X

Markeringen staan op het gras,

Van waar de rolstoel gereden heeft,

Zo licht als ze is,

Lijkt ze toch zwaarte te bezitten,

De emoties lopen hoog op,

In haar lage zit,

Er wordt niets gezegd.

Ze kijkt ernaar,

Verteld me met wat nog van haar stem over is,

Dat ze het al jaren niet meer bezocht had, 

Een zucht ontvlucht haar lippen,

Zelfs de wind voelt nu stil aan,

Geen fluistering meer door de bomen.

Nou, we hebben gezien waar we voor we kwamen,

We beamen dat het mooi was,

Dezelfde weg weer terug,

Haar rug lijkt me met drie ogen tegelijk aan te staren,

Ik vraag me af,

Hoe zij erbij ligt als ze gaat, 

De staat is bijna uit,

Zou zij zichzelf ook missen?

Het is giswerk,

Maar wanneer ik haar voor een laatste keer in mijn armen opsluiten,

Terwijl de bus wacht,

Knijpt ze nog eens in m'n hand,

Ben blij dat je zo goed terrecht gekomen bent,

Terrecht antwoord ik, inderdaad.

Want als het laatste woord gezegd is,

De zin die gesproken is nog lang besproken zal worden,

Dan wil ik beaamd hebben,

Dat wat we hadden,

Waard is om te houden,

Alsof het nooit verloren is.