Schools out

 "Er vielen stukjes hemel op het voorhoofd. Zij rolde van daar tot aan de wenkbrauw en spleet dan in tweeën. Een deel viel dwars langs de wimpers de wang op en liet de rouge tot aan de kin vallen. Het andere bleef tussen de trage zwarte haren besloten. Met vingers als ruitenwissers moeten de wenkbrauwen leeg gewreven worden. Het is niet erg om nat thuis te komen en je in gang te ontdoen van tot je spiernaakt trillende van de kou snel de tapijt trap ophaast om onder de warme regenval de winter weg te spoelen. Maar als je onderweg bent. Naar hem of haar of hen. Dan wil je niet als verzopen kat aankomen. Dus smincken wij met watervast en smutchproof. Tevergeefs. De Alice Cooper in mij zegt dat het oké is om jezelf te laten gaan al plassen springende als een kind dat weigert op te groeien. Zij die later verkouden op de bank van de buurvrouw haar bilnaad half nat en half lauw verwarmd voelt worden in de skinnyfit, spijt het altijd, dat we weigeren rationeel na te denken over de gevolgen van insubordinatie. Het is niet dat ik ooit ambieerde om kinderachtig te zijn, evengoed was het ook geen doel op zich om groots of eenheidsworst te wezen bij maturiteit. Soms probeer ik mijn nagels te lakken en besef ik dat het handelen alsof zij gelijkwaardig aan vingerverf functioneert het leven toch wel enigsinds ingewikkeld maakt. Zo zit ik hier dan, snotterend met een halve hand gelakt en hondenpoep in de schoennaden waarborgend, als een vrouw-meisje, of een meisje-vrouw. Als een freule Betsie, die onder haar kokerrok en stockings een versleten hemd en unicorn slipje draagt. Het verbaasd me vaak over hoeveel onze ouders gelijk hadden, wanneer ze er zo overduidelijk naast leken te zitten, vroeger. Toen vrouw-meisjes alleen nog maar kind waren, en dat meer dan genoeg was."