Thursday, May 11, 2023

Oven-vers-knapperig

 "Probeer wanhopig te vergeten hoe het reizen van kippenvel de haartjes doet veren alsof ik even echt,

 

Hoe het bloed in de aderen doet kietelen en het hart even laat stilstaan omdat al het andere al klopt,


Ik weeg elke klakkeloze klank tussen neus en lippen door, voor de schaduw die zij werpt op het leven dat na, nu, heden zou zijn geweest, was het niet, koud gelaten,


Verhef alles omdat aan het begin, maar waar begin ik aan, als dit niet het einde is?


Ben niet eens een voetnoot, niet het belletje om eventjes, niet het zoete broodje op de zondagochtend, en niet het bosje bloemen dat spontaan, geen ring, geen vlechten, geen pastel computer kamer die met oog op, al kleurt naar, geen zerk, geen handtekening, geen -tje, ben niet eens een hotmail herinnering voor de verjaardag, geen screensaver, geen onderdeel van, niet eens een briefkaart, geen foto of bericht, niet de speeddail, niet de helft van de initialen op de handdoek geborduurd, niet eens een & teken daar waar getekend wordt, niet het vertrouwen dat een kruisje en een plus op de test spreken van geloof, hoop en liefde, niet de onzichtbaarheidmantel of raamstoel 31B, niet eens het eerste paar ogen na landen, of de lift van naar, 


Ben niet eens een voetnoot, de bron die onvermeld ergens in het niets, valt. 


De volledige reeks van kaft tot kaft gevuld met, jou, wie was ik om te denken, dat. 


Het doet er niet toe, toe, toe, niet eens het versleten tshirt dat je toch houdt al zitten er gaatjes in, want ooit was het je favoriet, want je draagt het nog altijd, even lief. 


Niet eens."

Sunday, May 7, 2023

Klaagmuur

 "Al is het nog zo overduidelijk op de muur geschreven,


Wat niet gehoord wil, wordt ook niet gezien. 


Je beloofde me het leven als in dromen en te meer, 

Ik volgde je blind elk hoekje om, en wrong me in bochten zodat,


Het duurde jaren om te beseffen dat behalve mijzelf, enkel vaatdoekjes zich zo uitwringen voor 'n ander,


De voeten ontwaken na een drie jarige staking vol van vergetelheid voor de goede lieve vrede,


Om lief te hebben, zijn er twee nodig, twee, twee nodig, 


Het doek valt, en maar één is er beter van geworden. De ander blijft gerooid achter. Wie was ik om te denken, dat eerlijkheid of rechtvaardigheid bij een wandelende schijn welkom waren? 


Ik wacht, en wacht en wacht, maar om lief te hebben, zijn er twee nodig, twee, twee nodig, 


Elke kant beleid de zaak, ik vraag me af waarom brieven tijdens de hoogtij dagen al te veel gevraagd waren, wanneer voor buitenom hele odes gespeeched worden, als er maar ogen, als er maar meer ogen dan,


Zolang dacht ik, dat ik, ik, ik gek werd, alsof er nooit iemand die, maar nu betwijfel ik alles wat je ooit, 


Het staat op iedere mural of quote genietende gevel geschreven, ik hoor het in elk liedje op de radio spelen, wat heeft spreken nog voor zin? 


Om lief te hebben, zijn er twee, nodig, twee, nodig, twee, twee, twee, en niet één,


Sprong er zonder twijfel voor in de diepte, dwars door elke deur, dat zij gesloten wordt op algemene voorwaarden, alsof ons leven standaard,


Om liefde haar karakter te geven, moet je erkennen dat het een werkwoord is, samen, om te lief te hebben zijn er twee nodig, twee, twee,


Één,


Over en uit." 

Tuesday, April 25, 2023

Slaapkamer spiegels

 "Er viel een sluier van tijd en geweten over de verweerde lip,

Volzinnen ratelend, niet langer hak spring sloot,

De weg was dood.


Niemand wilde met me spelen, toen ik kind was, en juist daarom ben ik niet opgegroeid.


De hand vertrekt van schouder naar rug naar bolling op de bil en weer terug. 


Ik wou, ik wou,

Ik wou dat ik wilde dat het nu was,


Maar nu was gisteren,

En vandaag te laat. 


Ik pak mijn blokjes en popjes in. De knuffel is haar fluff verloren. En hij, hij ook. 


Mijn oma combineerde drie dochters, met een bakkerij, een sociale werkplaats en een supermarkt die meerdere dorpen voorzag van bezorging en voeding. 


Ik weet niet eens hoe ik het huishouden van 61m2 moet combineren met deeltijd vanalles. 


Dacht dat ik op haar leek. Maar ben te gevoelig voor 'n ijzeren hart, laat staan de wil. 


Ik wou, ik wou,

Ik wou dat ik het zo genoeg gewild had, dat het nu al zó was,


Maar nu was nooit,

En hier is zonder,

Dus zijn we rond,

Af,


Het is ook niet meer,

Dan hoe ijdel,

De hoop,

Is ook maar een hoopje,

Fantasie zonder feit."