Gore wijn en pafpudding

Nit lang geleden, leek de sneeuw heel even,

de wereld een verse stop te geven. 

Maar het is nooit genoeg. 

Zoals het kind meer en meer en meer wil. 

En de ambulances blijven maar vertrekken en terugkomen. Eindeloos. 

We staan buiten en kijken naar de karavanen met zwaai lichten alsof het een week te vroeg al carnaval. 

Omdat het nooit genoeg is. 

Sterven we. Pijnlijk. Dat is niet nodig. 

Daar kiezen we voor. 

Daar, juist, daar kiezen we voor. 

Gèk he? 

Ik tel de flessen huismerk rose die ze vandaag naar de garage draagt. Ik tel de hoeveel tikken as op de grond en ik weet genoeg. Het gaat niet goed. 

Dat juist wij bewuste diersoort, zo ver van de natuur die ons in alles voorziet staan, is ironisch, ik bedoel welk ander woord moet je eraan plakken? 

Ze vertelde dat ze nu weer schrijft en ik ben gelukkig voor haar. Het doet me denken aan dat feestje waar die ander wilde dat ik in haar tepels beet, en ik alleen maar zei ik heb een vriend en dat dat was. 

Het respect is door het doucheputje weggezakt. Ik kan de dagen niet meer tellen, en tegelijkertijd weet ik niet eens meer waarvoor het moest. 

Er zijn bommen en explosies. 

En de pvv gaat misschien regeren. 

En er is een vrouw in het centrum neergestoken. 

En zoontje wil een automatisch schietende nerfgun met dertig meter aan dartjes zomaar, niet van zijn zakgeld, niet in ruil voor een karwei, niet voor zijn verjaardag of Sinterklaas, hij wil het gewoon, koop het voor me papa. 

De wereld wordt gek. 

En ik denk alleen maar. 

Het was makkelijker als ik ook gek was.