X

"Mijn baarmoeder en ik liggen in scheiding. Het boterde al tijden niet meer. Haar eigenwijze onverbeterlijke karakter is niet langer bij te houden. Geprobeerd gesprekken met haar te voeren maar zij sparteld enkel wat, doodstil.
Nu slaapt ze op een afstand. Er staat een net iets te robuuste nachtkast tussen ons in. Als een afgelegen motelkamer of airbnb die op foto's fenomenaal, in praktijk 'n uitermate teleurstellende opstelling heeft.
Ik zucht maar wat af en aan. Kan de slaap zo verdomme toch niet vinden wanneer ik haar telkens hoor samentrekken en de dekens froemelende herinneringen mijn kant op sturen met elke snik.
Zij is depressief geworden van de toenaderende verlating. Spant zich met alle kracht in om het op zijn plek te houden maar veroorzaakt enkel wrijving, overbelasting.
De kwetsuren lijken niet meer heel te slaan. Ze krijgen verlening en verlening tot een dag dekkende bezigheid.
Zij voelt zich ongewenst. Is soms ook zo in het moment. Ze kan momenten niet langer los van toekomst zien.
Zo zitten wij hier dan. Mijn grootste droom blijkt enkel een groter gemis nu ik weet, voelen kan wat ik hiervoor vast, en nu door mijn vingers wegslippende.
Het was vermijdelijk geweest. Had ik maar naar haar geluisterd. Toen het wel, nog verschil, had gemaakt.
Zij heeft alles gegeven. Vergrootte haarzelf tot het groeivocht, de uitstrekkingen en het innemend zijn niet langer zonder risico van overvraging.
Er werden medicijnen geslikt die haar afwezig, lusteloos maakte.
Maar hoe onbereikbaar dan ook, de pijn stagneerde immer voort.
Nu zij daar zo ligt, probeer ik mij voor te stellen hoeveel avonden zo al passeerde zonder mijn weet. Of zij eenzaam was. Zich in de steek gelaten voelde? Of de kritiek op haar doen en wezen de liefde overschaduwde tot zij geen licht meer zag.
Hiervoor zei ik altijd, dat ik voor een leven met, per direct zou tekenen. Nu, voor een met, zonder.
Het begrip, liefde, vraagt om meer hedendaags. Dat daagde me nooit. Tot vandaag, gedag er enkel nog rustte."