"Le mal du sciècle - prt II."

"Als het over Zwitserland gaat, dan heb je altijd van die ogen mama."
"Wat voor ogen meisje?"
"De ogen van tijdens het voorlezen uit het boek van Cat, de ogen van voor het slapengaan."
"Ik weet het meisje,"
"Zijn ze voor mij? Of zie je dan iemand anders, het lijkt zo vaak alsof je praat met mensen die niet hier zijn."
"Dat is ook zo, weet je nog toen we opa afgegeven hebben wat ik vertelde?"
"Dat als je geeft om iemand, als je ze mist of ze staan dicht bij misschien wel in je hart, dan er is daar een plek, een thuis helemaal van jouw alleen, die je met ze allemaal kan delen, en dat als ik iemand mis, kan ik altijd daarheen, om met ze te praten."
"Precies dat schat,"
"Toch zijn je ogen anders dan, dan wanneer je met andere mensen praat. Hoe komt dat mama?"
"Daar zie ik het leven en het licht, ik kijk en ik ben gelukkig, dat sommige dingen ook al zijn ze eindig toch voor altijd kunnen zijn."
"Maar als diegene in het huisje is, dan zijn ze er niet meer toch?"
"Maar hij is wel thuis in mijn hart liefje, soms verbouwt hij daar, zo nu en dan is er iets verhangen, komen er nieuwe foto's bij, herinneringen, het maakt niets uit wat wij verliezen mijn kleine dametje, zo lang wij maar blijven voelen, hoe goed het was om lief te hebben, vast houden van de gedachte, dat wij voor sommige dromen noch slapend nog wakker hoeven te zijn, en laat nooit iemand je wijsmaken, dat dromen niet echt kunnen zijn, werkelijk en echt kan de alles zijn, droom mijn lief."
"Oma zei dat dromen enkel vervliegen in tijd."
"Nee, nee, tijd vliegt niet ze bestaat niet, en dromen, als je het goed doet, dan geven ze je vleugels, het is niet dromen die vervliegen, het is jij die ver vliegt."
"Weer de ogen mama."
"Ik weet, mijn lief, ik weet, op een dag dan lees je me als een van mijn boeken, beloofd."
"Is Mijn Zwitserland voor altijd in je hart?"
"Ja, dat hoop ik."
"Ik hoop het ook, je ogen zijn net alsof ze een wonder zien dan."
"Dat doen ze dan ook liefje, dat doen ze dan ook."