HUGGRRR

"Het knuffelen werd vastgezet.
Anders dan voorheen. De twee verdwenen in het gevangenschap van afstand en anderhalve meter maatstaven. Er werd gehanteerd wat nodig was binnen de muren van gouden kooien en enkel band tellende momentum.
Standpunten van betreden werden opgezocht zodanig dat de gezichten en monden niet raken of aansteken konden. Kamer moest daar op aanpassen zoals het boek der eeuwige trouw al decennia lange suggesties voor orgastisch rakende afstandelijkheid oreerde.
Een tijd voor uitingen van vindingrijkheid en hijgende telefoonstemmen die allesoverstijgende nabijer dan konden recreëren.
Het was niet zo zeer dat de angst en onzekerheid het beest deden temmen wanneer er maar een element toe doet, hard blijven, overleven, opstaan en doorgeven.
Er werd terugtrekken geëist. Zingen in de kerk mocht al tijden niet meer.
De hunkering naar de trap werd met elke trede groter. Er was een fluistering in het meubilair dat haar huishoudelijkheid, warmte, comfort en onomstotelijke onmisbaarheid qua rol wilde vaststellen. Zij smeekte om aandacht. Werd vastgepakt en gestreeld. Alsof. Alsof. Alsof.
Zelfs het slikken van de regenpijp tijdens grote waterval werd opwindend. Opeens was het duidelijk waarom in de jaren '50 de tafelpoten met theedoeken bedekt.
Wanneer er geen ontsnappen is aan. Zal alles herinneren aan wat zojuist buiten bereik. Wanneer opgesloten in de regels van. Zal iedere gedachte gespendeerd worden aan de fantasie van het breken van.
Tongen en smakjes verzwijgen de smakeloze daad tot zij overwegend voldaan in het ontdaan zijn bebedden tot het ochtend galoren.
De klodders sappigheid verharden langzaam in het gewillige slipje dat ongeduldig wachten moet tot zij weer buiten spelen mogen.
De honger is zo groot dat zelfs supermarkten plunderen haar niet kan stillen en voordeelpakken wc papier het overmatige aantrede van watertanden niet langer kunnen opnemen in hun hoedanigheid."