"Probeer wanhopig te vergeten hoe het reizen van kippenvel de haartjes doet veren alsof ik even echt,
Hoe het bloed in de aderen doet kietelen en het hart even laat stilstaan omdat al het andere al klopt,
Ik weeg elke klakkeloze klank tussen neus en lippen door, voor de schaduw die zij werpt op het leven dat na, nu, heden zou zijn geweest, was het niet, koud gelaten,
Verhef alles omdat aan het begin, maar waar begin ik aan, als dit niet het einde is?
Ben niet eens een voetnoot, niet het belletje om eventjes, niet het zoete broodje op de zondagochtend, en niet het bosje bloemen dat spontaan, geen ring, geen vlechten, geen pastel computer kamer die met oog op, al kleurt naar, geen zerk, geen handtekening, geen -tje, ben niet eens een hotmail herinnering voor de verjaardag, geen screensaver, geen onderdeel van, niet eens een briefkaart, geen foto of bericht, niet de speeddail, niet de helft van de initialen op de handdoek geborduurd, niet eens een & teken daar waar getekend wordt, niet het vertrouwen dat een kruisje en een plus op de test spreken van geloof, hoop en liefde, niet de onzichtbaarheidmantel of raamstoel 31B, niet eens het eerste paar ogen na landen, of de lift van naar,
Ben niet eens een voetnoot, de bron die onvermeld ergens in het niets, valt.
De volledige reeks van kaft tot kaft gevuld met, jou, wie was ik om te denken, dat.
Het doet er niet toe, toe, toe, niet eens het versleten tshirt dat je toch houdt al zitten er gaatjes in, want ooit was het je favoriet, want je draagt het nog altijd, even lief.
Niet eens."
