"Gyokusai - 玉砕"

"Vlam, vlam, tweeling, vlammen,
Negeer dram, dwang en regeer gevoel, gedachten,
Kammen, kammen, uitkammen,
Carmen, kamikaze,
Kan ik, kan ik? Kan,
Ik bekijk de schaduwschieters,
In hun spel zie ik de storm die buiten raast terug,
Maar het meeste nog de rust, in het oog van de orkaan,
Gaan, gaan, opgaan, op, opstaan, opgestaan, gaan, verder, gaan, ver, vergaan, vervallen, viel,
Wij storten neer, meer nog dan zelfmoord acties voor mijn gevoelens,
Heb ik aanvallen op die van jou gepland, ik kam je kampen volledig uit,
Er zal een bosbrand nodig zijn, een wolf aan een ketting loert niet naar verkoolde grond,
De ringen die je mijn vinger past vormen es kader,
Zijn sterker dan zijn zwakte schakel, ons mantra is gelijkheid, eenheid, oneindige strijd,
Tot nu toe vervliegen wij in een zegeroes,
Maar we tellen af, onze talismannen zullen we wisselen, net voor de laatste duik,
Moge jouw dood zo zuiver zijn als het breken van een kristal,
Mag mijn dood vergeleken worden met de eeuwige lente van ons bestaan, de vallende kersenbloesem,
Vergankelijke schoonheid van korte levensduur,
Zo lang zij haar wit trouw laat vieren door de wind,
Had ik maar zeven levens,
Om elke keer weer te strijden voor een moment,
Strijd, strijd, en gestreden, stuit op, sluit, stuiten, gesloten, af, gesloten, over, en uit,
Ooit, vinden wij Yasukuni, het is waar maar niet hier."

"Psychonaut"

"Er heerst doodse stilte,
Maar mijn oren ontvangen haar niet,
Zij zijn naar binnen gekeerd,
Flapperen van enthousiasme naar welke bestemming vandaag?
Mijn ogen nog wijd gestrekt,
Open kan ik niet zeggen,
Ze dichten in woorden die ik niet ken,
Over de plekken waar wij nooit geweest zijn,
Herinneringen die ik enkel in dromen maak,
Hoe ik eindelijk dan toch met min vier ogen piloot ben geworden, je op elke vlucht mee neem, de wereld rond,
Hoe ik daar je verlies in kisten maar vind achter deuren,
Oneindige zoektochten vinden daar plaats,
Maar nog veel meer vind ik,
Wonder werelden gevuld met fantasie dat is nu wat ik noem fantastisch,
Te vaak komt de schok van wakker worden,
Genoodzaakt te ontwaken in realiteit, het is tijd,
'Je moet gaan is het niet?'
Ik wil het kussen verlaten maar jij fluisterd me toe, toe,
Toe, nog vijf minuutjes,
Kon ik maar zonder, eindig, op de snoozeknop blijven drukken,
De onmogelijke werelden rukken zich voor mijn gesloten ogen af,
Geef me liever slapeloze nachten in de nazomer,
Een dromer blijf ik toch wel,
Het zijn de verwachtingen die zich lenen als nachtmerrie,
Die mijn gedachten meer mijn hart verscheuren,
Het is hoop waarmee ik het liefste naar bed sluip,
Zonder de stuipen op mijn lijf,
Ben ik het tegenlicht van mijn nachtlampje,
Het is geloof, dat er ook zonder je zoenen een kussen is om mijn in te laten vallen,
Dat je zacht mag landen,
Waar de grens ook ligt." .

"Schaduwschieters" 🔲

"Hij treft geen blaam,
Ik was me te bewust van de oorlog die zich voor mijn ogen afspeelde,
Ik tref geen blaam,
Was genoodzaakt uit het loopgraf op te staan nu al mijn kogels geschoten bleken,
Ik moest me overgeven aan de andere kant, een strijder kiest immers toch altijd voor de mogelijkheid? Voor het geloven in licht?
Hij treft geen blaam,
Ik zal je haar vergiffenis in de hand leggen, je voeten kussen, ze verzorgen wanneer je de weg kwijt bent, dwaal dan af naar verwondering,
Zij treft geen blaam,
Zal je daar vinden, in de afgebakende grenzeloosheid, sluit ik je in mijn armen, en zing ik je wiegend slaapliederen toe,
Jij treft geen blaam,
Hebt al zo veel gegeven, laat mij haar zorg op me nemen,
Ik tref de blaam,
Tweemaal beloof ik je, een voor mijn eigen zonde, en een voor de zorg, ook al verg je haar niet, ik schenk je haar als kamille thee voor het slapen gaan,
Jij treft geen blaam,
Dat je zacht mag dromen in onschuld,
In de ontwaking van eindeloos licht, trek haar tegen je aan als blusdenken voor de branding,
Dat waar jullie rusten, een plek van warmte als de zonnigste zomerdag aan de kust van Frankrijk mag zijn." .

"Garde-aan-vat"

"Melancholie drupt van de hemel af,
In de vorm van donkere wolken die mijn heldere zicht vertroebelen,
Ik wil het je laten ervaren,
Zien en horen is niet meer genoeg,
Mijn woorden portretteren de schimmen van personen,
Maar geheid niet de geheimen,
Het geeft je een moment gluren vanuit de gordijnen door het raam,
Maar je zal nooit de vermeende schittering van het vieze raam zien,
Zonder erachter te staan,
Ik wil met je door de timelaps van mijn geschiedenis wandelen,
Op iedere kruising stilstaan en mijn hand in je jaszakken begraven,
Goede whiskey flessen worden niet geblazen in het beste apparaat dat te koop is,
Maar in handgemaakte machines met verweerd en ondoorgrondelijk karakter,
Het verheft de eerste neut tot zwelg,
Ik wil je beschonken zien ronddwalen in de spookstad van een dorpse,
Wanneer je overvloedig geraakt, zal ik je een laatste glas schenken, aan de oever van deze ruïnes,
Navenant zal ik je de laatste garde in mijn hand gade laten slaan,
Kluts mijn ziel tot zij gereed is om zich naast je neer te vleien, om de druip van de wolken tot honing te fantaseren,
Dat al mijn kussen je bitterzoet mogen smaken,
Zoals de nasmaak van onze zonsondergang in herinnering klinkt,
Op het ritme van de proostende glazen,
Schenk me maar een dubbele,
Ik weet de sluitingstijd tikt om de hoek." 

"Nautilus pompilius" .

"Voelde enkel nog je tentakels in de mijne verstrengelen,
Als ik aan dat moment denk, nu nog, krijg ik kippenvel,
Het zit in de winding die glad op grenzen aansluit,
Zij worden naadloos verbonden daar waar alle uiteindes beginnen en alle openingen eindigen,
Hartvormig zou te cliché zijn maar godverdomme fysiologie veranderd niet,
Vervormd zich naar de klop van je hart het slaan van mijn vuist,
Je aanraking vermengt in de structuur van mijn wereld,
Ik ben er huiverig voor, weet dat de stroom van het water onze levens ook weer uit elkaar moet laten deinen,
Hou me strikt aan de regels over hoe te varen op open water,
Maar denk stiekem aan hoe het zou zijn om het anker uit te gooien,
De gedachte kietelt me aan de zuignappen die ik niet bezit,
Als uit instinct zou ik je onder spuiten met inkt, vluchten voor hij die mijn elke gevoelig plek aanraakt alsof er geen gevecht aan vooraf gegaan is,
Ik heb geen verweer meer tegen de connectie,
Enkel nog afstand, witte vlaggen die nog niet opgestoken en seinen die nog niet gegeven zijn,
Ik bewaak ze met mijn leven,
Terwijl ik verga in de gedachte dat deze woorden wegsterven nog voor zij ooit uitgesproken waren,
Het aangezicht, laat het je aan mijn gezicht af te lezen zijn,
Van achter naar voren, ik ben een ruïne, jij weet waar mijn herbouw naartoe reikt, jij bent de architect,
Al lang gezien hoe het zou kunnen zijn,
We zouden bouwtekeningen kunnen aanpassen, camouflage kunnen veranderen, in andere stromingen kunnen bewegen,
Maar we drijven, tussen horizonloze ongerepte oceaan, en wal, limbo dansend op het water,
Het spijt me, dat mijn tentakels onmogelijke bewegingen van je vragen,
Hadden wij het ongekende maar als kennis ontmoet,
Zonder deze aanvaring een overstroom aan ervaringen te maken,
Ik beloof dat als je als schikbreukeling dobberd naar opslokking van zout water,
Mijn acht zich om je sluit, ik laat je niet verdrinken, vang je op,
Onvoorwaardelijk." 

"Schaduwschieters"

"Hij treft geen blaam,
Ik was me te bewust van de oorlog die zich voor mijn ogen afspeelde,
Ik tref geen blaam,
Was genoodzaakt uit het loopgraf op te staan nu al mijn kogels geschoten bleken,
Ik moest me overgeven aan de andere kant, een strijder kiest immers toch altijd voor de mogelijkheid? Voor het geloven in licht?
Hij treft geen blaam,
Ik zal je haar vergiffenis in de hand leggen, je voeten kussen, ze verzorgen wanneer je de weg kwijt bent, dwaal dan af naar verwondering,
Zij treft geen blaam,
Zal je daar vinden, in de afgebakende grenzeloosheid, sluit ik je in mijn armen, en zing ik je wiegend slaapliederen toe,
Jij treft geen blaam,
Hebt al zo veel gegeven, laat mij haar zorg op me nemen,
Ik tref de blaam,
Tweemaal beloof ik je, een voor mijn eigen zonde, en een voor de zorg, ook al verg je haar niet, ik schenk je haar als kamille thee voor het slapen gaan,
Jij treft geen blaam,
Dat je zacht mag dromen in onschuld,
In de ontwaking van eindeloos licht, trek haar tegen je aan als blusdenken voor de branding,
Dat waar jullie rusten, een plek van warmte als de zonnigste zomerdag aan de kust van Frankrijk mag zijn."

"Garde-aan-vat"

"Melancholie drupt van de hemel af,
In de vorm van donkere wolken die mijn heldere zicht vertroebelen,
Ik wil het je laten ervaren,
Zien en horen is niet meer genoeg,
Mijn woorden portretteren de schimmen van personen,
Maar geheid niet de geheimen,
Het geeft je een moment gluren vanuit de gordijnen door het raam,
Maar je zal nooit de vermeende schittering van het vieze raam zien,
Zonder erachter te staan,
Ik wil met je door de timelaps van mijn geschiedenis wandelen,
Op iedere kruising stilstaan en mijn hand in je jaszakken begraven,
Goede whiskey flessen worden niet geblazen in het beste apparaat dat te koop is,
Maar in handgemaakte machines met verweerd en ondoorgrondelijk karakter,
Het verheft de eerste neut tot zwelg,
Ik wil je beschonken zien ronddwalen in de spookstad van een dorpse,
Wanneer je overvloedig geraakt, zal ik je een laatste glas schenken, aan de oever van deze ruïnes,
Navenant zal ik je de laatste garde in mijn hand gade laten slaan,
Kluts mijn ziel tot zij gereed is om zich naast je neer te vleien, om de druip van de wolken tot honing te fantaseren,
Dat al mijn kussen je bitterzoet mogen smaken,
Zoals de nasmaak van onze zonsondergang in herinnering klinkt,
Op het ritme van de proostende glazen,
Schenk me maar een dubbele,
Ik weet de sluitingstijd tikt om de hoek." .

"Vruuger 🍪"

"Ging ik jaren als jou met carnaval,
Ons kleine bakkertje in de maak,
Dat zei je toch zo vaak,
Jij weet met dat schattige kopje alles te verkopen,
'Oh sorry meneer ik mocht van mijn opa winkeltje spelen maar ik heb geen wisselgeld',
En wij na één klant samen een ijsje met drie bolletjes halen en maar giechelen,
We hebben in al die jaren welgeteld een keer een taart gebakken,
Ik was in de hemel, tot ik erachter kwam dat ze deze taarten cake noemen,
En dat daar geen slagroom en vruchtjes op horen,
Wat heb ik je vaak mee naar de supermarkt gesleept,
Doen we ook maar iets lekkers mee nemen wanne, en ook wat voor oma, en iets voor onderweg,
We hoefde maar vijf minuten te rijden naar huis,
Maar de spannendheid zat hem er dan in of we twee pakken koeken in die tijd op konden hebben,
Om dan thuis tegen oma te zeggen dat we de heeeeeele dag nog geen koekje gehad hebben,
En met buikpijn en tegenzin ook nog die van haar mee opaten,
Die zoetetand heb in van jou,
Mijn steken niet, die heb je zelf nog, lach je dan,
Dat vertellen dat heb je ook al van mij, zeg je dan,
Terwijl je vergeet over welke dinges we het hadden,
Maar dat is nou net het ding,
Ik verkleed me al jaren niet neer als bakker met carnaval,
Je bent toch ook zo veel meer, dan wat je van het leven bakt."

Gevlogen.

Het raast,
De motors, de propellers maar vooral,
In mijn bloed,
De baan,
Als rode draad door mijn leven,
"Mama, mama, piloot in, piloot in,"
Uren vlogen voorbij,
Maar nooit zoals ik wilde vliegen,
De juf vraagt "wat wil je later worden?"
Ik vertel over, Turkije, Afrika, New York en Australie,
Ze zegt me, "Je kunt geen plek zijn",
Ik reis nog vaak terug naar die herinnering,
Maar natuurlijk kan dat wel,
Ik weet wel beter,
Jij bent toch mijn thuiskomplek,
Mijn haven,
Bij jou ben ik geland.

If you jump, I jump, Jack. 

Meer van ons lezen? Volg ons op www.instagram.com/carmenverduyn
of op www.facebook.com/carmen.verduyn

"פורסם על ידי לורן"

"Irrifutable romanticism,
Do you desire to know the underlying truth?
There was no reason to start to begin with,
Merely a hunger for the moment of expiring,
Determinating the pure adoration for pain,
The self inflicted idealism of treacherous sustainability,
Wonderstruck imagery of mirrors and windows reflecting,
On the eternal missery in the souls of the dark and tormented,
An enchantment without the possibility to attain her,
May the majustic creature eternally fall free,
Untouchable by the hint of my fingers,
The passion in giving up on contributing, of parting from the high faces set in smoke,
The hollowness of her eyes, haunts my midnight, chasing it into the break of dawn,
Endavour me in the everflowing twilight that shadows us,
Her ghost dissapears from mind almost makes me wonder,
Had I even met her at all?
Yet I, living in solitude, have only my dreams,
Devestatingly I forfit,
Don't smoke the furror of perspicacity out,
If I am doomed for the everlasting loss of destiny,
May her smell linger on my clothes." 

Laurentirust.

Als eerste alles lezen? Volg www.instagram.com/carmenverduyn

"Aves passeriform es"

"Beneveling bedekt gevoelsmatig mijn ratio,
Wanneer je aanraking schrijft in verzwegen calligrafie,
Vertilt je fluistering mijn trillingen naar tintelingen,
Uitmuntend geslagen tot rol van Dumond,
De termineersleutel controleert per in de nodiging uit,
"Met vier man? Het moderne stuk?" A versie,
Al tijd wezend én in zicht vanuit eerste rij,
Gebaarde nieuwmondigen,
Iedere gesproken tekst is nerveus,
Mijn klanken keren in tij,
Gedeelde stukken zijn verdeelde stukjes,
Als deelsleutels aan randwegen ingebergte,
Het vrijkomen in delen laat vertakkende gedachten migreren,
Wijzer richting nemen aan, groei,
Embryonale ontwikkeling in moordend tempo, wij voeren morfologisch onderzoek uit,
Spand rels tegen de ontheffing van selectiedruk,
Evolutionaire vernieuwingsdrift acht individuen één te onderscheiden eenheid te vormen,
Empirisch radicale uitdagingen verlaten onze onthoudingspolitiek richting koloniale paradoxen,
Als het Modern-imperialistische investeren in drastisch versnelde uitbreiding,
Natuur lijkt de tirannie endeem te straffen,
Voor zijn disjuncte spreiding gebiedend aan een herverdeling van gesloten schappen, weet het,
Dingt op zichzelf af, wat wordt gedacht, in Kanttekening, het moet zijn,
Mystisch de hysterie van Nietz zeggen,
Platonisch zou juist splitting uitbaden tot zoektocht naar herhaling van paden,
Tweeslachtige eenheidsdrang,
Fenomenaal Hussel je de Heide tot de Regge's overstromingen door leven in kanalisatie van Kant zijn gemaakt,
De lichtheid is enkel ondraaglijk wanneer de opstapeling gekozen werd door de verzameldrang naar schemer,
Nestel niet in de bevlieging van bevlogen zijn,
Als in vogelvluchtperspectief,
Gebruik ik iedere veer die neervalt, als pen ten slag,
Zij vertaald de uitbroeding van zielendracht in vrijheid verwant,
Herhalende geschiedde,
Waar patronen het tegen weet wil opnemen,
Wordt onvoorwaardelijk gratie geschonken,
Het wonder land van menselijke trektochten,
Naar oorden zonder bestemming." 

This.

Als eerste alles lezen? Volg www.instagram.com/carmenverduyn