X

Zijn blonde lokken,

streken als de wijzers van klokken, 

die vertrokken zonder slag, 

maar met stoot, 

hoe zijn shirt gemakkelijk over zijn hoofd heen glijd,

 lijkt op de tijd dat de bladeren van de bomen vallen, 

de smalle wegen waar je bijna uitglijd, 

in de strijd tegen de gladde halfnatte blaadjes, 

na je dood tot je recht komen,

dat kom je niet vaak tegen, 

zijn gedegen gedachten over het maken van een voorbereiding, 

drijven me tot waanzin,

als een kale paardenbloem vallen mijn haren een voor een in het sluimeren van de wind, 

kind, waar maak je je zorgen om?

Als jullie de herfst niet overleven,

dan hoe je niet te beven in de winter, geen kerstboom binnen te halen, 

geen verhalen over de tradities thuis te verzinnen, 

om binnengesloten te worden, 

in zijn voorliefde voor samen zijn, 

groeien, alsof muurbloempjes die alleen bloeien, 

niet tellen, ik zal je eens vertellen, 

ze vallen misschien niet zo op,

maar klimmen als enige naar de top, geen muur te rauw, 

geen dakgoot die zij verstoot, 

haar armen als de takken, 

vervlogen klampen zij zich aan iedere hou die vast gemaakt kan worden, 

sierlijk tolt ze rond, 

alsof zij danst zonder publiek, 

weinig zullen haar als geliefde zien, 

slechts omdat ze niet in het stramien past, 

geen gepaste reactie te bedenken voor zij die houdt, 

alsof er niets achter te houden is, 

het gemis, 

aan oprechte partners, 

was onvoorzien, 

maar in de lente zal deze bitterkers,
vers, zoeter dan ooit proeven, 

wanneer zijn lippen haar gerijpte rood,

in zijn mond neemt, 

gevallen voor de oost, 

van zijn eigen zaaien, 

geheim fortuin vervuld van betovering ontdekt in het kleinste hoekje van de tuin,

is er ruimte voor meer.