Le mal du paiement

Het eerst jaar -

Zwitserland veranderde in Amsterdam.

Neutrale banken werden bedden,

Belastingvrij inkopen verschoof naar schuldgevoel vrij geven,

Berg toppen en kou zijn hier niet te vinden,

Enkel de hoogtepunten van je lichaam die hun warmte langs elke millimeter van mijn huid laten strelen,

Met de precisie waarmee je langs een afgrond rijdt,

We genieten van het uitzicht,

Mijn gezichtsveld breidt zich uit tot kilometers hoge vrije val,

Je woorden maken me beloftes in lijstjes die we niet kunnen ophangen,

Ik heb herinneringen aan polaroids die nooit gemaakt zijn,

De zintuiglijke waarnemingen komen samen tot uiterst klassiek spel van natuurlijke ontembaarheid,

De uren staan stil terwijl wij ons losmaken van iedere vorm van zwaartekracht,

We bewegen ons voort op het creëeren van momenten voor wanneer dit momentum is vergaan,

De fantasie van ons toekomstige genot achteraf kunnen ophalen in herinneringen,

Lijkt als een verheerlijking van de verpletterende werkelijkheid,

We zijn omringt door Liszt's,

Zelfs wanneer wij in het samenspel van versmelting een Stradivarius gevonden hebben,

De magie van het mysterie waarbij intuïtieve handigheid techniek overschaduwt,

Kan niet worden achterhaalt enkel sterven in de vingerafdrukken van geheime leermeesters en metgezellen,

We raken ooit uit de tijd,

Maar zullen nooit loos zijn,

Stijlvol gekleed in het web van oneindige absolutie zelfs wanneer de ziel naakt neerkijkt op het lichaam.

Le mal voor matige mal mensen

"Excitatie-vermoeidheid"

Ik hoor woorden als uit- en insluiten,

Hij gaat verder over zeldzame varianten onder mensen,

Schiet in de lach,

Hij is zelf een zeldzame variant van een mens,

Hoor hem vertellen over wachttijd en doorverwijzingen,

Vraag me af of ik nu in kan sluiten dat hij me eindelijk serieus neemt,

Of ik nog goed slaap,

Ik lach alweer,

Heb minimaal 11 maanden geen fatsoenlijke nacht meer geslapen,

Ik droom ervan,

Hij stelt pijn stillers voor,

Ik vraag me enkel af of het de zorgen in mijn hoofd zou stillen,

Die pijn merk ik bijna niet meer op,

Opmerkelijk is dat hoe sterk het lichaam is,

Vertel hem dat ik zelfs nooit paracetamol neem,

Maar dat ik wel vaak snachts wakker wordt van dat gevoel,

Hij zegt dat ik altijd kan bellen,

Geeft me een ander telefoon nummer mee waar ik naar moet bellen,

Schud mijn hand terwijl ik de deur uitloop,

De tijd van de afspraak is flink uit de hand gelopen,

Pas om kwart over vijf sta ik buiten,

Lucht eindelijk,

Ik steek een peuk op en bel het nummer,

Vanaf dinsdag zijn we weer bereikbaar,

Dus ik wacht,

Minuten, uren, dagen,

Zonder wachttijd zo schijnt het,

Daar kom je niet voor in aanmerking zegt de andere kant van de lijn,

Alsof wachttijd een bonus is,

Ze maakt me zenuwachtig,

Ik vraag naar wat ze gaan vragen, onderzoeken,

Ze zegt we gaan alle opties bekijken,

Net zo lang uitsluiten tot we iets kunnen diagnostiseren,

Ze noemt het woord differentiaal,

Alsof ik een bijzonder amusante house aflevering ben,

Ik knik met haar verhaal mee tot ik me besef,

Dat hoort ze niet aan de andere kant van de lijn,

Wat ze zegt klinkt als een middelbare school ervaring,

Alle opties die van alle kant aan je trekken,

Met de een kan je prima leven,

De andere daar wil je niet dood mee gevonden worden,

Ik maar denken dat ik het vmbo overleefd had,

Schijnt de hele wereld een klaslokaal te zijn,

Welkom, bij het leven hoofdstuk 22 behandelen we vandaag."

Als een bijzonder amusante House aflevering

Like this? Like us! Thanks :))
www.facebook.com/carmen.verduyn

Stukjes van de meester

Ons spraakwater reist van kunst naar kitsch,

We nemen geen slokken maar teugen,

Twee monden in plaats van rietjes aan een glas,

We kijken elkaar recht aan,

Maar wat we zien overstijgt het oog,

We praten over jeugd, fouten, het leven en daarvoorbij,

Over perversiteit,

Ik zie een koffie, een sapje en verlate lunch,

En jij, jij ziet mij,

Langzaam resoneert de lucht elke adem die je slaakt,

Ik voel je, been tegen mijn kuit, vingers die me vluchtig strelen,

Ben aan het proberen te luisteren naar je woorden,

Maar je gedachten zitten geklemd tussen mijn benen,

Ze worden bedolven onder de stortvloed van lust,

Iedere beweging die je maakt echoot door mijn lichaam,

Het is half vier, om elf heb ik het paarse setje aangetrokken, net uit de was,

Over een uur ligt het er weer, Doorweekt van je aanwezigheid,

Beide onbewogen op de stoel,

Maar ik lig opgekronkeld op de vloer, 

Je aanraking stopt niet wanneer het de lichamelijke grenzen aanraakt,

Je neemt mijn ziel,

Zelfs in je afwezigheid,

Bespeel je me,

Je maakt me een egoïst binnen de sociale context van dit kluizenaren bestaan,

Wij verheffen de kunst tot een meesterwerk.

Masterpiece me please.

Like this? Like us! Thankssss :))
www.facebook.com/carmen.verduyn

"Koi no yokan."

Als ik vorig jaar had moeten sterven, was ik dood gegaan.

Als ik vandaag moet sterven, leef ik.

Wetende dat mijn ziel puur haar vingerafdruk heeft afgelaten op die van een ander. 

Ik kan nooit meer compleet in vergetelheid opgaan, nu, niet meer.

Zelfs als wij beiden zouden sterven.

Vanaf het eerste ogenblik, hebben wij stukjes achtergelaten van jou, mij, ons. 

Die oneindig gepuzzeld gaan worden.

Zoals ook ik jaren heb gedaan...

Tot twee zielen elkaar zoeken, vinden, zoals wij. 

Verbonden over stukjes van ons waarvan zij niet wisten, 

het zijn de punten achter iedere gedachte die wij samen geleefd hebben, 

zonder ooit te kunnen bedenken, dat grenzeloos niet eens alomvattend is voor dit bestaan, 

het is het universum die we bespelen, ervaren, architecteren, tot de eindeloosheid van bestaan in flarden van momenten, 

Waarop wij oogsten de wilde bloemen die we gezaaid hebben nog voordat,

Wij de as werden die we ooit waren nog voor ons bestaan.

Koi no yokan

Like this? Like us! Thankssss :))
www.facebook.com/carmen.verduyn

215

Witte markeringen optellen,

Alsof zij de turfstrepen zijn,

Van alle dagen dat ik verkeerde in gevangenschap,

348, 349, 

Ergens daar raakte ik de tel kwijt,

De lijnen werden vervangen door lantaarns,

Het licht is te fel voor mijn vermoeide ogen,

Ik zie ze enkel als waas,

In de dwaze hoop op de lichtere morgen,

Nog voor de schemer gevallen was,

362, 363,

Dit is het tien uur journaal met...

Verbreekt mijn telling door stellig de tegen positie in te nemen,

Er kan niet alleen negatief nieuws zijn,

Dan zou het niet meer nieuw zijn toch?

472, 473,

Halverwege de snelweg tussen Tilburg en Breda,

Er zijn te veel viaducten die me doen denken,

Aan iedere brug die ik verwoest vannacht,

Verwachtte de pijn te kunnen overbruggen,

Maar dat bleek enkel tunnelvisie te zijn,

565, 566,

Kruimels aan herinneringen die ik wil weggooien,

Maar slechts verstrooide van daar naar hier,

Voor het geval dat de deur zonder knip op een kier staat,

Zou zo graag terug willen kruipen,

Ondanks alle stuipen in mijn lijf,

Maar ik kan het niet, ben al te ver overgestoken,

724, 725,

Toch nog maar eentje opgestoken,

Alle asbakken zitten vol met peuken,

Ik hoor je stem als in constante herhaling,

"Ik geef je 10 tellen om hier nog eens heel goed over na te denken"

893, 894,

Liever dan al het andere had ik schaapjes geteld,

Maar welke telling we ook hanteren,

Vandaag is tot 10 niet meer genoeg.

Counting the count that counts.

Like this?. Like us! Thanks ;))
www.facebook.com/carmen.verduyn

X

"Op een onbedekt matras met deken maar zonder lakens,

Twee kussens slechts een hoofd rustend,

De muren tellen 1,3 lagen verf per stuk,

Er is schilderstape nauwkeurig langs iedere breuklijn geplakt,

Zij die het plafond bedekten laten hier en daar los,

Hun vasthouden aan structuur lijkt even consistent als mijn relatie met loslaten,

Er staan hier zes stoelen terwijl er maar plek is voor vijf,

Niet ik maar woorden overheersen hier,

Ontelbare dozen, tassen, stapeltjes met boeken,

Daartussenin bevinden zich de kleren,

Hopen die vies, schoon of ertussenin zijn,

Er wonen hier mensen, maar ik ben de enige die hier leeft,

Iedereen is vertrokken om kerst vieren bij een verlichtte boom met familie,

Ik staar naar het onaangeraakte nachtlampje langs mijn bed,

Er zijn hier slechts twee lichtpunten,

De eerste is de brandende sigaret die ik op tast aftik in geïmproviseerde asbakken,

De ander ben ik."

Like to be the light in life 

Like this, like us.... Thankssss :))
www.facebook.com/carmen.verduyn

こうかくきどうたい

"Er was eens een..."

Hoor ik je stem aan de andere kant van de lijn.

Ik laat je wachten, alweer.

Ik was de tijd vergeten of kwijt, alweer.

Bazel erover aan de telefoon,

Ontwijk het je naam te gebruiken.

Wanneer ik ophang, bekijk ik nog een laatste keer mijn spiegelbeeld.

Mijn gezicht is getekend met een soort van opgetogen vermoeidheid in mijn ogen.

Ik herken deze blik enkel van ontmoetingen in de spiegel wanneer ik onderweg ben naar je. 

Vanaf onze eerste oogopslag,

Is zij verdwenen.

Heb haar geprobeerd te zoeken in de reflectie van je auto ramen,

Of in de weerspiegeling van het chroom.

Maar ze blijkt een geest, net als jij.

Spider spider on the wall.

Like this? Like us! Thanks :))
www.facebook.com/carmen.verduyn

"巡礼の年 - Junrei no toshi".

Portier deur open.

Eerst mijn tas op de grond zetten.

Ik wil dat al je aandacht naar mijn benen uitgaat wanneer ik instap.

Ik kijk je niet aan.

Deur dicht. 

Hoofd nog verder weg draaien.

Gordel om.

Benen verschuiven.

Dan pas maken we oogcontact.

Ademloos komt er verknepen "hai" uit mijn mond rollen.

Rituelen die oneindig afspreken.

Lachjes. Ik weet.

Je wil eerst een zoen.

Ik ben te gespannen.

Dat weet jij ook.

Jouw tong danst.

De mijne stottert in woorden die ik je nooit in klanken kan vertalen.

Toch.

Versta je me.

I'm not a concept. I'm an enigma

Like this? Like us! Thanks :))
www.facebook.com/carmen.verduyn

Och toch van Gogh

De plingen van ontelbare berichten,

Elke piep van de buslijn Schijdel - Eindhoven,

Ik begin te geloven dat,

Ook ik mijn oor ben verloren,

Er klinkt enkel gesuis om me heen,

Mijn focus fixeert zich op de motor,

Maar ook daar kan ik haar niet vinden,

Ik tel de tijd terug in gedachten,

Ook tijdens het dansen al,

Was ze verdwenen,

Het laatste moment dat ik me haar kan herinneren,

Was in den Bosch,

We rookte samen een peuk op het binnenterras,

Ik luisterde naar haar terwijl ze me zacht,

Lieve woordjes toe fluisterde,

Ik werd pas gek toen ze om bevestiging vroeg,

Toch?

Nu ligt zij in het afvoerputje voor regenwater,

Misschien meen ik daarom,

Constant de zee te horen.

Och Toch van Gogh

Like this? Like us! Thanks :))
www.facebook.com/carmen.verduyn

X

Ik hoor geroezemoes,
Er zijn twee verschillende soorten friet,
Vraag me af of je op zoete aardappel,
Eigenlijk wel zout mag doen?
Er zijn eigenlijk alleen maar zwarte jurkjes,
Ik was de memo vergeten te lezen,
Dat lees ik aan mijn kleurenprint af,
Ik ruik pizza's die half verbrand zijn,
Maar proef de rauwe helft,
Er is een oneindige voorraad aan praatjes,
Onder het genot van rood,
Giechelen we om de grappen,
Ik zie zo veel ogen,
Die ik niet had mogen missen,
Ieder paar kijk ik eventjes aan,
Hoe is het nu met jou verder gegaan?
Onze buiken worden goed gevuld,
Enkel geduld is niet in overvloed hier,
Er is drukte en haast,
Het gespreksonderwerp raast voorbij,
Alsof het licht genoeg is,
Om in het overbieden van stemgeluid,
Niet als zwaarste te kunnen wegen,
Er worden complimenten uitgedeeld,
Over gesprekken die nooit gevoerd zijn,
Momenten die nooit herinneringen zijn geworden,
En kilometers die niet afgelegd zijn,
De woorden zijn warm als afbakbroodjes,
Ik zit gebakken hier.

X

"Je stilte omhelst me,
En ik hou haar,
Oneindig vast,
Ze voelt als de streling,
Van jouw satijnen bespeling,
We lopen zij aan zij,
Er worden veel woorden gebruikt,
Maar weinig gezegd,
De zin zit hem in,
De regels die onuitgesproken worden,
Tussen de open gebroken momenten door lezen,

De minescuulste bewegingen van je mondhoeken,
Zoeken mijn ogen constant op,
Welke spieren je gebruikt,
Hoe de rimpels je gezicht becomplimenteren,
Ik zou elk van hen willen zoenen,
Maar ik laat haar hier regeren,
Ik wil wel proberen,
Maar de vredige lucht,

Laat me enkel een zucht slaken,

Hoe troost en lust,

Hand in hand met elkaar,
Over straat lopen,
Hoe honger en voldaan,
Enkel van elkaar heen gaan,
Wanneer jij, nee jij, eerst ophangt,
De grenzeloosheid kust comfort,

Alsof het vluchtig zeggen wil,

Er komt een moment,

Waarop we dit fragment eindeloos kunnen herhalen,
Tot ook deze verhalende tijd,
Geschiedenis is."

Take me there.

Like this? Like us! Thanks :))

www.facebook.com/carmen.verduyn

X

"There once was a cat,
He had a place to call home,
But the hall he had to roam,
There where bugs and trash,
Yet in a flash,
He found a spider,
The little insect intrigued,
Her legs moved,
From floor to wall,
Up to the ceiling,
Where she spun her web,
He would gaze his hours,
Trying to explain,
The powers she showed,
While tangling up,
The cat stayed put,
Would not move a paw,
Determined as he was,
He merely learned,
The spider earned,
Him in her claw,
The silk had strangled,
Twisted and turned,
Whilst he in the little space he had,
Intended to make her his orbit,
To let her be the architect,
Of the hall in ruins,
This little spider,
Had to fall,
Cat didn't know at all,
That spiders can't live,
Without gravity's gift. "

My hand shimmers when you touch it.

Like this? Like us! Thanks :))

www.facebook.com/carmen.verduyn

X

Ik zie vanuit de verte al zwaaien,
Maar draai om,
Wil niet met je praten,
De gaten in mijn geheugen,
Kan ik zo snel niet opvullen,
Hoe harder ik probeer,
Je te negeren,
Des te meer je me leert,
Dat er niets te ontwijken valt,
De kijk in je blik,
Die heb ik immers,
Al duizend maal aanschouwd,
We beginnen in de vorm,
Van een msn gesprek,
"He, alles goed?"
Ik slik, knipper vier keer met mijn oogleden,
Ik zou willen zeggen,
"Niet echt, ik heb zo hard gestreden"
Maar wat is het nut?
Hoe veel minuten,
Kunnen mijn oren nog bloeden,
Van alle schuld die je spuwt,
Je haatzaaien,
Heeft me omgevormd,
Tot brakke grond,
Er komt enkel onkruid uit,
Ik pluk het dagelijks,
Maar hardnekkig,
Zijn je woorden,
Ik hoor vanuit de verte je stem,
Maar draai om,
Kies de andere weg,
Dan hoe die van ons,
Ooit begon.

I'm in repair, I''m not together but I'm getting there.

Like this? Like us! Thanks :))
www.facebook.com/carmen.verduyn

X

Je geeft me lucht,

In lichte dagen,

Die onverdraaglijk te dragen zijn,

Je geeft me lucht,

Herinnert me eraan,

Dat ik in moet ademen,

Je geeft me lucht,

De ruimte om lagen,

Te laten vallen,

Je geeft me lucht,

Om in te bewegen,

Om te mogen zijn.

Je mag er zijn.

Like this? Like us! Thanks.
www.facebook.com/carmen.verduyn

X

De dagen schrijven ons verhaal,

Wij dansen op het ritme van de tikkende klok,

Zelfs wanneer de tijd verdwenen is,

In de vergetelheid van je ruimte,

Raak ik eindelijk zwaartekracht aan,

Twee lichamen, ruïne en architect, 

We dragen de dagen voorzichtig,

Er mag geen woord verloren gaan,

In het stilzwijgend verbond,

Van oneindige tegenstellingen,

Ik stel voor, tegen.

Every touch feels like you're drawing me.

Like this? Like us! Thanks :))
www.facebook.com/carmen.verduyn

X

Er zijn vragen,

Die wegen als honderd uur durende dagen,

Dagen dragen me naar meters,

Kilometers van struikelen over je eigen veters,

Had nooit een goede motoriek,

Kon niet knippen,

Dus alle bruggen bleven intact,

Kon niet tekenen,

Dus kreeg geen herziend contract,

Stappenplannen volgen werd, 

De stappen die je van plan te maken was volgen op de voet,

Maar nooit vooruitkomen,

Leven als op een loopband,

Het aantal stappen maakt geen verschil,

Je eindigt waar je begon,

Mijn oog viel recht op je voeten,

Veters keurig gestrikt,

Ik wil je leren,

Was nooit goed met mijn handen,

Mag ik die van jouw even lenen?

Ik droom iedere avond voor het slapen gaan,

Van jou vingers die de gerafelde slingers aan mijn schoenen, 

Alles met elkaar verbinden,

Zoals je mij strikte,

In je utopisch web,

Van beleven.

There are no angels to where we're flying.

Like this, like us! Thanks :))
www.facebook.com/carmen.verduyn

X

Het optimisme in zijn loop,
Was als de vers ontluikende bloesem in de lente,
Betoverend aangezicht,
In de eerste schemering van de zon,
Godverdomme,
Hij is de oneindige lente,
In de winter van ons bestaan,
Werd hij de ijsbloem op de ruit,
Zelfs in vrieskou behuisde hij,
De schoonheid van het kleine karakter,
Dat wanneer de teugels vieren,
Groter schijnt te zijn,
Dan hij zelf,
Liefde voor de man,
Met onuitputtelijke bron.

She looked like ice, and burned like fire.

Like this? Like us! Thanks :))
www.facebook.com/carmen.verduyn

X

"Mijn liefde voor jou,
Had geen gezicht,
Naïef als ik was,
Dacht ik dat het lag,
Aan alles wat er ligt,
Me niet bewust,
Ik ben gezwicht,
Voor een man,
Zonder gezicht,
Dacht eerst nog,
Misschien ben jij koploper,
Zie ik enkel je rug,
Schouders en kuiten,
Dat waar we op kunnen bouwen,
Maar je sjouwt me mee,
Als een lijk aan je,
Enkels geklemd,
Stap voor stap,
Zuilen in vergetelheid,
Spijt van je keuzes,
Iedere dag een nieuwe lucht,
In vluchtig vaarwel,
Wisseling van kapitein,
Jij blijft in rep aan roer,
Ik zwoer bij conformeren,
Om aan je comfort te voldoen,
Voldaan lig je naast me,
Bekend gezicht,
Waar zijn de ogen heen,
Die zojuist op mij had gericht,
Nieuwe stem,
In een oud verhaal,
Tweede hands is niet,
Zo goed als nieuw,
De lief die ik had,
Heeft te veel gezichten,
Ik heb ze uitgezocht,
Maar er zat er geen tussen,
Waarop ik wilde wensen,
Onder mijn kussen,
Ogen gesloten maar geen droom,
Ik kroon je tot vergetelheid,
Dat wat de ruimte in je rimpels,
Omhelst,
De leegte in je stem vulde en,
Jouw hoofd op een gezicht deed lijken,
Had ik hem maar gekend,
Alsof jij hem was." 

Monsters are inside us.

Like this? Like us! Thanksssss :))

www.facebook.com/carmen.verduyn

X

"Het licht resoneerde,
Tij keerde,
Kaarten leerde me,
Dat je tijd niet dan bedwingen,
Zonder mee te swingen,
Op de maat van het leven,
Even geëvenaard in jouw gezelschap,
Klap dicht in de mist,
Van gedachten die je prachten,
Als waarachtig omvatten,
Schat je schaterlach in,
Als kinderlijke charme,
Mocht ik jou omhelzing,
Maar oneindig omarmen,
Barmhartige speler,
Van het kastjesspel,
Het laatje laat je,
Leeg tot later,
Geen startkapitaal,
Om vanuit te vertrekken,
Maar we strekken,
Armen, handen en vingers,
Uit naar de streken van elkaar,
Ik wil je strekken,
Tot we samen buigen,
In oneindigheid."

My bones are not dirt,
My death is a new birth. 

Like this? Like us! Thanks :))

www.facebook.com/carmen.verduyn

X

"Het reliëf van tapijt,
Gegraveerd in m'n rug,
Zevende wervel,
Zet op als een hemelse storm,
Tel de druppels zweet,
Rollend van je voorhoofd,
Probeer patronen te ontdekken,
In de moedervlekken op je borstkas,
Sterrenbeelden en constellaties,
In de dimensie,
Die dementie zaait over mijn woorden,
Stil vennootschap,
Wordt een fluistering in de dwingende stem van noodzaak,
Ik raak verslaafd aan de nuanceverschillen in je ademhaling,
Slaak een zucht,
Berucht op de vlucht voor realiteit,
Meer tijd in de vrijheid van je vleien,
Dan ruimte voor deze overeenkomst,
Die niet over een komt met mijn bijbel,
Maar liever dan hem,
Geloof ik in jouw vagevuur,
Als dit heiligschennis is,
Dan bid ik tot het beeld van twee lichamen,
Vier poppen voor de spiegel,
Volg je ogen tot in de oneindigheid,
Duizenden weerspiegelingen van deze verslinding,
Verstrengeling van de dracht der zielen,
Knielen doe ik,
Enkel wanneer ik boete mag doen aan jouw voeten."

Heiligschennis 

Like this? Like us! Thanks :))

www.facebook.com/carmen.verduyn

X

"Wil mijn vingers aan je vurigheid branden, Hunker naar blaren die niet tot bedaren komen, Verlang ernaar opgeslokt te worden, Geef me gewillig over aan het zwart gapende gat, Dat je de slaap niet vat, Waar we beminnen tot er niets meer aftrekbaar is, Verorber mijn realiteit, Tot in de vergetelheid van het loze bestaan, Op de snelweg richting neerstorten, Verkiest mijn lichaam te vallen, In absolute onwerkelijkheid, Absorbeer mijn iedere gedachte, Genoodzaakt de tijd te berijden, Geen ontkomen aan de zwaartekracht, Die tracht mijn drift te drijven, Verdrink me nog voordat, Je boven water hapt naar adem."

x