The Wall's End

Wanneer ze komt, gaat en stilstaat tegelijk, de tijd, vliegt, onvoorwaardelijk, met of zonder vleugels, zij is en was altijd al de enige engel, de jouwe."
.
"Het is tijd."
"Het is gebeurd."
"Afscheid."
"Na de eerste traan."
"Voor als je niet kan slapen."
"Inhoud."
"Houdt het in."
"Op adem komen."
"Of halen."
"Begin met."
"Zorgen voor."
"Jezelf."
"Vergeet niet."
"Je's en me's."
"Op je verjaardag."
"Wanneer je roest."
"6 paracetamol."
"Voor als je ban❌bent
dat moest een g zijn, het zat al dichtgeplakt, voor als je bang bent."
"Of verdrietig."
"Of boos."
"Voor als je niks kunt met brieven."
"Wanneer je ze wil verbranden."
"Wanneer je denkt dat overal hetzelfde in staat."
"Voor als je alles achter elkaar wil lezen."
"Maar het niet doet."
"Voor als de stapel te klein lijkt te worden."
"Dit zijn grote woorden."
"Aan iedere man die je ooit was."
"Wie jij gaat zijn."
"Wat ik je wens."
"Ik zag je vandaag."
"Voor als je twijfelt of ik het wel echt was."
"Waar wij uit bestonden."
"Als er iets mis is."
"Gefeliciteerd met, te veel om op te noemen. De datum of de kaart."
"Alle Kafka's die je miste of ik misplaatste."
"Als je heimwee hebt."
"Wanneer je ziek bent."
"Ontroostbaar."
"Voor als je oog is gevallen op een parel."
"Wanneer je je niet oke voelt (want stiekem ben je altijd oke)."
"Als je bang bent dat je muren nooit meer zakken."
"Als je de weg kwijt bent."
"Voor tijdens verlies."
"Van jezelf."
"Voor jezelf."
"Wat je eigenlijk altijd al wist."
"De laatste deur van de stapel."
"Je maakt haar nooit in een keer dicht."
"Dito."
"Voor wanneer dan ook."
"Altijd."

14-40-00

"Zeilend door jarenlange dagen,
Op ons ieder eigen zuchtje wind,
We hebben gespaard op tochtloze keren,
Werelden rondgereisd, diep gedoken,
Maar zelfs wanneer wij boven water kwamen,
Hebben wij weinig ademgehaald in onze bootjes,
Laat staan gezucht van verlichting,
Dat de storm voorbij lijkt te zijn,
Deinend op kussen zachte golven en glimlachend gekabbel,
Badend in het sterrenlicht heb ik drie eeuwen op je gewacht, hier,
Je zeilen, mooie man, zijn als je ziel verscheurd door de stroom van eindeloos stormen,
Je bent ontroert, ik weet, dat meevaren met de wind, anders is dan aan roer staan,
Wij wijzen horizonloze stippen aan, onszelf afvragend wanneer wij voet aan land zetten... Zijn wij dan eindelijk ook zelf geland?
"Ik zag je silhouet in de bliksemschichten," "Ik las de woorden," na op en omslaan, "jouw naam stond in de lucht geschreven,"
"Maar ik ken je niet,"
"Dat maakt niets uit, pak mijn hand, stel je voor,"
"Aangenaam,"
"Ik moet nog zo veel trots, eer en," "Dito,"
"Ik heb je zo lang gezocht,"
"Ik heb je zo lang gevonden,"
"Ik ben bang stuurloos te zijn nu ik roerloos ben,"
"Dat weet ik toch, zo lang je maar blijft drijven, lief, ik heb je als je verdrinkt, ik zal hier nog zijn als je bovenkomt, doe wat jij moet doen, de wind bracht me je, na eeuwen kijken, heb ik je eindelijk gezien, als de wind je neemt, ben ik haar dankbaar, dat ik het zuchtje wind tussen stormen met je mocht delen."
"Wat als ik omsla? Wat als er nog een zeil scheurt? Wat als ik niet anders kan dan naar de horizon kijken?"
"Dan nog ben ik hier, als je weer boven komt drijven, het zoute water uit je ogen is gespoeld en jij weer ziet,"
"Ik zal kijken, ik zal altijd kijken,"
"Idem, Amos, idem."

BANKS31819

"Er is veel wit, ik vraag me af of dat komt omdat het een droom is, of een herinnering gebaseerd op vrije fantasie,
De kastjes, ze waren stuk voor stuk allemaal van mijn grootouders, donker en oud, sommige boekenkasten wel zes meter lang,
Al was verbouwen niet nodig, toch zal het duren, simpelweg omdat ik zo ver ga voor het goed opbouwen van,
Dat ik niet geloof in half werk komt vaak maar half boven water, diepe gronden, van hun wortels ontdoen, kost meer tijd dan ik, je lief, ben,
Er staan geen nieuwe spullen, enkel geschiedenis met een nieuw jasje of likje verf,
Ik hoor mijn vriendinnen zeggen, maar wil je die oude meuk wel? Ja.
Was ik ooit de vrouw die viel voor Ikea waar? Geheid niet, geef mij de rommel, markt of beide,
Vergis je niet in gebruik geweest en tweede hands zijn hele verschillende dingen,
Nooit, wil ik, mijn spiegels, klokken en kastjes opsluiten op zolder,
Zij hebben me immermeer gevormd tot dagelijks in leven,
Mijn hart kan hen niet verstoppen onder lakens alsof zij toegestopt worden, het zijn niet mijn kinderen maar mijn ouders geweest,
De kraak in het opendraaien van, leren dat sloten niet opengaan wanneer jij haastig kracht zet,
Geduld, mijn lieveling, ooit kan ik hen loslaten zullen wij als kinderen in een snoepwinkel het nieuw voor de gloed uitzoeken, 
maar nu, kies ik voor mix van eindeloosheid en vervallen, 
zij staan de witte muren, perfect."

The difference.

"Gatherings over festivals,
Camping over all-inclusive,
And bookclubs over the club you shake you ass in,
You accuse me of forgetting how to live, since I did not threw a birthday party to where as you were invited,
I think, my darling, you never made a start to expirience life, let along live,
Thats the difference between you and me, I don't have to fall asleep to dream,
My celebrations contain singing out loud to Christmas songs while I do the dishes,
To built a pillowford when it rains so I can read under the savehaven of a dozen blankets, with my favorite friends, books and cookies,
I celebrate my body when I caress her every inch carefully in the midsummernights I wander trough parks or watch the sundown,
You think I am ought to expirience boredom and loneliness,
My dear, solitude does not ask for being lonely or missing out on,
I do not need you, to complete my party, I have no need of it at all,
It's my party, and I dance if I want to not like nobody is watching, but as I did when I was a child,
I'd rather dance as an introvert gone wild."

Sólo cuando el amor, la falta de un ser querido, reconoce.

"Het was warm,
Heel warm,
Te warm,
En lopen leek op kruipen,
Toch werden de dagen als suikerdragende honing uitgesmeerd over de glimlach van tijd,
Het was grauw,
Heel grauw,
Te grauw,
En lopen voelde als bejegend door de storm,
Toch werden de weken als levend gebleken door het nu ontbrekende aan kleur op wangen, vertaald tot seizoensgerichte kalender,
Wij slaan niet over enkel om,
Het was koud,
Heel koud,
Te koud,
En lopen was een kwelling,
Toch draag ik je al te graag over glad ijs, opdat ook als ik zou vallen, ik je nog altijd opvangen kan, 
Het werd licht,
Heel licht,
Te licht,
En lopen voelde als vervliegen,
Toch ook als zij niet meer leek te bestaan, waakte zij altijd over het slaan van realiteit,
Voetzolen bestonden niet meer, zij waren gekust, verdronken, gespietst en vergeven,
Voor het bewandelen van ieder pad,
Het was leesbaar,
Heel leesbaar,
Te leesbaar,
En lopen voelde immermeer als door,
Toch het karakter van het hart, afwezigheid zal zij protesteren, tot zij stil valt aan de afstand op tafel en afwezigheid de wind tot rust doet keren,
Alleen wanneer de liefde, het ontbreken van, erkent."

Fragmenten

HOOFDSTUK 1

December ’15.

De na-geboorte.

Het was ijdel. Nee pronkzuchtig. Veel van de berichten die je zag verschijnen op Facebook. Posts. Gedichten. Foto’s. Reacties. Likes. 

Hij was het standbeeld, de pilaar van een gemeenschap geworden, een waar iedereen onderdeel van wilde zijn. 

Alle stenen die gegooid werden. Omgebouwd tot de ruïne die eens jouw naam droeg. 

Grappig. Hoe wij mensen zo graag gelinkt willen worden aan die ene persoon die op dat moment in beeld is. 

Wanneer het een ander was geweest, was het dan hetzelfde? Een moeilijke vraag, welk antwoord het ook is, het is altijd het foute. 

Was het ja, dan waren de verhalen over hem niet waar en was iedereen er puur uit nieuwsgierigheid. 

Was het nee, dan had niemand in de dienst ook maar iets van hem geleerd in zijn 22 jaar. Tevergeefs. Begrafenissen blijken voor de overlevende te zijn, niet  voor de hem of haar die overleden is. 

Mijn hoofd brak over gedachtestromen ruisend door mij hoofd. 

Mensen worden aangetrokken door dit soort gebeurtenissen, ergens deel van uit willen maken, het einde zien. We zijn er verslaafd aan. En dat is nu net het probleem. 

Niet dat we verslaafd zijn, verslaving zou nog een goed iets kunnen zijn. 

Het willen zien van het einde, het slot, het resultaat. 

De grootste misdaad die men in het leven kan begaan. 

Vergeten dat het proces ook een begin en een midden heeft, die langer duren dan het einde. 

Ik zelf, zou het liefste in het midden mijn rol spelen. 

Daar waar het verhaal ontplooit, waar alles gebeurd, waar de keuzes gemaakt worden en er nog mogelijkheden zijn. 

In dat stuk dat iedereen vergeet. 

Het moment waarop iemand nog twijfelt.

Het midden, het belangrijkste. Het midden, de kern. Het midden, mijn midden, ons midden. 

Dit begin, is het midden.

"濃い - koi."

"Definities woordenboek;
Donker, Diep, Sterke koffie, Scherp, Rijk, Dicht als mist, Zwaar, Intiem, Vertrouwelijk, Innig, Nabij."

"Mijn definities;
Jij. Ik. Wij."

"🌞 - 👀 - 🌫"

"Mijn Doerr, immer meer,
Schilder jij de details van jaren,
Als de tijden zich eerder voor staan dan lijken te keren,
De elegantie waarmee liefdevol zich in je uitspraken verweeft,
Is geraffineerder dan je aanraking,
Die geen hart ongeroerd laat,
Neem van me aan, lief,
Wie jij ook behuist, diep van binnen,
Ben jij altijd de curator, neem jij je iedere blinde dochter, bij de hand,
Al zou je levens blijven vluchten,
Landen afstrepen als to-do lijstjes uit angst om gevonden te worden,
Dan nog zul jij nooit vertrekken zonder de grootste schat die je museum telt,
Waarde kunnen zien als licht in duisternis,
Dat is hoe jij, mijn Marie-Laure, onomstotelijk op de tast, je weg kan vinden door een wereld van choas, 
Ook als de oorlog wederom een aanslag pleegt,
Het je leven bezet alsof het hem bezit,
Dan beloof ik je liefste Werner, genoodzaakt zijn te schieten, is anders dan een moet, of mag, zelfs daarin, al wilde wij het, kan het niet in de wil gevormd worden,
Het is het eruit voortvloeiende,
Voel je de drumroffel op je hart slaan? Hoor je hen lachen nog in piepende oren?
Evenwichtknutselaar van me,
Ik beloof je slechts één ding,
Als je het licht niet kan zien,
Ik blinde overname verkeerd van de zee der vuur,
Geen zorgen, Doerr, jij schreef me zelf,
Zij ontstaan in de kern, ver vanaf daar waar licht kan bijkomen, zal ook zij altijd je waardevolste bezit zijn,
Laat je me verklappen, dan nu, ze kunnen je niet, hoe diep je ook graaft vandaag, direct in het licht ontmoeten,
Zij verblinden in het zonlicht,
Laat ik je het stemmetje geven, dat verdwaald in radiogolven van kans op, doordraaien en net niet op dezelfde frequentie,
"Open je ogen en zie zoveel je kunt voordat je ze sluit."
Ook met ogen dicht, eerlijk waar, zien wij licht,
Dit gaat niet eens meer over de romantische legende, mijn lezer,
Maar over het leven met, in, op en onder tijd,
Maakt het je eigenste, beide, zijn altijd al cadeau gegeven aan je bij op groeien,
Ieder van ons leeft tijdig in het licht en immer meer in de herinnering van."