Boe-Moe-Dig-En

Jij hebt me jaren boe-moedigt,
Veelal hoorde ik het niet eens,
Och Moe toch,
Daar wordt je Moe van,
Het zelf moeten doen,
Boe-te dragen als vlekken op je ziel,
Ik mis de overige drie magen,
Om een misselijk mens te  zijn,
En zelfs al portretteer je me,
Con-stand als oude koe,
Zodat jij mij kan neerzetten,
In de sloot-er-vaart-e,
Opgesloten, de knip,
Ligt in jouw handen,
Wij worden eruit getrokken,
Wanneer het boerenleven,
Even van groener gras,
Lijkt te genieten,
Maar klaar zijn voor de slacht,
Ing-en, ik wist dat er dingen waren,
Maar de vingen leggen op moet,
Hoef-t niet te hoeven,
Dat zijn de boe-moe-dig-ing-en toch?
Ik vraag me af of jij ooit je eigen woorden hebt herkauwt?
Ze smaken zuur he,
Vaars-ig voelde de jaren,
Dat potentieel machinaal geleverd moest worden,
Haal de vacuümpomp van mijn hart,
Je kan haar niet nog langer uitmelken,
Mijn lactatieperiode, had niet in de geschiedenis,
Maar in de toekomst moeten liggen,
Mijn borst, kas, ze weigert,
Het stamboek schept de verwachting van de meester,
Toch blijkt mijn exterieur altijd onderdanig,
Aan de keuring,
Toch is het mijn stem nu, het is ermee af.

"1989-12-A"

"Ben jij het? Carmen? Jij bent het."

In levende lijve,

Voor de boekenwinkel,

"Kun je je nog herinneren dat je me Tolstoj liet lezen?"

Ik glimlach, en hier staan we dan, na je zweren nooit meer een woord onder ogen te komen,

"Kies er een uit, we gaan naar binnen, ik miste je verjaardag,"

Koetjes en kalfjes komen voorbij, nog meer oude herinneringen,

"Die keer dat ik je Tolstoj gaf he, dat was een jubileum toch?" Hij lacht al,

"Ik wist toen al dat je het vergeten was, de sticker van de bieb zat er nog op."

"Ik was toen nooit zo goed bij de tijd, maar het was wel ingepakt, ik ben onderweg gestopt bij een cafe om een krant en plakband te vragen."

"Stiekem genoot ik ervan om te wachten met vertellen welke dag het was tot je me berichtte dat je onderweg was, het leverde een bijzondere collectie aan cadeaus op."

"Oh en de trui." "Wat?" "Die was eigenlijk van de ex van mijn nicht en zij gaf het aan mijn broertje maar ik had hem graag aan tijdens schilderen, toen je de trui kreeg was het romantischte eraan misschien wel dat ik nog drie dagen ziek was van de kou van de terugweg."

"Doe je het nog steeds?"

"Ziek worden omdat ik geen cadeau bij had?" "Nee, schilderen?"

"Valt mee, jij?"

"Ik maakte de muur af."

"Nee, laat zien,"

We kijken samen naar het schermpje waar onze muur op staat,

Alsof ik in een geschiedenis boek blader,

Gaan wij hoofdstukken terug,

We praten over ringen, bouwen en slopen en overnieuw beginnen,

"Ik heb je niet gemist, maar wel gemist, snap je wat ik bedoel?"

"Geen gemis gevoel, maar een ik ben blij dat je er weer bent?"

"Ja, dat."

"Ironisch, toch, dat we elkaar pas leerde kennen, toen we jaren nauwelijks spraken,"

"Eens,"

"Dus, maakte het leven of je ambitie die kreukels in je gezicht?"

"Combinatie van,"

"Mij hetzelfde, de ditjes en datjes die mijn dag van nacht onderscheiden,"

"Schrijf je nog?"

"Ja,"

"Zeg het,"

"Dankjewel, dat je mijn dagboek las en mijn woorden tegen mijn hart smeet,"

"En?"

"Dankjewel dat je eigenhandig mijn wereld brak, om me deze wereld te laten zien, dat je me leerde bij de tijd te zijn."

.

A Fools Thinking.

"Mevrouw?"
"Ja?"
"Je bent wel een beetje raar he..."
"Dat weet ik."
"Maar ook heel grappig."
"Dat hoor ik vaker."
"Ik snap je niet helemaal."
"Hoe komt het?"
"Wie gaat er nu een boek redden?"
"Misschien moet je vragen wie allemaal zouden een boek redden?"
"Waarom?"
"Omdat het vijf minuten geleden, alleen ik was, en nu ik vier meisjes tel."
"Maar ik had het toch nooit opgeraapt als ik niet wist dat het kon."
"Maar je hebt toch handen meisje, je kunt alles aanraken, oprapen, maar ook kapot maken."
"Ik vind oprapen toch wel leuk."
"Dat dacht ik al."
"Maar je blijft een beetje bijzonder."
"Gelukkig ben ik die combinatie bijzonder graag."

Ik slak naar adem van het lachen.

"It takes a village to raise a child." - Loris Malaguzzi.


"Mevrouw, wat bent u aan het doen?" "Een boek aan het lezen?"
Ik zit als een kampeerder die buiten poept gehurkt op de straat een enkele bladzijde van "De rotzooi onder aan de trap" te lezen. Als het niet geregend had was het wellicht wat makkelijker geweest te lezen en dan waren de grappen net iets beter aangekomen.
"Nou, eigenlijk deze ene bladzijde, ik weet niet waar de rest is, ik vraag me af hoe iemand een bladzijde uit zijn of haar boek kan verliezen en het niet terugwil of niet merkt."

Voorzichtig pak ik het glibberige papiertje op, de achterkant hoop ik, dan kunnen we verder lezen.
"De bladzijdes liggen overal, een paar jongens hebben die uit het kastje gehaald en allemaal in tuinen gegooid en verscheurd."
Mijn schrijvers hart breekt. Ik kan me van vroeger nog leenboeken herinneren, hoe vaak de man van het stationszaakje tegen mij zei,
"Neem het anders maar gewoon mee en hou het, het kastje opent alleen als jij er bent, hou maar meisje." Ik heb het nooit gedurfd.
Stel je voor dat net iemand anders, door dat boek wel zou gaan lezen, Max Havelaar daar deed ik het langste over hem terug te brengen, anderhalf jaar, twee verhuizingen, ik had al twintig keer opgegeven maar het moment kwam waarop hij uit was, en ik ook die trots weer in het leen kastje kon zetten.

"Wat doet u nu dan mevrouw?"
"Ik ben het boek bladzijde per bladzijde aan het oprapen."
"Maar waarom dan?"
"Ik schrijf zelf ook, mijn grootste nachtmerrie is dat mijn boek niet omdat het zo goed was dat je het haat maar gewoon uit verveling weggegooid of verscheurd wordt, of dat het in een soort van euroknallerbak terecht komt."
"Maar die mensen weten dat toch helemaal niet?'
"Dat klopt, maar ik weet het wel, en als ik er niet meer ben, of als ik het niet zie, dan hoop ik dat iemand mijn nalatenschap beschermd, zoals ik altijd voor die van een ander uit zou kijken."
"Wat is nalatenschap?"
"Een soort erfenis, weet je wat een erfenis is?" "Ja."
"Maar dan in de vorm van wat je deed of wie je was in je leven, dus een schrijver laat boeken na, een naaister jurken, een schoenmaker schoenen."
"Wat waren jullie aan het doen?
"Wandelen." "Oh leuk, veel plezier nog dames."

Ze lopen door. Ik hoor wat gegiebel.
Bij het crossbaantje hadden ze gezegd, daar liggen ook nog hele boeken.
Ik kom halverwege de meisjes weer tegen.
Ze zijn met zijn drie alle blaadjes aan het oprapen, rennen vol enthousiasme naar me toe,
"hier mevrouw, dan hoeft u niet de hele tijd zelf te bukken."
Ik denk het klinkt alsof ik bejaard ben, maar ik geniet van de snoetjes.

We lopen tegen een schutting aan. Daarachter hebben ze er heel veel gegooid.
Sommige zijn net uit het kastje geplukt, andere liggen er al tijden, zijn slakkenvoer geworden.
"Oke, ik vind het erg leuk dat jullie mee doen met schat zoeken, maar we spreken een ding af, vertel nooit tegen jullie ouders dat die mevrouw over de schutting klom, ja?"
Ze moeten een beetje giebelen, ik krijg een groene kont van het slijk. Bijna alle boeken zijn beperkt leesbaar geworden, er zitten slakken, spinnen, pissebedden en wormen in.
Op een na "INSJALLAH" Oriana Fallaci. Ik moet glimlachen.

Er zit een nog oude OV jaarkaart van 1997 in.
De man, zijn voorhoofd, het lijkt nog meer op jou.
Nu is mijn glimlach tot haar uiterste en precies zoals ik haar het liefste heb, volledig veroorzaakt door jou.

De slakken moeten eraf, het boek kan niet bovenop, dan valt het, en onderop dan zullen ze geplet worden. Een voor een zetten we ze voorzichtig terug op een boek in de tuin die we van armoedzaligheid maar opgegeven hebben.

"Wordt je moeder niet boos als je zo vies thuiskomt?"
"Ik woon niet bij mijn moeder."
"Je vader dan?"
"Ook niet."
"Oh je hebt al een vriend, omdat jij zo grappig bent natuurlijk."
"Nee, ik woon alleen."
"Oh, maar hoe moet dat met die kleren dan?'
"Die stop ik straks in de was."
"Weet jij hoe je de was moet doen?"
"Ja hoor, vraag straks maar aan je moeder, als je het graag wil, dan kan ik me niet anders voorstellen dan dat zij je het graag leert."
"En je armen en handen dan? Die zijn vies geworden..."
"Ik ga straks gewoon nog een keer douchen. En ik hoop jullie ook, volgens mij hebben we veel slakkenpoep aangeraakt stiekem. Dat wil ik toch niet langs mijn gezicht hebben liggen als ik slaap."
"Neeeeee, ik ook niet."

Het crossbaantje is het eindpunt van de zoektocht.
De meisjes lopen steeds slomer, gaan nu ook papier snippers oprapen.
"Wat ga je dan met al deze zooi doen?" Ik laat ze een voor een per boek zien wat gewonnen en verloren is en hoe het verloren ook nog een pracht kan zijn.
Ik vertel ze over stulpen, dat ik benieuwd ben als het beesten boek in zo'n ding zit of je dan de jaren vast kunt houden of ze alsnog vergaat.

"En de pasje?"
"Ik ga de man thuis opzoeken, wie weet wat voor bijzonder mooi verhaal er aan het boek vastzit."
"Dat is wel heel spannend."
"Kunt u het niet hier opzoeken?"
"Ik kan het proberen, maar mijn internet heeft weinig bereik."
Geen bereik was dat eigenlijk.
Ik zie een teleurgesteld gezicht me de kaart geven.
"He dames, wat doen jullie morgen middag?"
"Niks."
"Het is nog zomervakantie toch?"
"Ja."
"Als we nu is bij het boekenkastje afspreken morgen, en we verder gaan met zoeken wat we vandaag niet af kunnen maken."
"Als een detective clubje?"
"Precies dat."
"Ja. Ik kan om vijf uur en u mevrouw?"
Vraag het wel even aan je ouders na he, of je echt kan.

It takes only one fool to set a bad example thinking one doesn't make a difference, undermining the village values in upbringing.

It takes only one fool to set an extraordinary example thinking one can make a difference, adding value to the upbringing in the village.

It takes a special kind of fool to make a difference, the one that foolishly holds hope, the 'one-day' kind of fool, and I hope, you meet that fool one day.

"Peter Plant."

"Het maakt niets uit welke illusie je leeft, welke je op de been houden en voor welke je uit loopt,
Dat je bang bent, levenslang wonden te likken,
Ik verzeker je, vertrouw in mij,
De situatie is zojuist andersom,
Dat dit niet is wat je wil, maar er wel een noodzaak ontstaat,
Ik weet het toch,
Daar zijn wij allemaal geweest,
Ik was dienstdoende in die illusie van '09-'12,
Dag jongen, ik weet dat jij niet wil, maar ik zie het gebeuren, 
Het verschil tussen volwassen zijn en opgroeien is ernst,
Vergeet niet, dat de wereld een leugen om bestwil is en wij trachtten de waarheid te spreken,
Opgroeien doen mensen zeker, in de sleur, in het vastgeroest zijn, in vergeten nomaden te zijn in onze eigen ziel, 
Volwassen worden, we stellen graag dat zij hetzelfde is, absoluut niet,
Ik was volwassen op mijn vierde, vroeg de juf die boos werd op perongeluk, "maar juf is dat het nu werkelijk waard?" Op mijn zesde was de transformatie van kind naar volwassen voltooid, ik vroeg haar, "de flessenopener toch, die zoek je, het ligt in je nachtkastje, je mag het gaan halen, maar los het iets op?"
Dat ik een te wijs kind was, absoluut niet, ik groeide op waar ik vandaan kwam, maar ben nooit opgegroeid, ik zal mijn leven lang op waar ik ben groeien, doch ben ik al tijden, al levens volwassen geweest.
Wij praten over schrijven, maar eigenlijk schrijf ik weinig tot niets, ik benoem het onzichtbare in de wereld, alsof het vanzelfsprekend is haar zo te zien, 
Ik vertel over ieder om de hoek, omdat ik ieder al ooit als een rechtse ontving, maar mijn wang er nooit toe keer,
Zelfs als ik mijn ogen dicht knijp, dan nog, rode sterretjes en oranje gloed, blind als we zijn, nog altijd is er licht.
Wij de schrijvers, ons soort mensen, wij groeien nooit op, jij Peter Plant, we bloeien op, niet door noodzaak of een te veel aan wonden likken, 
Door het proeven van zaadjes, het zien groeien van bast, zij smaakt als schrijven, papiersneeën,
Enkel ontketend door niet de jongen, maar de man met de pen."

"Velvet clouds."

"Er valt een vrouw door meters aan lucht van donsdekens heen,
"Cum o no limbus",
Klinkt als een echo op de achtergrond,
Ze sprong met drie handen,
Nu pas, valt de rode lijn op,
Enkel geknoopt,
Toch lijkt zij als vast, gehecht te zitten aan haar achillespees,
Hij had het over het hart,
Mijn lief toch,
Het is allemaal van jouw,
"Cum o no limbus, siempre, cum o no limbus, fractus, e alto e strato, siempre castellanus, polliceri promissa siempre, koi no yokan, cum o limbo, cum o no limbus."

"Le mal du sciècle - prt II."

"Als het over Zwitserland gaat, dan heb je altijd van die ogen mama."
"Wat voor ogen meisje?"
"De ogen van tijdens het voorlezen uit het boek van Cat, de ogen van voor het slapengaan."
"Ik weet het meisje,"
"Zijn ze voor mij? Of zie je dan iemand anders, het lijkt zo vaak alsof je praat met mensen die niet hier zijn."
"Dat is ook zo, weet je nog toen we opa afgegeven hebben wat ik vertelde?"
"Dat als je geeft om iemand, als je ze mist of ze staan dicht bij misschien wel in je hart, dan er is daar een plek, een thuis helemaal van jouw alleen, die je met ze allemaal kan delen, en dat als ik iemand mis, kan ik altijd daarheen, om met ze te praten."
"Precies dat schat,"
"Toch zijn je ogen anders dan, dan wanneer je met andere mensen praat. Hoe komt dat mama?"
"Daar zie ik het leven en het licht, ik kijk en ik ben gelukkig, dat sommige dingen ook al zijn ze eindig toch voor altijd kunnen zijn."
"Maar als diegene in het huisje is, dan zijn ze er niet meer toch?"
"Maar hij is wel thuis in mijn hart liefje, soms verbouwt hij daar, zo nu en dan is er iets verhangen, komen er nieuwe foto's bij, herinneringen, het maakt niets uit wat wij verliezen mijn kleine dametje, zo lang wij maar blijven voelen, hoe goed het was om lief te hebben, vast houden van de gedachte, dat wij voor sommige dromen noch slapend nog wakker hoeven te zijn, en laat nooit iemand je wijsmaken, dat dromen niet echt kunnen zijn, werkelijk en echt kan de alles zijn, droom mijn lief."
"Oma zei dat dromen enkel vervliegen in tijd."
"Nee, nee, tijd vliegt niet ze bestaat niet, en dromen, als je het goed doet, dan geven ze je vleugels, het is niet dromen die vervliegen, het is jij die ver vliegt."
"Weer de ogen mama."
"Ik weet, mijn lief, ik weet, op een dag dan lees je me als een van mijn boeken, beloofd."
"Is Mijn Zwitserland voor altijd in je hart?"
"Ja, dat hoop ik."
"Ik hoop het ook, je ogen zijn net alsof ze een wonder zien dan."
"Dat doen ze dan ook liefje, dat doen ze dan ook."

In last nights episode of "Strijp-S The Real Housewifes"...

"Ik heb echt het verkeerde ondergoed aan om kleren te passen." "Zo van goed genoeg voor eronder." "Och dat valt wel mee" "Het lijkt een beetje plat zo he?" "Ja." "Zou het aan die onderbroek liggen mijn kont zo in deze broek?" In koor... "Nee dat kan niet." "Kon het maar." "Ja." "Jammer dat we te slim zijn om domme excuusjes niet aan te kunnen nemen als het op konten aankomt." "Ja." "Ja."

"Lefty loosy righty tighty." "Dus dit is links dan nu toch?" "Ja of niet?" "Hmmm.. Dat weet ik ook niet." "Het lijkt alsof het naar alletwee de kanten niks doet." "Ik heb ook een schroevendraaier, misschien is dat handiger." "Ja." "Oh wacht, dit dingetje, daar moet je aan draaien?" "Dat puppeltje?" "Ja." "Als nu een die achterste doet, want dat kan ik niet in zo'n strak jurkje." "Oke, dan kan jij ondertussen dat andere jurkje passen." "Ja." "Misschien een andere knoopje aan de achterkant, of een kraaltje." "Dat kunnen we wel maken." "Wacht ik ga naald en draad halen."

"Is het niet verschrikkelijk dat we nu het soort vrouw zijn geworden die enthousiast raakt van vleesbakjes die verstelbaar zijn en pannenlappen die de setjes handdoeken en theedoeken matchen?" "Nee, het is pas echt erg als we de miljoen kussentjes vrouwen zijn." "Ja dat is waar dat hebben onze moeders ook." "Oh trouwens ik heb nieuwe slopen gehaald voor als ik een bank krijg zo lekker voor met kussentjes enzo."

"Oh, weet je wat ik ook gehaald had?" "Nou?" "Zo'n stom te duur prullenbakje zodat je niet een miljoen keer voor een prulletje helemaal naar voor moet lopen." "Ja jouw prullenbak staat wel ver weg he." "Ja." "Toch vind ik onze kamers maar klein." "Waar zouden we een hamster moeten laten?" "Harrie?" "Ja." "Dat weet ik ook niet met deze plek." "Nee, he." "Maar waarom staat je prullenbak eigenlijk niet dichterbij, dat is toch veel handiger dan zo op en neer moeten lopen." "Geen idee, zijn die dwerghamsters niet het soort dat overdag gewoon wakker is?" "Ja dat moeten we uitzoeken." "Oh weet je wat, ik heb ook nu gewoon een doos voor oud papier en een bak voor lege flessen enzo, zelfs een tas voor tassen om mee naar de winkel te gaan." "Ik ook!"

"Kijk en deze plant is nieuw." "Hoeveel water zou die nodig hebben denk je?" "Doe ze alle drie met een kopje." "Ja slim." "En die cactus dan?" "Wat als zelfs die overlijdt?" "Dat zal wel meevallen, laat me weten als je weg bent, dan geef ik de rest gewoon water tegelijk met die van mij." "Ja." "Hoe doe jij dat dan?" "Ik zet er een in zicht en dan herinnerd die me eraan dat ik ze allemaal water moet geven." "Slim." "Oh en ik heb ook nog dit ding maar het neemt zo ruimte in de kast, weet je wel om in de oven te zetten. "Oh en als je die nu eens omdraait en dan die pannenlappen er boven op doet?" "Oh ja." "We zijn best goed hierin he." "Ja." "Had je het al gehoord van de wasruimte? Met die drogers?" "Nee wat?" "Oh en mijn oma las in de kant dat er ingebroken was in onze straat." "Nou daar heb ik anders niks van gehoord." "Nee dat zei ik dus ook al." "Ik hoorde wel van vijf dat er veel fietsen gejat werden." "Nee dit was echt in huis." "Heftig." "Ja." "Oh ik heb trouwens je stofzuiger geleend omdat ik geboord had, die is niet gejat. Dat had ik beter tijdens kunnen doen."

"Is dit nu zo stoffig?" "Nee dat is van dat boren maar dit kastje gaat toch weg, dus die poets ik niet meer." "Ja dat is waar." "Wat komt er nu dan?" "Morgen de praxis." "Wist je dat ze ook thuisbezorgen? Dat is toch handig dan hoe je het niet zelf te sjouwen." "Bij de ikea hebben ze dat ook maar dan goedkoper" "Maar zou je er dan ook op kunnen zitten denk je?" "Zijn ze dan stevig genoeg." "Daar zijn ze vanbinnen hol denk ik want die andere was wel zwaarder." "Ja zie je dan toch gamma, of nee, praxis dat zei ik toch praxis?" "Die aanbiedingen vertrouw ik niet als ik er op wil zitten." "Ohhhh weet je wat ook in de aanbieding was bij de bouwmarkt, alle tuinmeubelen, dat is toch ideaal. Nu alleen nog een bijzetgevalletje voor bij het bankje, dan zijn we compleet." "Ja." "Oh over acties, spaar je trouwens die zegeltjes van de Albert Heijn? Ik spaar ze niet maar ik dacht neem maar mee, misschien spaar jij ze en anders de buurvrouw langs mijn buurvrouw, die wil ze ook altijd wel." "Die aanbieding gaat maar tot volgende week.

"Oh en heb je de vliegengordijnen gezien? Ze zijn nu in de aanbieding." "Toevallig van de week gehaald." "Ah kijk." "Volgens mij heb ik het hier ergens, wacht." "Ik kreeg trouwens nog schalen, doe jij daar ooit iets mee?" "Leg maar op de uitzoek stapel, ik heb ook nog wat van die dingen, dan winkelen we weer samen bij elkaar." "Ja met wijn erbij." "Hmmmhmmm" "Kijk dit is trouwens mijn nieuwe dekbed, mooi he, niet te blij maar wel met kleur." "Ja." "Wie had ook ooit gedacht dat je tegen jezelf moest zeggen je mag geen dekbedden meer kopen anders past het niet meer in de la?" "Erg he." "Oh he kussentjes, wil je die nog hebben?" "Ik heb er al drie." "Ik ook." "En deze dan." "Stiekem zijn we ook al die kussentjes vrouwen he?" "Ja." "Ja...." *gezucht* "Nog een beetje wijn?" "Ja!"