"Verismo - Paris - 03031875."

"Wanneer de stoffigheid van de radio als oud van schoonheid wordt gekraakt,
Daar hoor ik de ware symfonie, verwondering,
Haar naamkaartje viel al jaren geleden af, het baart geen zorgen op bijeenkomsten, een netwerk, al had ze dat dan nog kon zijn niet via hen verbinding maken met,
De knoppen zijn traag in draaien, er wordt niet graag met ze gedold, dat kom je immers duur te staan,
Toch ook wanneer je de eigenhandig afgebroken stukjes niet terugzet, zal zij altijd voor je drukkendheid spelen,
Opdat de tonen je toon mogen verlichten,
Haar speelse spelen je kind doet verplichten,
Om tijdens de afwas mee te zingen in de borstel,
Te dweilen met twee voetjes op de lap dansend,
Jij tijdens lezen, schrijven, converseren en dromen, 
haar niet mist maar ook nooit zult horen,
Tot de glimlach van de Zwijger, het onmogelijk maakt nog te beweren dat hier enkel doofpotten leven,
Al acteerde wij subliem,
Immer nooit te voor schijn en spel zworen wij af,
Dat is waar ik voor het eerst leerde,
Wat componeren nu eigenlijk is,
De Zwijger bezit een Carmen zonder naam, 
daar waar opmaak doen haar niet laat vallen onder eigendom, 
gebruikt hij "mijn" als voegwoord in liedjes over het bouwen van muren, 
die niet geluiddicht hoeven te zijn,
Ook al bestaan er geen geluiden te over aan haar, 
dan nog speelt hij immer meer eindeloos muziek." .

Comments

Popular Posts