijn nog niet gemaakt. Ik heb voornamelijk gedacht aan een meisje, Steffi, die nu bij de nieuwe lichting van UC Masters zit, die hele leuke stickers heeft, waarvan ik er eentje heb. Na 8 dagen denken aan Steffi's stickers, denk ik dat ik Steffi maar ga vragen of ze mijn stickers kan maken. 

Mijn tweede taak van de week van vorige week, die ik verzaakt had omdat ik een van zo'n "weken" had, is het doorgeven van de lijst van mensen die ik speciaal wil bedanken voor hun rol in deze extreem lange bevalling van schrijver worden tot aan debuut. Er zijn veel mensen die ik wil bedanken. Op verschillende niveaus. Ik wil Kareem, Eva, Andrey, Dave, Rozan bedanken voor het geven van een kans en gewoon maar laten zijn en omarmen van een fucked up weird ass binnenstuiterende puber die liever dan haar stage lopen haar droom om schrijver te worden daar achterna wilde gaan. Ik wil Mickey en Marco en Unam bedanken voor het schenken van vertrouwen in mij toen ik nog geen zelfvertrouwen had. Ik wil de Fuse bedanken voor het zijn van het eerste podium en mijn eerste persmoment. Ik wil Twan van het ED bedanken voor het profiel dat hij daarna over mij schreef. Die zin "een dromer met het vizier op scherp" was wat ik tegen mijzelf prevelende in de zware jaren, in de momenten dat je eigenlijk wil opgeven of denkt laat maar. Die zin trok me door alles heen. Gaf me de drive om door te gaan, ook als ik niet meer wist waarheen. 

Er zijn zo verdomd veel mensen om dankbaar voor te zijn dat het notitieboek telkens onleesbaar wordt. Ik ben een sentimentele motherfucker. Ik traan te veel. 

Ik wil Jorien en Marije bedanken omdat ze me de kans gaven op Frankfurt Buchmesse mijn grootste wapenfeit te slamdunken. Ik wil Mohammed bedanken voor het schenken van een warm bad, Petra Stienen en Jurgen Maas voor hun adviezen die na tien plus jaren nog altijd relevant zijn. Ik wil Shaun bedanken voor het mij leren wat doen voor je durft is, en voor het sturen van mijn eerste factuur toen ik nog niet eens wist wat kvk betekende. Ik wil Jeanne bedanken voor de berichten in de krant over mijn prijzen en winsten. Ik wil Manu en Moze Neal bedanken voor het zijn van twee bijzonder warme en fijne individuen die mij altijd het gevoel hebben gegeven dat je een vriend verder op in de wereld hebt die je begrijpt ook als je even niemand kon vinden hier die je snapt. 

Mijn opa wil ik bedanken voor al zijn verhalen, en hoe hij me liet geloven in, een goed verhaal is levensveranderend. Ik wil mijn docenten van het Roc Ter Aan bedanken voor hun inzet om mij in mijn kracht te zetten ook toen ik nog niet wist dat er kracht in een mensenhart kan schuilen. Ik wil de docenten van Creëren met Media van het FHK bedanken voor het mij gunnen om illegaal hun onderwijs als nog te volgen, en voor mij te strijden. Hun vurigheid maakte dat ik dacht, zo, zoals zij het doen, moet ik ook, vechten voor mijzelf. Ik wil Jessica & Ruben bedanken voor het zijn van de tweede helft van mijn ziel toen ik nog niet zelfstandig compleet was. Ik wil Miranda en Noemi bedanken voor het eindeloze begrijpen van mijn geratel. Ik wil de persoon die mij de bijnaam mister Wolf gaf en mij daarmee de go-to voor last minute high demanding jobs maakte, ook bedanken, ik weet niet wie je bent, maar mijn God wat jij mijn bankrekening met die ene uitspraak gesponsord hebt. 

Ik wil Ursula Rucker bedanken voor het kopje thee en het advies om nooit iets aan mijn stijl te veranderen voor mensen die het 'onbegrijpelijk' of 'gek' vinden. Ik wil Jonzi bedanken voor het mij leren hoe je tong te strekken tijdens freeflowen. Ik wil Luan bedanken voor het mij begroeten als een vriend waar ik ook kwam toen ik nog niemand in deze wereld kende. Ik wil Zoë & Aya bedanken voor de liefdevolle warme plezierige herinneringen aan de literaire iftars. Ik wil Muna bedanken voor het me leren wat boosheid eigenlijk is en dat daarvoor ook ruimte is op het podium en op papier. Ik wil Dorothy bedanken voor de vele knuffels die zo stevig waren dat ik mij nog weken gesterkt voelde. Ik wil Bart en Nita bedanken voor het wekken van mijn intresse in theater. 

Ik wil Leonie bedanken voor het mij geven van een lijf, een lijf van een vrouw, met vrouwelijke energie zonder schaamte of angst. Ik wil Stephan, Jair en Terence bedanken voor het zijn van mijn wolven toen in geen pack had. Ik wil de docenten die niet in mij geloofde bedanken voor hun wantrouwen, het heeft me de missie gegeven om jullie allemaal de vinger te kunnen geven wanneer ik er wél zou zijn. Ik wil Danny, Andrea, Monique, Peer, Pieter, Marieke en Stoaks bedanken voor het zo vaak mee over een tekst kijken. Ik wil Dries bedanken voor het mij laten doen van mijn eigen werk in de uren dat ik niets te doen had bij de balie, zonder er ooit iets van te zeggen. Ik wil Freek bedanken voor het eindeloos luisteren naar mijn getwijfel over welke kant op te gaan. Ik wil Bart, Tessa, Lotte, Loes, Anisa, Joyce, Gypsie en Rowan bedanken voor het vaak zo eindeloos mijn luisterend oor zijn. 

Ik wil Stella, Marina, Adrienne, Vitoria en Maarten bedanken voor het mij zo veel ruimte geven letterlijk om te kunnen maken. Ik wil Karin bedanken voor het geven van eerlijkheid op plekken en momenten dat andere hun mond dichthouden of sociaal wenselijk zijn. Ik wil iedereen bedanken, de weg was lang, breed, grillig, er zijn zo veel prachtige mensen onderweg geweest, allemaal met hun eigen unieke relevantie ten overstaande van vandaag. Waar begint een mens dat zo rijk is, aan betekenis en dankbaarheid, met dank zeggen? 

Ik zit in de achtertuin, te kijken naar mijn Dahlia's in bloei, een kopje koffie, hond aan mijn voeten trouw, ik denk aan iedereen waar ik dankbaar voor ben, op deze weg. De lijst is eindeloos. Hoe omschrijf je zo'n gelukzaligheid? Hoe... Hoe eindig je een lijstje, dat zo grenzeloos is in gevoel... 

Bedankt aan jullie allemaal, voor het zijn van de zon toen ik met mijn eigen schaduw vocht. Ik wens ieder van jullie dat de zon ook deze zomer, jouw en het leven toelacht, je wang streelt, je een glimlach en warme bezorgd. 

Bundel alvast pre-orderen? Klik hier

Snippets - Deel 1

Interviewtjes met de uitgeverij...

Wij vroegen @carmenverduyn "Wat is het meest intieme thema dat voorbij komt in je bundel?"

"Nou, ondanks de hilariteit en rariteit is het voor mij echt extreem persoonlijk én fucking beangstigend intiem. Sinds ik besloot dat ik me niet meer achter cryptische poëzie ga verschuilen, werd ik geconfronteerd met mijn grootste verlangen én meest zenuwslopende angst: jezelf openstellen, gekend worden, eerlijk zijn."

"Wat was het engste dan aan zó eerlijk zijn?"

"Oh, ja. Goed, mensen denken vaak dat kwetsbaar zijn, delen is waar je verdrietig over bent. Maar, emoties zijn even vluchtig als het weer, je kunt ze niet plannen, ze wisselen in een vingerknip. Je minpunten, dat wat je een onuitstaanbaar naar mens maakt, daar zijn we vaak stiller over, ook over de angst dat we niets meer zijn dan ons ergste, dan ons falen, dan het slechte wat in ons leeft.

Omdat ik veel moeite had met accepteren dat ik de diagnose ADHD kreeg, werkte ik me jaren uit de naad, om op elke plek de meest consistente, meest accurate, meest betrouwbare mens te zijn. Ik werkte tot vier uur snachts elke dag om zó perfect te functioneren dat ik zeker geen ADHD kan hebben. Dat werkte, tot het niet meer werkte. En als ik aangesproken werd op wat ik niet kan, wat mijn kutzooi en falen is, dan vocht ik het weg. Tot ik onder ogen moest komen, dat ik gewoon een "inconsistente moeilijke het moet op mijn manier eindeloos koppige over emotionele chaos" ben. Omdat ik dat niet hardop kon zeggen, of in de spiegel kon aankijken, heb ik drie jaar geschreven over dit kunstmeisje dat alles mocht zijn, omarmde, de humor van haar rampencreëerende persoonlijkheid simpelweg nam voor wat het was, en de copingstijlen voor haar proberen een ander mens te zijn logboekt. Het was eng zo eerlijk met mezelf te zijn, toe te geven, dat 80% van kunstmeisje, ook ik is."

🕳️👀🥷

Over de debuutbundel: "Het is mijn ambitie om alcoholist te worden."

Je kunt het hier pre-orderen: https://weerwoordgeven.com/products/bundel-het-is-mijn-ambitie-om-alcoholist-te-worden

Hij komt, hij komt.

 Whihahoooeeej!

Na een drie jaar durende bevalling van jewelste, is mijn bundel: "Het is mijn ambitie om alcoholist te worden." Ein-de-lijk klaar om ge-released te worden 😊

Je kunt de bundel vanaf vandaag bestellen via: 

https://weerwoordgeven.com/collections/leesvoer 

De bundel: "Het is mijn ambitie om alcoholist te worden." bestaat uit gedichten, proza, strips en experimentele literaire creaties. Geïnspireerd op het stiefouderschap, samenwonen met ADHD, het moderne coming of age, werken in de kunst en cultuur sector, het leven vóór én ná corona. Het varieert van comedy, poetry tot tragische essays, en alles daartussenin. 

 

Geschreven door: yours truly (A)

Als je hem nu pre-ordered dan heb je de bundel op 17 oktober op je deurmat liggen, samen met jouw persoonlijke uitnodiging voor de release party 🥳

Komende weken deel ik meer over het maak- & schrijfproces achter de schermen dat aan deze bundel vooraf ging.