x

Zal hij nog slapen,
Wanneer mijn woorden,
Over mijn kaken kruipen,
Hem het stuipen op het lijf jagen,
Ik hoor de vragen al aankomen waaien,
Was er maar geen storm op komst,
We zouden altijd nog een last minute kunnen pakken,
Maar ik wil geen koffers of vakantie,
Samen in de regen kopje koffie,
Sigaret bij het wachten op de aansluiting,
Dat sluit aan bij mijn verwachtingen,
Maar ik wacht op verre van dit,
Zit alleen op de bus te wachten,
Staar stilletjes voor me uit,
Je appt me wel,
Maar ik heb geen zin je berichten te lezen,
Als je zo veel tijd hebt, als je je verveeld,
Dan had je best de vrijheid kunnen verdelen,
In mijn toneelstuk mee kunnen spelen,
Ik dacht dat je zo van theater hield?
Besluit te reageren met, weet je wat?
Maar ik weet ook niet wat ik vind,
Want ik dacht je al gevonden te hebben,
Maar ben nog steeds op zoek.

Would you listen if I was?

Like this? Like us! Thanks :))
www.facebook.com/carmen.verduyn

X

Reacties,
Likes,
Volgers,
Denderende storm,
Aan social media,
Die misschien,
Niet zo sociaal is,
Als deze lijkt,
Eerder een display,
Voor onze trofeeën,
Die de weg,
Naar befaamde fame,
Gemakkelijker moet maken,
Alsof we onze kaken,
Niet meer hoeven te gebruiken,
Om een stem te hebben,
Geen gezicht meer te hebben,
Om een profiel te vormen,
Gimmick van jezelf,
Maar je bent bevriend,
Met meer dan duizenden,
Dat is toch wat telt?
1, 2, 3,
Ik zie, ik zie,
Wat jij niet ziet,
Eenzame jongen voor de spiegel,
Die geen likes weggeeft,
Alsof het tien cent fooi is.

Google won't answer when you ask it,
Do I love myself?

Like this? Like us! Thanks :))
www.facebook.com/carmen.verduyn

X

Het scherm van haar i-Phone gaf de verdunde haarlijn weer. Een grijze vergezelde het bruine geheel. Was ze oud of werd ze oud? De vraag die haar al dagen als een korset benauwde. Ze trok het zich aan. Het enige waar ze niet aan trok was de grijze haar. Het bleef fascinerend. Elk raam, iedere spiegel of zelfs weerspiegeling werd plotseling een confrontatie. Het eerste schot in de oorlog die haar lichaam en geest met elkaar voerde. Ook mijn leven, ook mijn dagen zijn beperkt. Hoe lang ga ik nog wachten, werken, misschien zelfs wel hopen op mijn bestaansrecht?    Voordat bestaan, recht genoeg is.

New life, loading.

Like this? Like us! Thanks :))
www.facebook.com/carmen.verduyn

X

Uit de grond van onze harten,
Maar ik zeg geen sorry,
Want dat zei ik al genoeg,
Al die keren dat je doof was,
Omdat ik je zo gek maakte,
Dat je op Vincent leek,
Lieverd,
Doe niet zo zelfdestructief,
Haal je oor uit de wasbak,
Oma naait het er wel weer aan,
En raap je hoofd even op,
Onderweg daarheen,
Zonder gezicht ben je zo lelijk,
Probeer niet te vallen over je wallen,
Misschien moet je wat glitters op doen,
Dan val je minder op,
Want zo ben je een beetje een grijze muis niet,
Die nieuwe profiel foto vind ik maar niks,
Hoezo zet je die op Facebook,
Mag je naar de Buchmesse,
Maar daar ga je niet heen hoor,
Je hebt daar niks te zoeken,
De bruiloft van je nicht,
Die gaat altijd voor,
Hoezo werd jij uitgekozen,
Wat gaat dat grapje kosten dan?
Maar uit de grond,
Van onze harten,
Liken we het,
Als je het op Facebook plaats,
Want we menen,
Dat we het menen.

uit de grond.

Like this? Like us! Thanks :))
www.facebook.com/carmen.verduyn

X

Another night,
My pride has fallen,
As the house,
Burning down,
With the childhood memories,
That go up in flames,
Still alive,
But barely breathing,
I sing myself to sleep,
Carton box,
Keeping the storm within,
From colliding,
With the one's outside.

Box of childhood memories.

Like this? Like us! Thanks :))
www.facebook.com/carmen.verduyn

X

Oranje broeken die volgens de boeken,

Het lokroepen in de natuur voorstelt,

Welgeteld even veel kosten,

Als de veren van een pauw,

Maar de vraag die blijft spelen,

Kan het dragen van je trots,

Zwaarder wegen,

Dan het verdragen van je onzekerheid,

Spijt is als het krijtbord,

Dat onder de strepen van eens geschreven woorden ondergedoken is,

Niet beschreven maar ook niet leeg,

Altijd tussen de tegenstellingen in,

Misschien is het zijn van een grijze muis,

Niet eens zo erg wanneer je in een wereld van nuances leeft,

En het relativeren van gedachtes als honing aan je kont kleeft,

Geen zorgen hoor,

Het valt niet op,

Je broek was toch al oranje.

Ba-na-na-na-ja?

Like this? Like us! Thanks :))
www.facebook.com/carmen.verduyn

X

Zonnestralen,

Door de glasgordijnen gestopt,

Glitteren als kleine stipjes op de vloer,

Laten mijn innerlijke kind denken aan lieveheersbeestjes,

Aan de dagen dat ze bij opa en oma speelde in de bonen bomen,

Haar lokken versierd met met witte madeliefjes, 

Die haar blond als goud laten schijnen,

Maar nooit het zwart kan laten verdwijnen in de duisternis,

Die tot haar gemis nooit lijkt op het diepe donkere van de ocean,

Waar monster en prooi,

Elkaar vinden als vraag en antwoord in haar gedachtenstroom...

X

Markeringen staan op het gras,

Van waar de rolstoel gereden heeft,

Zo licht als ze is,

Lijkt ze toch zwaarte te bezitten,

De emoties lopen hoog op,

In haar lage zit,

Er wordt niets gezegd.

Ze kijkt ernaar,

Verteld me met wat nog van haar stem over is,

Dat ze het al jaren niet meer bezocht had, 

Een zucht ontvlucht haar lippen,

Zelfs de wind voelt nu stil aan,

Geen fluistering meer door de bomen.

Nou, we hebben gezien waar we voor we kwamen,

We beamen dat het mooi was,

Dezelfde weg weer terug,

Haar rug lijkt me met drie ogen tegelijk aan te staren,

Ik vraag me af,

Hoe zij erbij ligt als ze gaat, 

De staat is bijna uit,

Zou zij zichzelf ook missen?

Het is giswerk,

Maar wanneer ik haar voor een laatste keer in mijn armen opsluiten,

Terwijl de bus wacht,

Knijpt ze nog eens in m'n hand,

Ben blij dat je zo goed terrecht gekomen bent,

Terrecht antwoord ik, inderdaad.

Want als het laatste woord gezegd is,

De zin die gesproken is nog lang besproken zal worden,

Dan wil ik beaamd hebben,

Dat wat we hadden,

Waard is om te houden,

Alsof het nooit verloren is.

X

Ze was bang, 

Dat zij zichzelf zou moeten excuseren voor haar diepste gedachte gangen op papier,

Nog angstiger,

Voor het onderdeel dat geveld zou gaan worden,

Was ze een zieke geest of slechts een gekweld kind,

Dat ter gevolgen van het leven gevormd is,

Tot deze perverse behoefte aan begrip,

Of misschien wel eerder leed ze aan exhibitionisme,

Zo veel mogelijkheden streden om de eer,

Te zeggen dit tere individu geschapen te hebben,

Tot haar nu.

X

Zijn blonde lokken,

streken als de wijzers van klokken, 

die vertrokken zonder slag, 

maar met stoot, 

hoe zijn shirt gemakkelijk over zijn hoofd heen glijd,

 lijkt op de tijd dat de bladeren van de bomen vallen, 

de smalle wegen waar je bijna uitglijd, 

in de strijd tegen de gladde halfnatte blaadjes, 

na je dood tot je recht komen,

dat kom je niet vaak tegen, 

zijn gedegen gedachten over het maken van een voorbereiding, 

drijven me tot waanzin,

als een kale paardenbloem vallen mijn haren een voor een in het sluimeren van de wind, 

kind, waar maak je je zorgen om?

Als jullie de herfst niet overleven,

dan hoe je niet te beven in de winter, geen kerstboom binnen te halen, 

geen verhalen over de tradities thuis te verzinnen, 

om binnengesloten te worden, 

in zijn voorliefde voor samen zijn, 

groeien, alsof muurbloempjes die alleen bloeien, 

niet tellen, ik zal je eens vertellen, 

ze vallen misschien niet zo op,

maar klimmen als enige naar de top, geen muur te rauw, 

geen dakgoot die zij verstoot, 

haar armen als de takken, 

vervlogen klampen zij zich aan iedere hou die vast gemaakt kan worden, 

sierlijk tolt ze rond, 

alsof zij danst zonder publiek, 

weinig zullen haar als geliefde zien, 

slechts omdat ze niet in het stramien past, 

geen gepaste reactie te bedenken voor zij die houdt, 

alsof er niets achter te houden is, 

het gemis, 

aan oprechte partners, 

was onvoorzien, 

maar in de lente zal deze bitterkers,
vers, zoeter dan ooit proeven, 

wanneer zijn lippen haar gerijpte rood,

in zijn mond neemt, 

gevallen voor de oost, 

van zijn eigen zaaien, 

geheim fortuin vervuld van betovering ontdekt in het kleinste hoekje van de tuin,

is er ruimte voor meer.

X

Klappen,

Op de achtergrond,

We hebben je gezien,

Bevestiging,

Je wordt gewaardeerd,

Maar wanneer,

We uit automatisme,

Mee doen,

Aan het gerikketik,

Om plaats te maken,

Voor een snik van opluchting,

Trots op zijn plaats,

Binnen het geraas aan complimenten,

Je kent hem,

Buiten de massa,

Verdronken in het verdrinken,

Van zijn loerende blik,

Maar toch,

Ik flikflooi graag,

Met mij ego.

X

Walking,
No pacing,
Back and forth,
Down the street,
His voice rings,
Emotions swing,
Want to hold on,
But fail,
Tears, drop, drip, down,
Losing my shit,
Hit the floor,
As the dark embraces,
The graces of kindness,
That seem to matter,
Only to materialistic one's among us,
Where am I to turn to,
When I ain't got you?
The one that got away,
Seemed to be me,
Until thy,
Went onto the other side of the world,
It twirled my head around,
Scared you might,
Have forgotten about me...
The one that got away...

Who knows, maybe we'll meet again,
The two that got away....

Like this? Like us! Thanks :))
www.facebook.com/carmen.verduyn

X

Huilen wilde ze,

Alle kranen openzetten,

Alsof ze uien gesnoven had,

Janken wilde ze,

Zonder stoppen of pauzes,

Zelfs snot zo mee laten lopen,

Tranen wilde ze,

Hun zout proeven op haar lippen,

Een voor een,

Mochten ze tussen haar wimpers doorglippen,

Huilen wilde ze,

Iedere druppel over haar wang,

Als een die de emmer niet meer over kon doen laten lopen,

Janken wilde ze,

Alsof ze nog nooit een snik gehoord had,

Haarzelf smorend in emoties,

Tranen wilde ze,

Om het beperkte zicht,

Dat zo vertroebeld leek,

Schoon te laten weken,

Drup, drup, drup,

Snuuufzja, snufzja, fjza,

Drup, er, de, drup, drup,

Kguuuhe, kugheeu,

Er, de, de, drup, er, drup,

Gehuild heeft ze,

Alsof ze nooit meer,

Een traan zou kunnen laten.

X

Het leek de hemel op aarde,
Vanwege het aanzicht van de wolken aan sigarettenrook,
Die hen omhulde.
Niet zwart, niet wit, op de kleur grijs komt alles beter uit.
De perceptie immers kleurt grijs meer in de kant die het op wil.
Zekerheid van de wenselijke uitwerking van je presentatie,
Grijs op de achtergrond.
In een grijze mist ging hij langzaam op,
En terwijl hij wit was en ik zwart,
Leek hij in het grijs toch zo verdomt veel op mij.
In de herkenning van een zielsverwant verkende ik zijn lichaam.
Meer gelijkenissen dan verschillen,
Hij en ik zijn niet gelijk maar wel gewaagd aan elkaar.
Gevechten gevochten die meer lijken op vervlochten dansen,
Laten oorlogen als prologen van passie in lichaamstaal geuit klinken.
Een flinke opgave voor slechts een kleingewapende met grootheidswaanzin.

We're the lost generation.

Like this? Like us! Thanks :))
You're amazeballs!
www.facebook.com/carmen.verduyn

Eindhaven

Eindhoven,

Schijnt even,

In het donker,

Meer licht te geven,

Alleen met twee truien op het balkon,

Kijkend naar de BDO reclame,

Oranje gloed over de stad,

Lampjes in de lucht,

Lijkend op vallende sterren,

Van heiden en verre naar ons airport,

Nooit koud en ook niet in de tocht,

Want de mensen hier zijn altijd hartelijk en warm,

In elkaar gevlocht lopen ze zij aan zij in de rij richting het station,

Bijzonder hoe dit tot in het kleinste detail,

Allemaal met Philips begon,

Ik hoor de stad langzaam verkruimelen,

Het is ook al laat,

Al het verkeer keert terug naar zijn eigen wijk,

Wil nog niet slapen, blijf observeren,

Ik weer het zeker ik ben verkocht,

Aan de "alles samen doen mentaliteit",

Gevallen voor de snelheid waarmee gebouwen hier opstaan,

Gezwicht voor ieder gezicht dat me een kort lachje schenkt wanneer ik stiekem door het Piazza fiets,

Misschien ben ik wel iets te verliefd op de stad,

Had graag anders willen stellen,

Maar kan vanuit mijn gedachten iedere geheime pracht van Eindhoven benoemen,

De brug, voor wie ik vlug een kwartier eerder opsta, voor dag en jou, zodat ik kan fietsen langs de woorden en het water,

En later de lieflijk gestoorde kan uithangen,

In de tunnel met "silly walks",

waar ik naar behoren het voorbeeld volkomen na doe,

Er zijn hier koffiezaakjes genoeg om me een week te laten werken zonder slaap,

Zodat ik kan gaan druilen over graffiti in de berenkuil,

Alles duizelig van de nog pluizige intro studenten,

Welkom in Eindhoven,

Je gaat het nu misschien nog niet geloven,

Maar na een flirt op het ketelhuisplein en een drankje op de bankjes in het park,

Een knipoog van de agent die zag dat je fiets verkeerd stond,

Of een sigaret van de in het zwart gekleden baarden buiten bij dynamo,

Zeg heb je ook een vuurtje nodig?

Is het niet meer zo diep graven,

Eindhoven is, onze thuishaven.

"Als moeders 50 worden dan... Krijg je dit soort schattigheid gedoetjes..."

"Jouw hand op mijn knie,
Ik was drie,
Gevallen op de stoep,
Tranen op mijn wangen,
Nog voor ik roep,
Het enigste verband,
Dat de schaaf nodig heeft,
Jouw veilige omhelzing,
Zoen die aan me kleeft,

Ik was zeven,
Aan het beven van de kou,
Door de regen naar huis,
Waar thuis,
Het kopje warme chocomelk,
Niet voor elk,
Speciaal voor mij,
Klaarstaat om mijn kippenvel,
Te verwarmen,
"Kijk eens, voor jou Carmen."

Tiener voor de tv,
"Ga je ook even mee?"
Samen naar de winkel,
Een te dure jas,
Maar hop die gaat ook mee,
In de cadeautjes tas,
Nog snel iets uit de snackmuur,
Want we waren al zo lang in de stad,
Wel geteld een uur.

Dochter voor de klas,
Maar haar tas,
Nooit volledig ingepakt,
Sms hier, app daar,
En ja hoor ze staan al klaar,
De bammetjes vergeten,
Of dat ene bestand,
Rand van ergernis,
Wordt een wereld van gemis,
Wanneer jij niet meer de sleutel hebt,
Die mijn vergeetachtigheid helpt.

Eerste keer verliefd,
Komt samen met veel verdriet,
"Wat moet ik nu zeggen?"
"Meisje, zullen we die telefoon eens wegleggen,"
"Kom hier," samen op de bank,
Dicht tegen je aan,
Rosebier op de tafel,
Bijna volwassen,
Naar zonder nibbits niet compleet,
Dat wat samen zijn heet.

Twintig ik lig op de tijd vooruit,
Als een spruit in de lucht,
Op de vlucht voor groot worden,
Borden half leeg,
"Wat wil je eten vandaag?"
De welbekende vraag,
Om half vijf staat het altijd klaar.

Verjaardag,
Engels ontbijt,
Staat er geheid,
Met liefde gemaakt,
Nog voor je opstaat,
Kaart al geschreven,
Over het beleven,
Want komend jaar,
Nog moet gaan komen,
Je bent al klaar.

Toekomst,
Kom er steeds meer aan toe,
Af en toe nog even omdraaien,
Zwaaien naar pa en moe,
Hoe doe je dat nu eigenlijk?
Loslaten,
Als de gaten van tijd,
Die ik in het water heb gelegen,
Leren zwemmen,
Geheel overnieuw,
Op het droge,
Deze keer,
Zolang ze maar,
Bij de kant staan te kijken,
Voor als ik nog even,
Wil verdrinken in het vertrouwde uitzicht."

Schattigheid moeder-dochter-gedoetjes.

Like this? Like us! Thanks :))

www.facebook.com/carmen.verduyn