"Peter Plant."
"Het maakt niets uit welke illusie je leeft, welke je op de been houden en voor welke je uit loopt,
Dat je bang bent, levenslang wonden te likken,
Ik verzeker je, vertrouw in mij,
De situatie is zojuist andersom,
Dat dit niet is wat je wil, maar er wel een noodzaak ontstaat,
Ik weet het toch,
Daar zijn wij allemaal geweest,
Ik was dienstdoende in die illusie van '09-'12,
Dag jongen, ik weet dat jij niet wil, maar ik zie het gebeuren,
Het verschil tussen volwassen zijn en opgroeien is ernst,
Vergeet niet, dat de wereld een leugen om bestwil is en wij trachtten de waarheid te spreken,
Opgroeien doen mensen zeker, in de sleur, in het vastgeroest zijn, in vergeten nomaden te zijn in onze eigen ziel,
Volwassen worden, we stellen graag dat zij hetzelfde is, absoluut niet,
Ik was volwassen op mijn vierde, vroeg de juf die boos werd op perongeluk, "maar juf is dat het nu werkelijk waard?" Op mijn zesde was de transformatie van kind naar volwassen voltooid, ik vroeg haar, "de flessenopener toch, die zoek je, het ligt in je nachtkastje, je mag het gaan halen, maar los het iets op?"
Dat ik een te wijs kind was, absoluut niet, ik groeide op waar ik vandaan kwam, maar ben nooit opgegroeid, ik zal mijn leven lang op waar ik ben groeien, doch ben ik al tijden, al levens volwassen geweest.
Wij praten over schrijven, maar eigenlijk schrijf ik weinig tot niets, ik benoem het onzichtbare in de wereld, alsof het vanzelfsprekend is haar zo te zien,
Ik vertel over ieder om de hoek, omdat ik ieder al ooit als een rechtse ontving, maar mijn wang er nooit toe keer,
Zelfs als ik mijn ogen dicht knijp, dan nog, rode sterretjes en oranje gloed, blind als we zijn, nog altijd is er licht.
Wij de schrijvers, ons soort mensen, wij groeien nooit op, jij Peter Plant, we bloeien op, niet door noodzaak of een te veel aan wonden likken,
Door het proeven van zaadjes, het zien groeien van bast, zij smaakt als schrijven, papiersneeën,
Enkel ontketend door niet de jongen, maar de man met de pen."
Dat je bang bent, levenslang wonden te likken,
Ik verzeker je, vertrouw in mij,
De situatie is zojuist andersom,
Dat dit niet is wat je wil, maar er wel een noodzaak ontstaat,
Ik weet het toch,
Daar zijn wij allemaal geweest,
Ik was dienstdoende in die illusie van '09-'12,
Dag jongen, ik weet dat jij niet wil, maar ik zie het gebeuren,
Het verschil tussen volwassen zijn en opgroeien is ernst,
Vergeet niet, dat de wereld een leugen om bestwil is en wij trachtten de waarheid te spreken,
Opgroeien doen mensen zeker, in de sleur, in het vastgeroest zijn, in vergeten nomaden te zijn in onze eigen ziel,
Volwassen worden, we stellen graag dat zij hetzelfde is, absoluut niet,
Ik was volwassen op mijn vierde, vroeg de juf die boos werd op perongeluk, "maar juf is dat het nu werkelijk waard?" Op mijn zesde was de transformatie van kind naar volwassen voltooid, ik vroeg haar, "de flessenopener toch, die zoek je, het ligt in je nachtkastje, je mag het gaan halen, maar los het iets op?"
Dat ik een te wijs kind was, absoluut niet, ik groeide op waar ik vandaan kwam, maar ben nooit opgegroeid, ik zal mijn leven lang op waar ik ben groeien, doch ben ik al tijden, al levens volwassen geweest.
Wij praten over schrijven, maar eigenlijk schrijf ik weinig tot niets, ik benoem het onzichtbare in de wereld, alsof het vanzelfsprekend is haar zo te zien,
Ik vertel over ieder om de hoek, omdat ik ieder al ooit als een rechtse ontving, maar mijn wang er nooit toe keer,
Zelfs als ik mijn ogen dicht knijp, dan nog, rode sterretjes en oranje gloed, blind als we zijn, nog altijd is er licht.
Wij de schrijvers, ons soort mensen, wij groeien nooit op, jij Peter Plant, we bloeien op, niet door noodzaak of een te veel aan wonden likken,
Door het proeven van zaadjes, het zien groeien van bast, zij smaakt als schrijven, papiersneeën,
Enkel ontketend door niet de jongen, maar de man met de pen."
Comments