Liefde in de tijden van Corona

"Vakanties werden ingeruild voor het overbruggen van barre tijden. Witte stranden werden wit zand dat tussen de versgebesemde tuintegels verdeeld. Op safari in eigen achtertuin, wormen en kevers, pissebedden en hommels. Duizendpoten niet te vergeten. Het waren jaargetijden van zoden aan de dijk zetten. De ingeweckte potten oogsten. Potjes voor op de oude dag plunderen en vandaag grijpen bij de ballen. Wij namen het ervan. Met tent opgezet in woonkamer en logeerpartijen een verdieping hoger of lager dan normaal.
De warme buik van de hond het meest welkome kussentje op de bank. Uren langzaam wakker worden. Bioscoop a la carte met de lichten uit. Boekenplank bedolven zolderkamers aan bibliotheek en expert interviews met de man van het huis over wat vandaag de dag leidend.
Hangmatmakende van de partner tijdens bewegingloze uren. Koffiekopjes klinkende tijdens gekakel over koetjes en kalfjes die derhalve morgen heel wat lijken, nu er toch niets anders is. Diepte onderzoeken naar de ziel van de ander nu er geen beter plek lijkt om in opgesloten te worden, dan in de gedachten geliefden. De onzekerheden liepen op, groepeerde zichzelf op de vaste hangplekken voor gespuis in de krochten van het brein tot ook daar de agenten van rechtvaardigheid al wet verkondigende, op het hart zweerde dat drietallen qua zorgen het maximale is. Er werd een hypotheek aan hoop verstrekt, van de ene ziel, naar de ander. De rente mocht in liefde terugbetaald. Levenslang. Soms sloop er een glimlach langs de strakke lijnen van serieuze gehoorzaming. Dan stonden de oortje al opgewekt omhoog. Flapperde zij in de lucht als een vogel die zojuist koers richting vrijer, warmer, onbevangener uitzet. Er ging veel water bij de wijn, opdat de helaasheid der dingen en al het goeds, zo gemakshalve aangelengd kunnen worden, wanneer de bodem bijna bereikt, maar nog lang niet uitgeproost."

The Earl's & Grey's of life

"Als kind dwong ik mijzelf Earl Grey thee te drinken. Uit de kopjes die mijn oma bewaarde voor speciale gelegenheden of hooggeerd bezoek.
Dan legde ik een boek of tafel. Met gouden randjes aan de zijkant betitelt op het oude leer. Droomde dan dat ik een elegante intelligente vrouw was, een koninging, advocaat of schrijfster.
Nu zit ik met een kopje Earl Grey in de tuin een chapbook te lezen genaamd "The Cunt Eye Of The Dick Storm" gedrukt op een Coronabier kartonnetje en in mijn chappie pakkie en met een vandaag is geannuleerd half uitgezakte bun.
Zo zie je dan maar weer.
Je kunt het meisje wel uit het boerse en dorpse halen, maar het boerse en dorpse niet uit het meisje."

Intimifreaki

"En na al die jaren zijn wij nog altijd bang van intimiteit.
Schuw en beschermde met de grootste onredelijkheid.
Wat als de ander het zwarte gat in ons vind?
Mijn vader was een stille man.
Leerde liefde te creëren voor dat wat hem lief was, zodat ik onderweg in autoritten naar onderdelen voor andere auto's dan die waar wij in reden, zwijgzaam naast hem kon zitten al luisterende naar het cassette bandje dat niet opstond wanneer wij met het hele gezin.
Dan was ik dicht bij mijn vader.
Wanneer hij even vergat dat hij niet alleen was.
Ik keek graag naar hem. Vanaf een afstand. Of door het sleutelgat. Wanneer hij speelde uit volle borst met het geloof dat wij al sliepen.
Zo kijk ik ook graag naar jou. Tijdens het tekenen met uiterste consentratie. Of wanneer hij speelt met zijn eigen assen al draaiende door de huiskamer met een spatel in de hand.
Hoe dichterbij hij komt. Hoe moeilijker het lijkt te spreken. Over liefde of leven over lust of delen en geven.
Dan stel ik mij voor soms, dat wij in de auto zitten. Hij zwijgzaam naar mij kijkt en glimlacht. Dan besef ik, hou louter weinig wij rondrijden met stilte in het midden.
Intimiteit en stille verbonden bezitten een immense kracht.
Die van het licht en van hoop die van dragend tot betere dagen en onvoorwaardelijk vangen zullen.
En wanneer hij mij vraagt waarom, de stiltes, zij spreken van liefde, al zij het maar figuurlijk wat letterlijk niet uit de mond gerold komt.
Ik wil duizende jaren 'n eindje met je rijden, zonder reden of bestemming, gewoon een blokje om, zodat eventjes naar je gekeken kan. Zodat herinnerd wordt, hoeveel liever ik spraakmakend voor stilzwijgen kiezen wil.
Voor ieder zwart gat, is er een hart, dat eens zoveel sterker. De onmenselijke instincten bezit die het tegendeel bewijzen. Hoe als de dood ervoor dan ook. Overleven is samen delen."

" 初恋 ⭕ hatsukoi"

"Wanneer de wolken zonder evenaar door de zwaartekracht naar de grond gebracht tussen het gras geborduurd wachten tot de man met de maaier ze kortwieken zal.
Dan weet je pas echt, wat een kalf voelt, wanneer zij achteraf een lam bleek te zijn.
Hij die een ander offert omdat het niet anders kan dan een offer te leveren. Maar desondanks als rasechte humanist opkomt voor de waarde elk leven spreek loze woorden zoals stuurmannen aan wal die wanneer de zee ze niet tijsterd plots, meestervaarders zijn.
Romantische relaties en politiek verhouden zich dicht tegen elkaar zoals twee minnaars verstrengeld in het naakte lichaam van de ander iedere afstand overbruggen tot de klok half elf slaat.
Er is geen keuze om langzamer. Er is geen keuze tot minder. Wanneer een hond bloed beproeft heeft zal zij altijd bijten blijven en moorden willen. Wij mensen zijn zo eensgelijk in ons doen als de loyale vrienden die wij afslaan met de vraag tot onvoorwaardelijkheid.
Er wordt niet gekozen voor ballingschap, het wordt opgelegd. Een man die decennia leefde in, zou beter of weten moeten op zijn minst. Dat een gebod opgevolgd wordt. Zonder keus. Zoals altijd. Gebiedende wijs. Wijsvinger. Verwijt. Weidt de tijd er maar niet aan. Leidt het lijden maar op tot een op zichzelfstaande derde persoonsvorm waar nog meer van de schuld naartoe geschoven kan worden.
Het kalf is van het voetstuk gehaald toen de liefde op het vert lag. Gestript van het gouden randje en de opliftende woorden staat zij met hoop op de lenden gericht om niet te breken een jong en onbezonnen lam te wezen.
Het gras groeit wild in de achtertuin. Gaat zijn eigen gang. De vraag is niet of het ergens groener zou. Of het ergens zorgvuldiger, met aandacht, oog voor, verzorgd.
Zonder filosofie faalt iedere relatie. Er is geen liefhebben zonder leren. Er is geen houden zonder vergeven. Er is geen romance zonder kans wagen. Er is geen steun zonder dragen en begraven.
Of het nu kalfs of lam was, hij eet het eensgelijks. Zelfs schaapachtigen op het gras worden bedeeld. Zoveel gaten al het telde, zoveel meer vrieskou hechten kon. Het gat in de hand wie ik liefde noemde. Geef uit zonder te sparen."

LIEFDE IS DE LES

"Er zijn zoveel mensen, vooral in de kringen die, waaronder ook familie en vrienden, soms zelfs wie onze deler in romances, die denken dat woorden niets voorstellen.
Integendeel, niets is minder waar.
Zoals de juiste kleur en de juist plek vinden op het canvas om de samensmelting van en het oplichten door of verzinken in, precies zo te creëren dat het de kunst doet ontluiken.
Zo ook, is het verlangde woord, het troostende of inspirerende het ontzettende of wanhopige op het juiste moment zeggen met de genuanceerde inkleuring van de stem, eveneens een kunst.
Zij bedrijven de liefde en breken harten. Zij verdrijven oorlog en zoeken vrede of juist andersom. Zij verleiden soms, dagen uit of smeken.
Voor zoveel als wij mens zijn, zijn er woorden.
Helaas spreken wij niet altijd met al onze menselijkheid op tafel wanneer we in het midden van het gesprek plots meer bezig zijn met het penseel of de krijten waaruit te kiezen dan hun uitwerking op het gehele beeld.
Het is nooit te laat om een tweede, derde, vierde laag te schilderen.
Het is nooit te laat om een verkeerd uitgevallen kleur net iets extra's te geven en deze opnieuw te doen opleven tot een heldere sprekende.
Schrijvers zullen wat dat betreft misschien wel de slechtste sprekers zijn, wanneer zij per direct een woord bieden moeten.
Opdat zij eens zoveel meer uren staren naar het gedicht op de muur dat slechts tien woorden en één komma telt, overpijnzende of het wel het juiste is.
Er zullen stiltes vallen van ongekend formaat. Niet omdat aan woorden ontbreekt, juist omdat er te veel bezit willen nemen van. Zich opdringen. In overwegingen genomen willen.
Er zijn zoveel mensen, voorgangers noem ik ze, die dachten daar woorden niets voorstellen.
Daarmee hebben zij juist de woorden die zo veel betekenis hadden kunnen hebben van de pijnlijke nonchalante boodschap voorzien, dat het woord uiteindelijk, niets voorsteld.
Dan, wordt een woord een keuze, in plaats van onderdeel van de schat."

Jane Doe-s

"Niets en niemand leven in mij. Vanzelfsprekend zwijgen ze en zie je ze niet. Maar alsnog. Draag je altijd niets en niemand mee. In de buik vol met zorgen. In het hart dat overslaat. In de piekermaalmolens en de smeekbedes tot God als hij al bestaat in de dageraad.
Niets en niemand leven in mij. Tot ik op een dag, mijn zorgen hebt gebaard. Iets en iemand daarop aan kan kijken. Naampjes geven kan en aankleden zoals ik wil. Eigenschappen op hun hopeloze wezen kan projecteren. Ze kan beleren.
Maar er leeft niets, en er is niemand, dan ik en het eeuwige mij of zelf zijn."

Schaamhaarsnoeiendesnoesjes

"Wij zijn net pubers,
Staande voor de spiegel,
Kijkende naar het schaamhaar dat plots zo vol, en weelderig.
Onzeker over ieder puistje dat minstens zo groot als Edna lijkt.
Debatterende met de spiegel over wat te doen vandaag.
Toch tandpasta erop.
Als je het zelf maar niet knijpt voordat ze gesprongen is.
Nog jong genoeg om met kinderlijke naïviteit te zoeken.
Volwassen genoeg om zelf op de speren te springen van twijfel en schaamte en al afblaffende de straf zelf af te roepen.
Naadloos aansluitend bij elk ander opdat aanpassen nog zo vanzelfsprekend als eindeloos buigen in de flexibiliteit.
Tot de lijmstoffen niet langer. En breekpunten zichtbaar. Volume afneemt en de ware aard van plat wezen toont.
Alles wat we willen is de heerlijkheid. Door de poort stappen en een hand vinden die de ondanks de maagdelijke trillerigheid ons schaamhaar snoeien wil al lachende in de op de knip gedraaide badkamer.
Iemand die zoals ook wij, altijd klaar is om op de speerpunten van de anders vijandigheid te springen om de scherpte van de pijn in zielenvrees net iets zachter, ronder, matter maakt.
Wij willen zo onbezonnen en onbekommerd alles delen en bespelen wat vroeger gemist.
Hopende dat wanneer, de ander, alles gezien heeft, ons ieder te, te veel, te weinig, te dun, te dik, te dom, te pedant, te bekrompen, te eigenwijs, te impulsief, te apatisch, te lomp, te angstig, te, te, tevredenheid en precies goed genoeg, meer dan genoeg wezen mag.
Als een interpersoonlijke perfectie naadloos sluitende aan die van de partner.
Wij zijn net pubers,
Staande voor de spiegel,
Altijd bang voor de dag des oordeels, de schoolfotos of als laatste gekozen worden bij gym."