Sólo cuando el amor, la falta de un ser querido, reconoce.

"Het was warm,
Heel warm,
Te warm,
En lopen leek op kruipen,
Toch werden de dagen als suikerdragende honing uitgesmeerd over de glimlach van tijd,
Het was grauw,
Heel grauw,
Te grauw,
En lopen voelde als bejegend door de storm,
Toch werden de weken als levend gebleken door het nu ontbrekende aan kleur op wangen, vertaald tot seizoensgerichte kalender,
Wij slaan niet over enkel om,
Het was koud,
Heel koud,
Te koud,
En lopen was een kwelling,
Toch draag ik je al te graag over glad ijs, opdat ook als ik zou vallen, ik je nog altijd opvangen kan, 
Het werd licht,
Heel licht,
Te licht,
En lopen voelde als vervliegen,
Toch ook als zij niet meer leek te bestaan, waakte zij altijd over het slaan van realiteit,
Voetzolen bestonden niet meer, zij waren gekust, verdronken, gespietst en vergeven,
Voor het bewandelen van ieder pad,
Het was leesbaar,
Heel leesbaar,
Te leesbaar,
En lopen voelde immermeer als door,
Toch het karakter van het hart, afwezigheid zal zij protesteren, tot zij stil valt aan de afstand op tafel en afwezigheid de wind tot rust doet keren,
Alleen wanneer de liefde, het ontbreken van, erkent."