"Dat de meeste mensen deugen, betekend nog niet, dat oordeel aan de hand van steen, van de kaart af is geveegd, omdat sommigen ook niet. De uitvinder van junkmail kan zich verschuilen achter de wet op vrijheid van meningsuiting, maar onze schrijvers mogen daar lang niet altijd, beroep op doen al zijn zij wél de beoogde beroepsgroep.
Vanaf de boomhut werd er gegooid. Het is gemakkelijk van bovenaf naar beneden te richten, mocht je jezelf ooit, op het krakende hout bevinden naast een stapeltje je-moet-s tussen de druk peren en appels die vallen zoals voorvaderen.
Ik weet dat het lang geleden is, we lagen daar aan het meertje van welvaart te baden in het zonlicht, alsof niets. Alsof niemand. Even snel veranderde de wereld in 220x140 met elke week een ander kleurtje voor het gevoel.
We begroeven onszelf in stapeltjes oud papier die aan de straat gezet mogen, langzaam verregend, opgeslokt door de snipperaar. Tot je maanden later zeker weten wil, dat die hartslag van ooit, van gezet en veroordeeld door, nog altijd in, en paraat staat.
Net open armen ontvangen wij ons lot aan de deur, alsof het een oude bekende, een vroegere vriend, dat de zeis slaan zal, is een zekerheid bij het geschenk dat wij tot leven vergissen.
We drinken de jaren in glazen en vazen, elke twaalf doet je spraakwater reizen alsof je even, een jongetje weest. Alsof er geen glasscherven hier.
Toen ik eenentwintig werd, schreef je me een wens met kop en staart. Dat monster groeide uit tot eentje die het hart verorberde, en nu, slaapt hij elke nacht in mijn bed.
Goederikken, doen het niet. Helden, sterven eenzaam. Maar wij stervelingen, wij maken fouten bij de vleet. Gelukkig maar ook, want zij maken meestal, net het verschil tussen, leven én dood. Dat zij nu net de essentie wezen.
Laat het maar stenen regenen. Dat de woorden als zijn ze nog zo koud, toch altijd wel smelten, immers waren de ijskappen ook niet bestand tegen, tijd en menselijkheid."
