Ucantace

"Je mag Eindhoven houden,
Ik weet wel, dat je dat wil.
Je mag Eindhoven hebben,
Alles wat we vroeger deelde, ieder oud bruin dat de hoogste tijd luidde, elk verstopt parkje voor stiekeme zoentjes,
Ik zal mijn spullen stilletjes verzamelen, op mijn tenen naar buiten sluipende zoals echte muisjes doen,
Mijn tassen licht pakkende, alle herinneringen voor je achterlatende, mijn koffers ruimschoots leeg latend, zodat er zeker genoeg plek, voor iemand nieuw.
Je mag Eindhoven houden,
Als je niet het mijne bent, wat heb ik er nog te zoeken,
Tussen de bankjes waar wij ooit al zonnebadende in de lentezon lunches uitrekte tot late uurtjes,
Ik zal alle straten en pleintjes op het opstapje bij de voordeur voor je neerleggen,
Je mag Eindhoven hebben, alles wat niet langer het onze,
Ooit liepen wij dronken van centrum tot strijp, nog mijmerend op de voeten alsof de jazz ook onderweg nog spelende,
Ik zal tevreden zijn met een ander, het nemen voor wat het is, overnieuw beginnen in het jeugdig optimisme van verhuizing.
Je mag Eindhoven houden,
Want als ik haar niet met je delen kan, dan heeft zij niets meer te bieden aan mij.
Geef mij maar annoniemer, dan, als het toch niet anders kan,
Ik zal settelen voor een chaotische idioterie die alsnog aandoenlijk en nostalgisch aanvoelt, 'n plek zoals jij, waar ik thuis kan komen, alsof met, maar zonder."

Covert means they cover it up real nice

"Het was zoals een stofzuiger in het kwadraat slurpt. Maar tegelijkertijd was er een muur van stilte en wrok. Steen bij steen vastgehouden door specie gemalen tot het zo grijs altijd de schuld richting hem wijst.
Communisme was er niets bij. Er moest gecensureerd worden. Dagelijks. Op identiteit. Op vrijheid van spraak. Op intimiteit. Hoeveel geleende tijd was er nog over? De spagaat brak de droogte van de woestijn in ongekend formaat.
Afgrond.
De dissonantie is groot. Als de echo die een beantwoording lijkt maar slechts een spiegeling van manipulatie, van realiteit.
Er worden broodkruimels uitgegeven die door de emotionele verhongeringen als vier sterren lopend buffet gewaardeerd worden.
Zo werd er dagelijks beloofd dat er in de toekomst genoeg voeding zou komen om de waarde eindelijk te ontdoen van het derende in teren op niets.
Langzaam gedurende de jaren leerde je door het ontbreken van validatie aan jezelf te twijfelen en verloor het lichaam het vertrouwen in de ziel, tot er niets unieks meer leefde, en zelfs de behoeftes afstierven omdat zij niet hoorde te hoeven volgens wat wel gehoeft moest.
Ze was een dief met het grote wapen dat wij slachtofferschap en gedachtegijzeling heet.
Maar ze heeft toch de potentie om. Maar ik heb toch uitgelegd, ik heb gedeeld, ik heb artikelen gegeven, mijn hart opgesteld over hoe pijnlijk, de stenenmuur. Hoe morbide het doodzwijgen nu werkelijk.
Wederzijds is nauwelijks afhankelijk van de afhankelijkheidsrelatie tot dat de enige relatie die er überhaupt ooit.
Surmac zou er zijn hypothese mee hebben kunnen bewezen zo vol van volwaardige voorbeelden zat de functionaliteit der dingen besloten in de overeenkomsten van ontkenning.
Ze hoefde de vleugels niet eens meer te knippen aan het einde, hij was er zo aan gewend dat hij bij voorbaat al zelf deed.
Maar een stofzuiger kan enkel zuigen, zolang er energie aan gegeven wordt. Waarom zou je de lijn nog behelpen aan een oplaadpunt?
De macht is enkel zo groot, als de hoeveelheid waarmee zij aangehaald wordt. Zolang de zak met stof en vuil buitengezet blijft worden, zal er altijd gehoovered worden."

Kafkaantjes

"Wij liepen hele ochtenden te ginnegappen. Samen met de hond passanten observeren. Planten en zon begroetende. Zachtjes aan filosoferende over de dag te komen. Fantaseren alsof dromen evengoed werkelijkheid.
Niemand van ons weet het echt. Behalve wij, vandaag, en morgen, wellicht overnieuw.
Soms stalen we wat. Pikte we zaden uit planten die in duinen of heuvels. Zij verdwenen dan in een leeg pakje Galouase speciaal voor de gelegenheid bewaard. Maar niet alleen op vakantie. Ook uit de parkjes of pleintjes die groen. Dan staat hij op uitkijk terwijl ik de stekjes zo secuur als kan met trillende handen de grond uit lift.
Handen vol schatten dragende lopen wij precies zoals zijn zoon glunderend over de vondsten naar huis. Ze in onze handen waarborgende voor vreemdelingen die langs ons heen gaan en de snuit van hond.
Eenmaal thuis geen tijd voor jas of schoenen. Eerst de buit bekijken. Plekjes kiezen en delen.
Wij lopen al lachende of zwijgend afhankelijk van de lucht die dag, nauwelijks af te zien aan het weer.
Voor twee Kafka's was het jaar alles behalve gemakkelijk. Er werd zo lang naar rust en vrede gesmacht. Dat vergeten werd dat daarvoor geheimen opgeheven moeten en vergeving over vergelding gekozen zal.
Toch slenterde zij door, alsof hij nog steeds in elke stilte snachts fluisterde net voor het slapengaan 'Inshalla mijn liefste, morgen zal het beter zijn.'"

"Hij leerde mij dat bomen die een tak verliezen, daar weer in de knop schieten, je verliest jezelf niet echt, het wordt vervangen met de groei van iets nieuws. Je kunt de oude stukjes, jezelf, ook niet zomaar weggooien, de kliko in, dat zou barbaars zijn, een onnodige marteling. Maar je kunt ze wel een plek geven buiten jezelf. De wortels ervan in de grond zetten en met aandacht en zorg en een beetje hulp van de natuur, laten opbloeien tot planten die voorzien van, de voedingsbodem die gemist werd. Je kunt je verliezen en lessen verteren, door op de groei die zij teweegbrachten toen je hun waarde erkende te voeden. Sindsdien lijkt elk stukje restafval, plots een waardevolle mogelijkheid, om meer te creëren."