X

"Hij liet me altijd weten wanneer de avondlucht bijzonder gekleurd was. Afwijkte van normaal. Peculiar geschilderd. Hem deed jubelen.

" Kom eens kijken..."
"Heb je gezien hoe..."
"Oh ruik je de zomer..."
"Dat licht, die kleuren..."
"Ik moest het even met je delen..."
"Altijd in de lucht bij je, zwevend..."

Hij dacht dan aan me. En precies daardoor wist ik, dat ik zoveel meer dan lucht was." .

X

"Ik heb inspiratie overal gezocht en zelfs een tijdje geprobeerd haar op de hielen te volgen toen ze zowaar in mijn vizier verscheen. Maar verdomme nog aan toe, de bitch houdt zich zo strict aan de anderhalve meter afstand, dat ik haar niet grijpen kan. Vandaag schrijf ik wederom niets."

"Потому что волки должны выть."

"Положи стекло вниз.
Он знает, как согреть меня.
"Человек", вздыхает он,
Я знаю,
Я знаю этого человека,
Обычно тогда.

Мы говорим в оттенках серого и коричневого.
Даже языки теряют свою молодость.
Речь незнакомца с знакомым лицом.
Это друг или враг?

Человек, который не спросил, почему

Всегда болит голова.
Будет несчастным
Оставаться.
Пустота не может быть заполнена наукой, работой или сексом.

Он верит в бессмысленность.
Возможность такая экстремальная.
Презирать ультиматумы.
Но видит жизнь как.
Insanity.

Должен идти.
Дорога длинная.

Но никогда так далеко
Если расстояние до вашего сердца,
Нет конца этому.
Я вздыхаю.

Все еще как любовник.

Письмо из Москвы. "Без него нет смысла, особенно для нее.
Любовь была так велика. "

Я не ученый.
Но я знаю лучше, чем кто-либо другой, когда вдруг написано свидетельство бессмертной любви,
Время для вопросов пришло;

Почему.

Теперь тоска, которая медленно болит.
Теперь было решено, что ломать и лечить одному лучше, чем прятать одиночество потерянной любви.
То, что он делает сейчас, отсутствует.

Оставь это.

Это буквы, которые до сих пор являются концепцией и полны ошибок и исправлений,
Уже нет,
Только первое упражнение, которое хвалили и прославляли как попытку.

Было ли время, когда первая версия могла считаться реальной?

Почему мужчина не спросил.

Из-за боязни ответов,
Он проигнорировал доказательства.
Буквальное бремя.

Я беру ночной колпак.
Напишите это позже.
Возможно завтра.

Когда слишком сильный исчез из моей крови.

Одиночество или желательность его действий никогда не будут моим ответом.
Уверенность в существовании.
Это суть.

Когда придет день
Где он посмел достаточно задать вопрос.
Тогда я надеюсь, что его руки ответят ему, когда он напишет это.
Еще до того, как мой ответ прибудет.

Верьте в безусловность."

Bedroom Premium

"Schaam mij niet voor de onderdanigheid tussen de lakens het bekoord me zo braaf te zijn, volgzaam precies waar ondeugend mag. Des te rechtvaardiger mijn ongehoorzaamheid voelt wanneer zij mij bekruipt en zo vol van ontomelijk verlangen de regels de breken vervuld op dagen dat de wereld een en al uit de lokroepen van vrijheid bestaat.
Hou van een kopje kleiner gesmeekt.
Vooral na de shows. Wanneer het applous te overdadig. Mijn stuk te krakkemikkig. De waardering zo misplaatst. Zolang ik maar in de late uurtjes door hij die wel beter weet op mijn plek wordt gezet. Ben ik niet bang dat zij ooit zullen ontdekken hoe weinig talent of vakmanschap een vrouw die goed is in pretenderen eigenlijk bezit.
Veelal vermoeden zij dat ambitie en werkethiek gelijk staat aan. Dichter in de mannenwereld doet een vrouw die niet onder stoelen of banken dan ook vaak de illusie wekken dat zij het ver gaat schoppen. Ontbreekt het hen aan de wetenschap van hoe ver gekomen is en de beperkte strekking in flexibiliteit wanneer de leeftijd van uitzettende heupen zijn intrede doet.
Hij forceert het gezicht naar de zijkant door aan de paardenstaart te rukken. Dan moet er in zijn ogen gekeken worden. Afgedwongen. Dan is er geen schijn meer van de onafhankelijke sterke vrouw over. Dan wil ze enkel dat er genomen wordt wie gegeven wil krijgen.
Er is niets werkelijk facinerend aan een vrouw die al twintig jaar dagboeken bijhoudt en daarmee wil bejegenen dat een schrijfcarriere voor haar gemaakt.
Nog minder indrukwekkend wanneer de vrouw in kwestie voornamelijk werk produceerd dat refereerd naar het eigen leven. Alsof het leven van een op zijn best middelmatige vrouw met kinderstreken en een overrechtvaardingsgevoel enige onthulling van het grootse of welke vorm van ontfutseling over hoe gekeken wordt veroorzaken zou.
Zelfs al zou gesproken van gedachte-voyeurisme dan nog zou het enkel 'n verveelde huisvrouw genoeg behangen om de hand tussen schaamlippen te laten verleiden omdat zij zich 'zo begrepen' voelde in de overgevoelige raaskalderij van iemand die precies al zij, te min voelt om bemind te worden."

Negeertenissen voor begeerde overlijdensherinschikkelijkheden

"Alleen een idioot denkt dat liefde uitsluitend voor de levende is.
Het is een openbaring van ongekend formaat te beseffen dat je zo intens van iemand kan blijven houden zelfs na zijn onherroepelijke dood.
Wanneer het gemis langer aanhoudt dan de relatie of kennisgeving ooit standhield.
Immers neem de dood alles mee, iedere mogelijkheid, het laatste greintje hoop, het laat niets achter. Niets behalve het overmatig koesteren van de herinnering aan wat ooit was.
Het verlangen naar een mogelijkheid is als een veroordeling tot verbittering.
De regenwolken waren wat opgeklaard. Hij vroeg of wij de heuvel zouden nemen die dag. Wij liepen stilzwijgend. 'je bent nog jong,' zei hij 'het is nog niet te laat, je hebt nog tijd.'
Ik zuchtte 'ja.'
Hij verdacht me daarmee van hoop en optimisme over de toekomst. Een teken van mijn stiekeme wens om het leven op te pakken, aan te nemen, door te gaan.
Ik heb nog zo veel tijd. Ik ben nog zo jong. Wat moet een vierentwintig jarige met de wetenschap dat het leven zich aan de voeten uitstrekt wanneer het een levenslange gevangenschap is, zonder.
Zonder hem.
Al jaren in ademnood van de voldragen zorgen die nooit gebaard. Een buik vol van gemis. Heimwee naar de tijden dat ik niet geloofde in geloften en wel in de dood die ons scheidt.
De herinneringen dringen zich op onbewaakte momenten aan, wanneer je niet slapen kon of tijdens de ongesteldheid, wanneer je een boek opensloeg met de naam of op vrijdagavonden die met het vertrek het momentum weer tot leven brengen alsof het nog geen tien seconden geleden was gebeurd.
Wanneer een been wordt afgezet waarvan je alsnog pijn ervaard dan is deze echt. Werkelijk. Onvergisbaar realiteit. Ondanks het verlies.
Zou het intense gemis, het verlangen, dat gevoel van pijn in het hart en de kramp in de buik, de tomeloze eenzaamheid waartegen ik mij elke ochtend probeerde te wapenen zonder succes, dan niet evengoed fantoompijn zijn?"

TANGSTEN

"Liftstoeltjes. Tandarts. Bergen beklimmen en tijdens vliegtuigreizen. Nam hij ons enkel steviger vast om ons te troosten. Vertrouwen te geven. Later bleek. Dat hij zichzelf trooste.
Er komt een punt waarop je vader niet langer een onoverwinnelijke held is, maar ook maar, mens.
Moeder stopte het niet zo onder stoelen en banken.
De gebit geboden waren dan ook heilig.
Elke dag tweemaal. Dertig seconden per kwart. Toen seconde per vlak. Met een erwtje. Schuine draaiende bewegingen van boven naar beneden vanaf een aantal millimeter boven de aanzet van het vlees. Zo blijft het gezond en zal het niet terugtrekken. Je moet het masseren. Doe het een half uur na inname. Niet te veel vruchtensappen. Niet direct bijten in. Vermijd suiker ten alle tijden. Eet cornflakes als chips.
Na achttien jaar nooit niks mis. Orthodontist koste duur. Het leek niet meer zo nodig twee maal per jaar te horen dat er nog altijd niets op te merken is.
De paniek sloeg toe. Het zijn gaatjes. Ze gaan boren. Ik heb de gruwelen en horrorverhalen gehoord over de kar op het schoolplein. De wanhoop slaakte een lichte 'hoe kan dat nou, ik leef nog altijd bij het regime van moeder?'
Armleuning verknijpende verdween spiegeltje in mond. Als een acht jarige wachtte ik vol ongeloof en spanning het vonnis af.
Snel bleek ik zesentwintig tijdens het betalen 97,35 voor de mededelingen dat er geen gaatjes zijn enkel mijn tandenborstel te zacht, met de aanschaf van een medium hard ah basis merk a 0,78 cent is het probleem opgelost dat aanslag heet.
Zij deelt nog even mede voor de overduidelijk aan ocd leidende persoonlijkheid dat het dus niet ligt aan de verzorging van.
Of ik nooit meer terug wil komen of het noodnummer wil bellen voor gaatjes die niet bestaan.
Een angst is zo groot als wij haar leren tot waar zij het gezonde verstand mag overnemen.
De duurste vijf minuten van mijn leven waren een transactie van comfort en bevestiging.
Nog steeds afvragend waarom wij grensoverschrijdend zoeken naar connectie, hoop, troost.
Omdat het hart soms monsterlijk gewond door angst en soms wonderlijk van erkenning geneest."

(t)huis

"Zoals wij liefde als boom uittekenen en daarin de weg van het leven verklaren, zo zouden mannen en vrouwen, weten moeten, dat er slechts een tak tegelijk aan de boom kan spruiten, de tweede knopt pas omhoog, als de eerste geknapt of gebroken zonder hoop op herstel.
Trim, en groei. Knip, en bemin.
Ik bedoel, kijk in de koelkast en de kelder. Het huis was de liefde en zo natuurlijk werd het brood vanzelfsprekend smakeloos. Het goede leven verdween van de schappen en in de koeling werden de praktische zaken prioriteit. Je weet dat de liefde goedzit wanneer de koelkast goed gevuld met de kost der verliefdheden. Het gaat door de maag. Tot het schuurt. Tot het wringt. Tot er een steen daar en brok in de keel. Dan beseft meneer, dat de eerste roem, bedwelmender was dan de eerste liefde. Zonder de roem, lijkt de liefde niets dan eenzaamheid.
Bij uitstek is zij de plek waar wij mensen zwak en slap wezen en alsnog geliefd voor wie wij zijn.
Maar soms, is het er niet. Zoals de koelkast nog zo vol, geen ingredienten die te combineren zijn bezit.
Liefde verdaagd alles, immers, is het altijd genoeg. Je had je kunnen afvragen beste lezer, hoe het belletje niet ging rinkelen toen hij niet genoeg bleek en zij nog minder dan. De liefde is nooit zo dun als wanneer fouten obesitasieuse grootes vertonen. Achter elk verwijt zit een verlangen, de kunst van beminnen is om de verlangens te doen opstaan en laten oreren nog voor de verwijten de grond bezaaien en onbegrip geoost.
Zij is schaamteloos, veranderd vlek en gebrek in karakteriserende huiselijkheden daar waar ons thuis leeft. Als zij niet schaamteloos genoeg is, dan wint de schaamte het van de liefde, elke keer.
De grootste fout is niets doen, niets zeggen, of iets zeggen maar niet wat je bedoeld, en wat je wel bedoeld niet zeggen, dat zijn de plekken waar liefde voorbij reist net voor het einde.
Zij was ongeschikt omdat ze niet genoeg liefde vertalen kon in dagelijksheid. Uiteindelijk is een huwelijk niets meer dan kleine gebaren van geloof, hoop, liefde in het alledaagse toegestopt"

KAR_MA_AR

"Mens, wie enkel beroep wil doen op wetmatigheden mits een schijnbaar voordeel te halen, neemt zichzelf als advocaat van eenzijdig ongeinformeerd zelfbelang.
De overige elf wetmatigheden wegen als sleepketting aan de enkel. Vreemdeling, wie eisen stelt nog voor kennismaking of geving zal veroordeeld zijn tot een levenslang leven in isolement.
#10: De wet van verandering:
De vreemdeling is nog steeds vervreemdend. Er veranderd niets wanneer je veranderingen eist zonder de vereisten van het zelve te buigen.
#12: De wet van betrokkenheid en inspiratie:
De waarde van iets is een direct gevolg van de intentie, energie die erin gestoken. Wat een mens niet delen of geven wil, zal ook niet in het geheel, met hen gedeeld of aan hen geschonken, ontbreken van bijdragen, zal beantwoord worden met, zo blijft het geheel verhongerend naar inspiratie en liefde.
#3: De wet van menselijkheid:
Wanneer we iemand als slecht of de vijand beschouwen, wat we weigeren te accepteren in het leven, zal blijven voortbestaan in talloze gezichten en levensvormen.
#8: De wet van medeleven en gastvrijheid:
Als je ergens heilig in geloofd, dan zul je deze waarheid ergens in het leven moeten demonstreren. Heb je nu spijt van alle keren dat je oprechtheid claimde, "zolang je maar gelukkig bent, ik hou van ongeacht de loop van leven, ik gun je wat je zoekt ook als ik het niet ben." Oprechtheid is te meten aan de mate waarin het geloof geëxecuteerd wordt op het moment van waarheid.
#5: De wet van verantwoording:
Alles wat ons overkomt, geeft als spiegeling aan waar wij verantwoordelijkheid voor ons eigen leven verzaakt hebben.
#1: De grote wet:
Oorzaak en gevolg. Wat je oogst dat zaai je. Wat je uitzend zal geretourneerd worden.
De grote wet, is zo groot nog niet, wanneer de andere elf buiten het verschiet.
De grote wet, ligt in de ogen van de ontvanger besloten.
Ik ontving eerlijkheid, openheid, bereidheid tot gezamenlijk proces van heling, kans op een nieuwe start.
Karma, is niet wat je overkomt, het is hoe je het welkomheet in je leven.
Karma is een bitch als je haar bejegend als, zoals je zelf zegt, De grote wet."

Corona Chronicles

12.15

De dag telde een rustige opstart.
Hond uitgelaten.
Gesprekken over niet bestaande realiteiten gevoerd.
Geconcludeerd dat Amerika zelf een grote hoax is.
De kat geborsteld.
Veel haar.

12.30

Er zit een vlieg in de kamer.
Brommer.
Mag een insect als huisdier tellen?
Brommer bromt enthousiast.
Hond kan de verdeling van aandacht niet aan.
Bijt en jaagt op Brommer.
Jaloers.

12.45

Brommer is zojuist overleden.
Geen natuurlijke oorzaak.
Er is sprake van een misdrijf.
Hond wordt in tijdelijke quarantaine geplaatst.
Hoorzitting zal later op de dag zijn.
Eerst voorbereidingen treffen.

13.00

Afscheidsrede is geschreven.
Hoofdkrabben klinkt als Brommer.
Wij, ik en mijzelf,
zullen hem nooit vergeten.

13.15

Aardbeien staan in de koelkast.
De bananen ook.
De aardbeien hebben er baad bij.
De bananen niet.
Het bruin verspreid zich snel.
Sneller dan de pigmentvlekken van een zonnenbankmens.

13.30

Aardbeien zijn op.
De bananen niet.
Gaan ook niet meer opkomen.
Tenzij bananenbrood.
Geen meel.
Wel coco's snippers.
Gefrituurd wellicht.
Geen frituur in huis,

13.45

Nazaad van Brommer is nu in de tuin.
Vliegt nogal agressief.
Waarschijnlijk ontdaan van getuige zijn aan moord.
Niemand bromt zoals Brommer.

14.00

Kat probeert nazaad te perforeren met klauw.
Heb haar bij hond gezet.
Tijd voor een spel.
Afleiding is beter dan straf.
Toevoegen aan cv: pedagogischehondenzitter.

14.15

Cv is redelijk verloederd.
Lijkt geen lijn te bezitten.
Te veel is lukraak.
Te veel is leuk.
Saai.
Cv op een ander moment verbouwen.

14.30

Rookpauze.
Voel lichtelijke drang voor het aansteken.
Eerste hijs.
Had zeker voorafgaand moeten urineren.
De onmacht over lichamelijkheden.

14.45

Klein druppeltje ontsnapt in slipje.
Virus lijkt plots gevaarlijker.
Als een 25 jarige al niet continent kan zijn.
Wat moet er dan nog vechten tegen de resterende ouderdom?
Aftakeling.

15.00

Het kinderspeelgoed drijft de spot met mij.
Takelwagen.
Overal waar ik kijk.
Uitgedroogde klei.
Alweer een sneer.
Ze zouden hun mond moeten houden.

15.15

Vaatwasser is klaar.
Helft nog vies.
Creatief inladen staat gelijk aan experimentele schoonte bij uitladen.
Dag duurt lang.
Dag dag.
Blijft langer licht.
Zonde.

15.30

Hortensia's lijken te bezwijken.
De hitte van de dubbele muur is te grof.
Extra water gedurende de dag.
Vandaag vergeten.
Gieters gonzend inhalen straks.
Volle zon.
Niet verbranden.

15.45

Sudocreme of bepantem.
Wellicht helend.
Hortensia 1 krijgt behandeling.
Hortensia 2 is controlegroep.
Tijd om logboek aan te leggen.

16.00

Logboek wordt opgeschort.
Hond likte alle crème van de bladeren.
Heeft overgegeven in de kamer.
Stinkt.
Memoribila en theedoeken ongelijkwaardige relatie.
Dit huis heeft te veel van niets.

16.15

Later vandaag naar buiten.
Google heeft een stoute dag.
"Eindelijk opluchting" zoekvraag.
Antwoord: filmpje van man die urineert in anus van vrouw.
Te veel informatie.
Niet gemakkelijk te bevatten op een lege maag.
Moet koken.

16.30

Alles ziet eruit als plasseks residu.
Satésaus, neh.
Hachee, neh.
Appeltroebelsap, neh.
Leven zal nooit meer hetzelfde zijn.
Mentaal geconstipeerd nu.

16.45

Groot gemis.
De tijden dat Brommer mij bezighield.
Zo kinderlijk naïef.
Nu niet langer onbevlekt.
15 jaar en drie koppen koffie ouder geworden vandaag.

17.00

Vriend vraagt of ik nog iets interessants gedaan heb vandaag.
Nee.
Leek overtuigd van mijn antwoord.
Pas, hoe man te vermoorden zonder sporen achter te laten gegoogled.
Hij betrapte me.
Moest uitleggen dat ik een moordmysterie schrijf.
Herinnering: Niet vergeten een moordmysterie te schrijven.
Alibi moet nog verwezenlijkt worden.
Vragen verklaard.

17.15

Oke, dit is hem.
Als hij zo smackt dan smak ik hem.
Morgen uitzoeken waar zwavelzuur te kopen.
Met remmen gespeeld.
Vergeten dat alarmen afgeeft.
Nu helft van de reparatie betaald.
Poging mislukt.

17.30

Hij doet me wel denken aan Brommer.
Als hij zijn neushaar laat trillen tijdens het ademen.
Heeft gekookt voor mij.
Was lekker.
Toch aanhouden voor nu.
Op later tijdstip nog eens herevalueren.

17.45

Man heeft toetje gehaald.
Ben en Jerry's.
Niet afdanken, beter bedanken.
Moet tandarts bellen.
Kiespijn. Te koud.
Kut ijs.

18.00

Bonus score van de dag:
30.46 betaald
29,18 bonus
Het begint er al op te lijken.
Deze curve moet ook geflattend worden.
AH is te duur.
Aldi niet schoon.

18.15

Ziel als vermist opgegeven.
Politie doet niets.
Wellicht verloren in India.
Ga daar mijzelf zoeken.
Unieke reis.
Zelf samengesteld standaard pakket.
Vliegtuigen staan stil.
Gemakkelijker geweest om ziel te verliezen in broekzak.
Wasmachine nog gecheckt voor zekerheid.
Geen ziel te bekennen in de rubberband.

18.30

Verdere vervolg van de dag afgelast.
Morgen een nieuwe poging.

Feestje in de tuin geannuleerd
Betreden op eigen risico

Piekerdraaimolens

"Niets en niemand leven in mij. Vanzelfsprekend zwijgen ze en zie je ze niet. Maar alsnog. Draag je altijd niets en niemand mee. In de buik vol met zorgen. In het hart dat overslaat. In de piekermaalmolens en de smeekbedes tot God als hij al bestaat in de dageraad.
Niets en niemand leven in mij. Tot ik op een dag, mijn zorgen hebt gebaard. Iets en iemand daarop aan kan kijken. Naampjes geven kan en aankleden zoals ik wil. Eigenschappen op hun hopeloze wezen kan projecteren. Ze kan beleren.
Maar er leeft niets, en er is niemand, dan ik en het eeuwige mij of zelf zijn."

PUUUUB

"Wij zijn net pubers,
Staande voor de spiegel,
Kijkende naar het schaamhaar dat plots zo vol, en weelderig.
Onzeker over ieder puistje dat minstens zo groot als Edna lijkt.
Debatterende met de spiegel over wat te doen vandaag.
Toch tandpasta erop.
Als je het zelf maar niet knijpt voordat ze gesprongen is.
Nog jong genoeg om met kinderlijke naïviteit te zoeken.
Volwassen genoeg om zelf op de speren te springen van twijfel en schaamte en al afblaffende de straf zelf af te roepen.
Naadloos aansluitend bij elk ander opdat aanpassen nog zo vanzelfsprekend als eindeloos buigen in de flexibiliteit.
Tot de lijmstoffen niet langer. En breekpunten zichtbaar. Volume afneemt en de ware aard van plat wezen toont.
Alles wat we willen is de heerlijkheid. Door de poort stappen en een hand vinden die de ondanks de maagdelijke trillerigheid ons schaamhaar snoeien wil al lachende in de op de knip gedraaide badkamer.
Iemand die zoals ook wij, altijd klaar is om op de speerpunten van de anders vijandigheid te springen om de scherpte van de pijn in zielenvrees net iets zachter, ronder, matter maakt.
Wij willen zo onbezonnen en onbekommerd alles delen en bespelen wat vroeger gemist.
Hopende dat wanneer, de ander, alles gezien heeft, ons ieder te, te veel, te weinig, te dun, te dik, te dom, te pedant, te bekrompen, te eigenwijs, te impulsief, te apatisch, te lomp, te angstig, te, te, tevredenheid en precies goed genoeg, meer dan genoeg wezen mag.
Als een interpersoonlijke perfectie naadloos sluitende aan die van de partner.
Wij zijn net pubers,
Staande voor de spiegel,
Altijd bang voor de dag des oordeels, de schoolfotos of als laatste gekozen worden bij gym."

#DAGTEGENPESTEN

"Je wordt er sterker van. Je krijgt er karakter door. Dan wordt je vanzelf weerbaarder. Het maakt je mondig. Daardoor wordt je sociaal. Als je minder empathie had dan kon je er beter mee omgaan. Je moet ze gewoon een keer een klap terug geven. Als je het negeert dan verdwijnt de lol ervan vanzelf. Laat ze nooit zien dat het je raakt, pijn doet of het huilen."

Goed bedoelde slechte adviezen, worden niet beter van het idee dat ze goed bedoeld waren.

"Maar jongens zullen nu eenmaal jongens zijn. Je dochter heeft ook een bril en haar kleding, het is erom vragen. Kinderen doen dit altijd er is nu eenmaal een pikorde daar doe je niets aan. De vraag is Carmen, wat kun jij veranderen zodat ze je niet meer willen slaan of uitschelden? Wat moet jij aan jezelf aanpassen zodat mensen je wel leuk vinden?"

Zo wordt een idee geboren. Als je maar de juiste schoenen hebt. Als je maar lief genoeg. Als je maar fit genoeg om als eerste gekozen met gym. Als je maar meer snoepjes dan de rest om te verdelen tijdens schoolreisjes. Als je maar altijd lacht. Als je maar stiller was. Als je maar onzichtbaarder kon zijn. Als je maar leuker was. Als je maar knapper. Als je maar stoerder. Als je maar meer zoals hun. Meer zoals hun was.

"Carmen, dit is de derde keer deze week dat je hier zit met een bloedneus. Nu kijk die jongens maar eens aan en zeg maar eens sorry. En gemeend ook."

"Waarom? Ik deed helemaal niets."

"Dat zal dan wel mevrouw Verduyn, dat is niet wat deze lieve schatten van me zeggen. Hen heb ik in de klas gehad, vertrouw ik. Maar jij, jij doet helemaal nooit iets. Kinderen die niets doen behalve stil zijn en in de weg lopen, die vertrouw ik niet."

Alle trots die al lang verloren wordt geslikt. Je zegt sorry. Elke keer. Elke dag. Het spijt me dat je last van me hebt. Het spijt dat ik niet begrijp hoe ik een braaf kind wezen moet. Het spijt me dat ik je teleurgesteld heb. Het spijt me dat ik besta.

"Maar waarom heb je het nooit verteld? Wij wisten hier niets van."

Wanneer je niet luisterd is het moeilijk te horen wat er nu werkelijk speelt. "En als je niets leuks kunt zeggen over een ander dan zeg maar niets."

Dus het kind zwijgt.

X

"En zelfs als er een gerechtshof voor de Liefde bestond. Hoe zou een vrijplijting van blaam ooit kunnen opwegen tegenover het complex van het slachtoffer dat opgevoed werd in het geloof dat het een dader is?
Gif komt in vele vormen. Soms wordt jaren lange tolerantie opgebouwd, tot het verschil tussen wijn en water niet eens meer te proeven is.
Niets is zo giftig als een eerste relatie die de bodem legt voor wat wij denken dat de naam liefde draagt en wat wij accepteren als onze waarde.
Zo hardnekkig al een gaatje in het melkgebit dat ook wanneer de tanden gewisseld en al lang van het lichaam ontboden, alsnog bepalen hoe gevoelig en vatbaar wat daar onder lag is en blijft het leven lang."

X

"Mijn baarmoeder en ik liggen in scheiding. Het boterde al tijden niet meer. Haar eigenwijze onverbeterlijke karakter is niet langer bij te houden. Geprobeerd gesprekken met haar te voeren maar zij sparteld enkel wat, doodstil.
Nu slaapt ze op een afstand. Er staat een net iets te robuuste nachtkast tussen ons in. Als een afgelegen motelkamer of airbnb die op foto's fenomenaal, in praktijk 'n uitermate teleurstellende opstelling heeft.
Ik zucht maar wat af en aan. Kan de slaap zo verdomme toch niet vinden wanneer ik haar telkens hoor samentrekken en de dekens froemelende herinneringen mijn kant op sturen met elke snik.
Zij is depressief geworden van de toenaderende verlating. Spant zich met alle kracht in om het op zijn plek te houden maar veroorzaakt enkel wrijving, overbelasting.
De kwetsuren lijken niet meer heel te slaan. Ze krijgen verlening en verlening tot een dag dekkende bezigheid.
Zij voelt zich ongewenst. Is soms ook zo in het moment. Ze kan momenten niet langer los van toekomst zien.
Zo zitten wij hier dan. Mijn grootste droom blijkt enkel een groter gemis nu ik weet, voelen kan wat ik hiervoor vast, en nu door mijn vingers wegslippende.
Het was vermijdelijk geweest. Had ik maar naar haar geluisterd. Toen het wel, nog verschil, had gemaakt.
Zij heeft alles gegeven. Vergrootte haarzelf tot het groeivocht, de uitstrekkingen en het innemend zijn niet langer zonder risico van overvraging.
Er werden medicijnen geslikt die haar afwezig, lusteloos maakte.
Maar hoe onbereikbaar dan ook, de pijn stagneerde immer voort.
Nu zij daar zo ligt, probeer ik mij voor te stellen hoeveel avonden zo al passeerde zonder mijn weet. Of zij eenzaam was. Zich in de steek gelaten voelde? Of de kritiek op haar doen en wezen de liefde overschaduwde tot zij geen licht meer zag.
Hiervoor zei ik altijd, dat ik voor een leven met, per direct zou tekenen. Nu, voor een met, zonder.
Het begrip, liefde, vraagt om meer hedendaags. Dat daagde me nooit. Tot vandaag, gedag er enkel nog rustte."

GH

"Misschien vind je het in doorgroeimogelijkheden die bij planten als mede het hart, altijd gaan over kort gewiekt eerst, en later over zorg, licht en voedingsbodem.
Misschien vind je het in je neefjes die nog zo tomeloos optimistisch de lampen uitdoen savonds voor een echte thuisbioscoop en daarmee tegelijkertijd zichzelf rijk rekenen dat zij met hun eigen plezier niet alleen henzelf maar ook de wereld verwennen.
Misschien vind je het in de bossen tijdens een wandeling met je ziel onder je arm, wanneer het zonlicht en de wind samen spannen met de takken om de schaduw te laten spelen op de grond.
Misschien vind je het in de geur van rottende bladeren in de herfst die de neus doen kietelen en comfort geven.
Misschien vind je het in de logica van genen en de bijzonder prachtige hand-me-downs die eveneens op eenzelfde manier van de een aan de volgende generatie overgedragen worden.
Misschien vind je het in de handen van je liefje die elk restje tot onvergetelijk maal kunnen omtoveren.
Misschien vind je het in je eigen vingers wanneer ze langzaam groen kleuren of bemodderd zijn tijdens het doen van de tuin.
Misschien vind je het in je hond die wanneer de riem los is met een vurig enthousiastme waar je U tegen zegt het park rondrent alsof er geen fijnere plek op deze wereld.
Misschien vind je het in de ogen van je grootmoeder wanneer ze je uitlegt over aardappel knipjes en stekken.
Misschien vind je het in een appel die op je straat in een perkje dumpte en het jaar daarop een boompje in spe vormt.
Misschien vind je het in het biologische label of je heilige geloof in veganistisch leven.
Misschien vind je het in marsen die samenwerking en saamhorigheid bij elkaar brengen.
Misschien vind je het in je buurvrouw die de pruimen elk jaar met je deelt opdat de boom zoveel meer dan genoeg geeft.
Misschien vind je het in plastic scheiden terwijl je daarvoor met zakken naar de lidl lopen moet omdat het niet opgehaald.
Misschien vind je het in het beste vest van je overleden opa die niet verloren maar ook niet gedragen dus een tas wordt.
Misschien vind je het tijdens strandwandelingen.
Het maakt niet uit, waar je het vind, als er voor de liefde maar gezorgd."