Schools out

 "Er vielen stukjes hemel op het voorhoofd. Zij rolde van daar tot aan de wenkbrauw en spleet dan in tweeën. Een deel viel dwars langs de wimpers de wang op en liet de rouge tot aan de kin vallen. Het andere bleef tussen de trage zwarte haren besloten. Met vingers als ruitenwissers moeten de wenkbrauwen leeg gewreven worden. Het is niet erg om nat thuis te komen en je in gang te ontdoen van tot je spiernaakt trillende van de kou snel de tapijt trap ophaast om onder de warme regenval de winter weg te spoelen. Maar als je onderweg bent. Naar hem of haar of hen. Dan wil je niet als verzopen kat aankomen. Dus smincken wij met watervast en smutchproof. Tevergeefs. De Alice Cooper in mij zegt dat het oké is om jezelf te laten gaan al plassen springende als een kind dat weigert op te groeien. Zij die later verkouden op de bank van de buurvrouw haar bilnaad half nat en half lauw verwarmd voelt worden in de skinnyfit, spijt het altijd, dat we weigeren rationeel na te denken over de gevolgen van insubordinatie. Het is niet dat ik ooit ambieerde om kinderachtig te zijn, evengoed was het ook geen doel op zich om groots of eenheidsworst te wezen bij maturiteit. Soms probeer ik mijn nagels te lakken en besef ik dat het handelen alsof zij gelijkwaardig aan vingerverf functioneert het leven toch wel enigsinds ingewikkeld maakt. Zo zit ik hier dan, snotterend met een halve hand gelakt en hondenpoep in de schoennaden waarborgend, als een vrouw-meisje, of een meisje-vrouw. Als een freule Betsie, die onder haar kokerrok en stockings een versleten hemd en unicorn slipje draagt. Het verbaasd me vaak over hoeveel onze ouders gelijk hadden, wanneer ze er zo overduidelijk naast leken te zitten, vroeger. Toen vrouw-meisjes alleen nog maar kind waren, en dat meer dan genoeg was."

Animal Farm

"Er kruipen beestjes in mijn brein. Die van veelvraat en knagen. Van wellust en ontevredenheid. Zij sabbelen aan de synaps en zagen met hun hoektanden door elke ontoegankelijke krocht heen. Toch, het grootste deel van de tijd, bijten zij zich vast. Nemen het in de kaak en laten de gedachte niet meer los. Als een hond loyaal aan het baasje dat nooit meer terugkomt, volgen zij orders van ooit op. Ik sta erbij en zwijg. Vraag mijzelf af, bij wie zij als puppy getraind zijn. Streng moet het zijn geweest. Even direct en hard als het geluid van hun grommen bij iedere vreemde die hier binnenstapt.

Er zijn beestjes van hier en beetjes van daar en beestjes van nergens en niemand niet. Volgen de pikorde zoals ooit tot normaal gedoopt en nog altijd gedoopt.

Soms neem ik een een medisch wattenstaafje uit het tasje rechtsboven in het aanrecht kastje verstopt. Dan doe ik alle deuren op slot en gordijnen dicht. Draai ik de badkamer deur op niet storen en doe de lamp uit. Ik hang mijn hoofd dan op zijn kant en probeer zo diep te gaan dat zij eventjes stillen van schrik. Wanneer de angst hen verstomd, draai ik haar langzaam rond precies op de grens van kietelen en net te ver. Dan zuigt het watje alle lust en leven uit de piep in het oor en de ruis van het knaaggrage sterft langzaam uit. Dan tel ik de puntjes en spikkels op de bolling en slaak een zucht. 32 verpletterd, nog 15 te gaan. De evolutionair gelukstreffers die overleven daar, broeden graag hun eieren in mijn angsten. Voeden paniek en twijfel daar op tot volwaardig volwassen en beestachtig genoeg om zelf hun zaad te zaaien en nageslacht te oogsten. Er zijn beestjes die kriebelen en beestjes die bijten. Welke ik ben, weet ik niet."

Go-Go-Girls

 "Het is moeilijker om van iemand te houden.
Iedereen kan het op een lopen zetten.
We kunnen achteruit wuifelen.
We kunnen stilvallen of terugtrekken.
Er zijn bijzonder veel opties wanneer een mens vertrekken wil.
Nooduitgangen, badkamerraampjes, achterdeuren.
Beren op de weg of spoken in gedachten, zelfs olifanten in de kamer.
Er is een teveel aan keuzes om te laten gaan.
Zelfs de woorden die bij blijven bestaan, verklikken alsof zij vertrekmatig opgesteld zijn.
De knip. Het slot. De loper. De sleutel. De ring. Het haakje en de ketting.
Het is moeilijker om te houden van iemand.
Te blijven.
Wanneer vertrekken evengoed vanzelfsprekend in de natuur van taal én mens."