De O's

"Le sable de la plage entre les draps, A été délicatement enlevé avec des pincettes, Ne savais-tu pas A quel point suis-je attaché à la mer ? Combien ai-je besoin du feu de joie ? je vais chercher ma serviette et mon panier pique-nique, mon chapeau de soleil, Je prends tout, tout le monde, sauf le silencieux, Qui la plage à tout prix, envie de forcer dans la mer, Mais savait-il ? Que ni la mer ni la plage ne peuvent s'échapper, Ou peut-être, à une paire de mains qui célébreront au bord de la mer; comme la vie serait belle? et peut-être: comment on passe? dont nous sommes reconnaissants. Ne l'oublie pas. Le silence cède à peine, mais le savait-il ? Ou peut-être, une vie heureuse - accident parfois, chagrin, sûr, - Dis-moi, Silence, dis-moi maintenant à qui vas-tu parler? quand le dernier rayon de soleil s'est échappé des draps, quand la dernière pelle est dans le bac, lorsque la couleur estivale a disparu dans le caniveau de la douche, à qui vas-tu parler?"

" ¶ もう一つ如何ですか ¶ 明日では如何ですか."

"En wanneer het verdriet op bezoek komt, een zucht de deur net iets te hard dicht doet gooien, als het bord dat te glibberig uit de handen en op de grond kletterde, wanneer De Man met de Hamer een pauze opeist, Er zijn zo veel dingen die, waarvan, omdat toch, of soms, heel even, en geen één, zal ooit, of bereiken kunnen, op zijn minst, Herinner je je nog, hoe toen, voor het moment vervlogen, er een bladzij van mogelijkheden zichzelf over de eettafel wenste uit te spreiden, in de vorm van twaalf optelsommen en verwijzingen naar nummers die misschien ooit terugbellen zouden kunnen, De paarse kelken van zo goed als zomer maar nog niet echt, doen me denken aan zijn kazuifel, zo goed omhelsd door beide stola's, dat hij bijna onzichtbaar, tenzij je wist dat het er was, dan, Als de belastingdienst aan de andere kant van de lijn zit lijkt elke minuut drie jaar, maar toen jij, was het alsof het in één knip van de vingers, Was er een zoen gedag of welterusten geweest, zou de druk van de lippen dan, genoeg, genoeg om genoemd te mogen, Wil gewoon een gaan, omdat er nergens anders meer een te ver te verwachten, en dat is waar jij bent, Was het brein muzikaler dan begreep de viool de wolk van onschuld wellicht, was er een vinger op te leggen, een blaar aan te verwijzen om je op de pijn te wijzen, Maar diep in de keel, op het stokken tussen de eerste en tweede lettergreep, daar ligt het hart van wie ooit had kunnen zijn begraven, Dat wij allemaal liegen, is de enige waarheid, dat wat verzwegen wordt het meest spraakmakende van de kern der verbinding is, hoe leven en laten leven wat onuitgesproken ruikt als bedlinnen dat achttien jaar onaangeraakt op zolder perongeluk, Begraven."

"Zo ben ik, gewoon."

"Wil niet zeggen dat het het meest gebruikte excuus is, maar het is wel de standaard. Wat, beste lezer, hilarisch is gezien de pleidooi tot normaalheid daarmee vanzelfsprekende met gewoonte en doorsnee wordt afgekapt. Dus daar zitten we dan. Het blikje bruist af en toe een belletje omhoog. Ze kietelen aan mij tong, evenals de argumenten, en hoe slap het ook is, ik lach niet. Je moet het zien als een moment van sacrament nemen in de kerk, reageer je ongepast, dan doet de overduidelijk aanwijsbare reden er niet toe, de legitimiteit van de reactie ook niet. Je wordt bestempeld als drog. Zonder reden. Wederom, lachwekkend. Goed, wij waren in gesprek. De stad is mijn speeltuin. Het land mijn pretpark. De wereld het witte strand aan de voeten van de Bounty reclame (2001, RTL4). Wil niets zeggen over hoogmoed, want we moeten allemaal hoog inzetten. Maar, wie geen vrees kent weet pas hoe groot de angst is om te vallen, wanneer de achteruit kijkt. Ik maakte die fout. Ik keek achterom. De tegenspeler niet. Zijn auto bezit geen spiegels, hij rijdt simpelweg tot de benzine op is. Neemt een nieuwe auto. Hij doet me denken aan het type mens dat GTA speelt, en maar aanneemt dat je ranking daar iets van doen heeft met je status in het leven. Het kabbelt door. Iedereen wil uitspreken. Of ik kan laten uitspreken. Er wordt op de lip gebeten. Er worden velletjes langs nagelranden die eerst losgekrast zijn weggekrabt. De staat van zijn is bijzonder bekend maar ondertussen ook een vreemde. Hij doet alles bij het boekje. Opzich, respect. Maar ook, doorzichtbaar. Tegenspeler doet alles bij zijn Bijbel. Het is een wonder dat hij zo veel tijd gespendeerd heeft aan deze leesgang van preken perfectioneren, maar nog steeds geen voorganger is. Ik vertrek naar mijn familie. Denk aan tegenspeler. Wat zou hij passen in het nog minisculer dan kleinstedelijk. Geroemd worden. Maar er zit een verschil tussen geroemd, beroemd en berucht. Het moge duidelijk zijn op welke hij uit is. Dat zoiets een onmogelijke opgave is, wanneer je geen beoefenaar bent, is nog niet geland. Dat is dan ook hoe ik weet dat hij onbereikbaar is en blijft, vliegtuigstand."

"Hallo, ik ben nog niet dood."

"En nu je genoemd bent, Is er zoveel veranderd. Nu ze je naam kennen, Kun je er meer voor kopen? Heeft de reputatie, Iets anders opgeleverd, Dan schade. Nee, nee, Nog een keer, Nee, Natuurlijk niet. Om te denken, Dat een schijnbare, Vooruitsnellende, Een vrouw ooit, Ten goede, Of zou kunnen komen, Is als dromen, over, Maar nooit doen, Een wetenschap van niets, Gedeeld met niemand, En nergens geprint, We zullen nog langer wachten, Tot de vier jaar alsof het politiek, Ook weer voorbij gewaaid zijn, Het is, Politiek, En daarmee af, Doek dicht, Zaak gesloten, Carrière voorbij. Genoemd zijn zou genoeg moeten zijn. Voor een man dan. Voor een man op zijn minst. Als ik een man was geweest. Maar dat ben ik niet."

"Ouders, zonder kinderen."

"Het is gemakkelijk ouder te worden, te zijn, ook. Maar te mogen wezen, een geheel ander verhaal. Elke dag zie ik ze over straat lopen, de ouders zonder kinderen. Zij roepen hun nichtjes, neefjes, huisdieren of bonussen bij elkaar. Kijken in een dozijn naar links en rechts voor het passeren van een kruispunt, want onvervangbaar, onbetaalbaar, zo kostbaar zonder enig vergelijk. Het is meestal pas in de kinderboerij, in het hartje van het zwembad, dat de zucht aan hen ontsnapt. Ze willen niet aan de zijlijn, maar gewoon kunnen bij zijn.

Laatst nog was ik op de koffie bij, de buik van, groeide zowaar, van gemis, tussen het eerste en het tweede kopje, tot hoogtij in maand zeven, maar die buik, kwam zo snel, als zij ook weer even vluchtig was verdwenen. Soms fluistert ze me toe, "Iedereen is zwanger, iedereen behalve ik... natuurlijk bevallen ze en bevalt dat ze, hoe kun je nu niet houden van, en uiteraard deel je foto's van dat prachtig ontluikende leven, maar mag ik dan nooit even.., even, niet herinnerd worden aan, hoe leeg de schoot is van de moeder wiens kind nooit heeft bestaan?"

Nu het trillen van haar handen elke volle maan heftig wordt, laten wij de schoteltjes maar achterwegen, een mok vol, past de leemde beter. Morsen doet alleen maar, denken aan. De traanbuisjes worden gestopt met het zand van dromen over ooit, als, snachts wanneer niemand stoort. En in de morgenstond wanneer er opgestaan zal, dan veegt zij de korrels met de zwaarte van verloren hoop tegelijkertijd met haar dromen, uit de hoekjes van de ogen.

"Op een dag na morgen," verzucht ze me. "Op een dag na morgen, komt de dag, dat het ook het mijne mag..."

"21 botard-niej-tuinuh."

"Het kostte 21 botanische tuinen, om er een te vinden, die leeg genoeg, om tranen te tuiten en lippen los te laten, dat stilte bepraat mag worden, terwijl zij mijn vinger met haar hele hand, en op de ander, een vlinder landen laat.

Ik zou liegen, als ik me zou blijven verbergen achter stapels spullen die niets doen dan de witte leegte van de muren, achterstallig maken. En ik zou liegen, als ik doe alsof schema's en grote agendaboeken samen met Google kalender verzoeken, genoeg zouden zijn voor het traagschuim hart.

Alle woorden van paradijs die verkondigd werden, zaten verstrikt in de netten die uitgegooid werden tijdens de meest vruchtbare van tijden en onmenselijke oogsten. Dat naïef niet eens meer een woord is dat enige zeggenschap kan,

Jij, vonden we uit, wilde aanraken wat niets heeft om aan vast te houden. En dat je gehypnotiseerd door de kansen in het spel. En dat je als betoverd door alle mogelijkheden van mogelijk nu, nu, nu, al nu, al met al.

En al is er niemand schuldig, toch zweer ik je, God straft direct, ik wist wel, dat mijn borstkas het hele leven lang, verdomme, een gevangenisstraf was, voor het hart te graag ontglippen wil, klopt tijd en keer en nooit een keer optijd, of zij eruit mag, en springen doet ze.

Kom uit een dorp waar meisjes nog met touwen spelen, in en uit, in en uit, in en uit, spring in, spring in, dat ik zo geconditioneerd voor het diepste, wist ik veel toen de staartjes nog in twee tallen en nooit tussen de benen.

Ik ben van ver naar hier gekomen, vertel het je alleen, omdat ik vertrekken zal, en de kamers die ik thuis noemen moet in deze kooi, willen je als een vrouw, geloof me, meenemen naar het oneindige, waar de zon elke avond het graan gedag zoent, en het zoemen van de rondom nimmer stopt.

Ze vragen me vaak of ik zing of poëet ben, en antwoorden heb ik nooit, omdat ik dichter ben, dan mijn kippenvel wenste.

In verfstalen te veel van kilte en onverschil wordt geprobeerd te pakken alsof, het een vakantie die, maar wanneer hij roept in zijn slaap, dan noemt hij mijn naam toch, en die van niemand anders?"

"Ame harete kasa over wasuru."

"Er is geen remedie voor de melodie van tikkende vingers op schermen zonder stop of pauze,

En elke keer dat ik mijn ogen dichtdoe, op bed ga liggen, de slaap zoeken wil, met een passie die als hierboven onbekend,

Niemand weet, niemand weet,

Driehonderdeenentachtig chats en tellende nog voor de vogels van de buren hun eerste toon van de ladder ontsnappen laten om de zon te begroeten,

Zouden de vogels weten?
Zouden hun vleugels zoals de onze?

En iedereen wil twee uur van je tijd om jouw woorden als een spons en ze daarna beter op papier te zetten, want, krant, en,

Niemand weet, niemand weet,

Ze zullen verkondigen dat zij aan de weg timmerd, maar niet dat het al jaren 'n eenrichtingsverkeer lijkt,

Niemand weet, niemand weet,

En ze zullen zeggen dat het goed met haar gaat, dat haar werk als altijd virtuoos en met een flow die moeiteloos,

Maar zouden ze, ooit,
Niemand weet, niemand weet,

Dat te veel met bloed geschreven, het zweet al jaren ruikt naar eenzaamheid en onbegrip,

Maar we zullen schrijven dat ze zoet is, dat haar ogen blauw zijn, en ze bijna, er bijna, zo bijna is,

Niemand weet, niemand weet,

En natuurlijk zou je met gemak en volledig waarheidsgetrouw kunnen schrijven dat ik op zijn minst niet ongelukkig ben,

Ze zeggen dat ze geluk had, dat het aankwam, dat het de David was, de zie dat het wel, de cijfertjes brekende en data vrekende, maar,

Niemand weet, niemand weet,

Dat je ook alleen die status krijgt, wanneer je in hun ogen, hard genoeg, lang genoeg, conform genoeg,

Hij klaagt dat er geen ruimte is voor aanpassing, maar zie je de breuklijnen over de buiging na elk applaus niet van boven tot onder langs de gehele lijn van de ruggengraad, trekken aan,

Niemand weet, niemand weet,

En al mijn studenten willen graag, benoemd worden, beroemd zijn, in de bladen en op de podia, op straat zelfs ook, tegen de muren en op de spandoeken, en al mijn studenten willen graag, maar,

Niemand weet, niemand weet,

Hoe duur de prijs van inkoop bekostigen,

Niemand weet, niemand weet,

Hoe betaald, verdienen je komt te staan."

De Ronde Kamer.

"Op gesmeekte en geleende tijd leef ik lief en leed met, zonder,

En al was de muur nog zo van steen, klimop, klimt overal overheen, 

Zie je het vuur, zie je de wolken van God wat een hel moet het daar wezen? Wat zou er toch

Het is een oorlog, die met het rollen van 'n enkel oog, dat voorheen, gericht op, 

De tent van parasols en luifels, daar lijkt het even, wanneer genoeg kopjes duistere thee, 

Alsof, alsof de wortels van het droomland nog altijd, vertakken tot, vertaling,

Daag me uit, te rennen dan, als niet anders, als niets anders dan het op een lopen zetten meer kan,

Het gruwelijk delict van delicatessen die bij het grof vuil, tussen verloren en simpelweg niet op waarde,

Geschat, wordt dat de woordenlijst der Nederlandse elke maand daalt, omdat het niemand nog, 

En dus, al scheelt het je geen ruk, ik blijf me maar afvragen, hoe kun je in een atheïstisch oord, zo geloven dat vertrekken erger zou, dan verblijven waar,

Geloof moet en verwacht, neem in gedachten dat, mijn iedere druppel precies in de hand, al is die verkrampt,

Ga je het huis dat nooit gebouwd is opbranden zoals, de man die nooit gesproken heeft omdat hij zich te comfortabel voelde bij Zwijger wezen? 

Je bedekt me, alsof de huid al jaren geen factor meer nodig heeft, zij is toch al, kan niet te dicht bij de zon,

Beschut, in de armen, vraagt schipper, mag ik aanmeren?

Mag ik, mag ik, mag ik, mag ik, mag ik, mag ik, mag ik, mag ik,

Laat je me,

Of laat je me?

Deel ik blikken van stilte, met een alom bedenkelijke oude vriend, wie hemzelf pas nu, durft te schrijven, dat schaamte wél een woord, en de dikke van Dale,

Dat inderdaad,

En het had liefde kunnen zijn,

Maar er moest en zal,

Voor betaald,

Geloof me,

De prijs van liefde,

Is te duur, wanneer beloofd aan,

Wilde je anderen de schuld geven, dan zou het je goed recht zijn, zoals al je voorbehouden, zie de stenen, alweer,

Klim op, klim, op, op, operdepop, over-heen,

Tot,"

x

"Vrienden,
Zij kennen de gekscherende honger en dorst die ongestilt bezit neemt van.
Overgave.
Ter overname.
Noem het beestje bij haar naam.
"Monster"
Zo zie je.
De diepte, de duisternis.
Er is niets zo verslavend als het verlangen naar.
Wij zitten in de taxi. Hemelse haven van anonimiteit.
Ik weet dat het loont een vrouw te zijn.
Nattigheid op de achterbank.
Nog nooit een klacht.
Slechts zuchtjes en smakjes.
"Waarheen?" vraagt hij
"Naar meer, meneer." zegt de Grijze.
Zo vertrekken wij zonder eind, naar bestemmingsloze oorden, die fantasie of dromen.
Lust zet de komma of stelt de vraag, waar reden er een punt achter had moeten zetten.
Zo slenteren alle Kafka's vanzelfsprekend in het eigenste gezelschap voort.
Zij kunnen ook niet anders.
Dan altijd oorsuizend en hartgonzend reikhalzend al naar het volgende, nog net op hun tenen lopende, de vinger uitstrekken.
Naar de ander.
Ver.
Vreemd.
Vondeling.
De Zwijger ligt in mijn bed.
Zo vloeiend als hij het spreekt, zo hakkelend de woorden.
"Dit is het."
"Ahmma"
Wie nooit honger heeft gekend, zal zich niet storen aan de stilzwijgende leegte, tot geproefd is van.
Wie zijn dorst lest met water, zal nimmer meer, of dronken zijn van de zoetsappigheid die waarheid met gulzige slokken innemend tot spraakwater van de binnenvetters doopt.
Vertrouw.
Confidantschap.
Hap. Slik. Weg.
Hij struikeld door het leven.
Als een eindeloos vallend man.
Jezelf vinden in ver, vreemden.
Vondeling.
Volgeling.
Bundeling van blindelings.
Nauwelijks ontmoette hij mij.
Meestal hemzelf.
Toch hang in graag in de lucht.
De geur. De gedachte. Aan de lip.
Dat het altijd aan mijn voeten kan.
Breek, punt.
Schaak, mat.
Vraag, stuk.
Thuis, komst.
Hou, vast.
Land, zacht.
Ver, bond.
"Waar is meer, meneer?" spiegelreflex.
"Verder vandaan van minder."
Meer weten wij ook nog niet.
Van, daag
Van, daar."

X

The road,
Is getting younger,
Down the way,
That keeps,
Getting longer,
When the pain,
Keeps coming back,
The road,
Is getting simpler,
To read,
Now that the writing,
Is on the fallen walls,
The doubt keeps,
Catching up on,
But my tires,
Are not tired yet,
And the road,
Is getting younger,
Down the way,
That keeps getting longer,
When my pain,
Keeps coming back,
The road,
Ain't in the way,
Of riding along.

It ain't the road that makes the way long. 

Like this? Like us! Thanks :))
www.facebook.com/carmen.verduyn