X

"Het waren schaduwschieters, namaaknaaktslakken, vliegensvluggegevlogene.
Niet ieder, deed het bewust, met de rust van voorbedachte rade te wijsheid geadviseerd geacht te hebben in gedachten.
Maar dat maakte het, niet minder, complex. Of juist méér der waarde.
Ze sluw als een vrouw in de eerste ochtenduren waarop het slipje weer roosgeurend en niet langer naar liefde gekleurd.
Jagende op, hunkerend naar, overdadig vragende om en zonder leestekens nodig.
Intonatie op klemtoon, tonende.
Tot de beurt aan de voeten valt zal er niet gesproken worden over de mystiek of de verheffende stemmen van instrumentaal analoog bespelen.
De redenering liet zich kapot vallen als een wijnglas op een hete midzomerdag hartje van het terras.
Soms is het beter, om een gedachtegang, doodlopend te verklaren.
Helaas hoort zij, tegen die tijd, meestal al bij het dagelijkse van gangbare zaken."

Aaneengesloten

"De zorgen stapelde zich op zoals de overdadige verzameling aan notitieboekjes op het plankje, of de plastic tasjes met plastic tasjes onder de gootsteen.
Gezamelijkapart.
Het verbond zich aan elkaar als een paar sokken dat ineengevouwen altijd apart is wanneer het schone en schip gewassen en dan wacht tot het mijlen apart slijten zal onderweg.
Losvast.
Overweldigend aanbod van te kiezen emoties die al door elkaar heen gemalen, verstrooid en zonder enige lociga als pick 'n mix werden geschift tot welke wel wenselijk te handen te nemen en welke onaangeraakt.
Verpakgemak.
De vragen die het wandelen opriep werden diepgevroren zoals vacuumverpakte langhoudbare hertenbiefstukjes op de delicatessen afdeling van Van Reisingen altijd duur smaken in tijden van dooi.
Verlopend.
De beantwoording even zorgvuldig opgesteld als een laatst in te leveren onderzoeksverslag voor de propedeuse overgedetailleerd en zo genuanceerd mogelijk dat het elke beoordelaar zou doen denken dat hij een goede leraar was.
Overpijnzand.
De helaasheid der dingen besloten in Sint Anna en Belastingdienst enveloppen van kleurrijke logo's voorziend en met excuses volgepropt door machines afgelikt tot klaar voor verzending.
Verhulsting.
Tot als laatste het hart van slag sloom slaande het leven tot comateus verdoofd want over moet het.
Verslaapt.
De zorgen zeilde de dagen door zoals een afscheurkalenderblad van gistere de kamer door kan blijven rollen met slechtse het kleinste briesje vleiend over de vloer.
Gehavend.
Gehavend.
Of misschien,
Verankert."

🎩 #internationalwomansday

Amandine Lucile Aurore Duvenant m'n meest geliefde 'engelachtigeman'-vrouw. 

Fragment (1833) uit Andre (vrij vertaald)

"Ze zijn voor niemand meer schaduw, en als het heden niet schitterend voor hen is, hebben ze in ieder geval niets te vrezen voor de toekomst.
Toegegeven moet worden dat onder deze mensen je soms personages tegen komt die stevig doorweekt zijn en écht gemaakt zijn om door stormachtig weer te gaan. Meer dan men zou hebben gedebatteerd, tevergeefs, tegen zijn natuur. Zo was de markies de Morand's zoon. Zonder zijn hersens in bedwang te houden, om te weten, vertrouwde hij naar gewoonte van zijn zuivere landgenoten, op niemand voor de zorg van zijn eigendom. Hij was zelf zijn butler, zijn boer en zijn deelgenoot; en zijn keuken anders zo voortreffelijk, wijn genereus, zijn vele vrienden en goede drinkers, tot slot de grenzen van het kasteel, werden, zo dacht André de Morand, niet goed gevolgd of bewaakt. Hij deed vergeefse pogingen zichzelf op te sluiten in de sfeer van dit bestaan dat zo goed paste bij de smaak en vermogens van de mensen om hem heen. Alleen en bedroeft tussen al deze mensen hield hij zich bezig met gevaarlijke vragen; "Wat hebben deze vermoeienissen en wat zijn deze genoegens? Is het het waard? Wat is het moeilijkste, om jezelf te veroordelen tot dit amusement of te laten doden door verveling?" Draaiend in de eindeloze cirkel, werden al zijn verlangens verbroken door grove onoverkomelijke obstakels. Hij voelde de behoefte om alles wat geneergd werd door zijn familie te bezitten of te voelen. Zijn karakter was in de ogen van zijn familie meer en meer ongebruikelijk en enkelvoud geworden. Zijn jeugd was ongezond en zwijgzaam geweest. In zijn pubertijd melancholiek, angstig. Graag had hij alle onbekende dingen uitgeprobeerd, maar geboren in de dagen van anarchie, verlaten, was hij door hen grootgebracht als een van hen. De goede en gezonde logica waarmee hij begiftigd was had hem geleerd tevreden te zijn met zijn bestemming, zich erin te sluiten; de kracht van zijn wil, de volharding van energie, zijn stevige koppigheid, zijn natuurlijke goedheid, of in een woord charme, was de aard van zijn grootste fout, de keten."

X

"Stel je voor. Dat.
Ieder woord een zaadje.
Elke zin een wortel.
De punt schiet hem.
Grond geaard.
Beschud tegen buitenwereld.
Zou je nog?
Nog steeds.
Nog altijd.
Nog onverbeterlijk.
Zou je nog?
Elke stilte een droogte.
Iedere zucht een storm.
De rol een beving.
Grond braakliggend.
Afgesloten van omgeving.
Zou je nog?
Nog steeds.
Nog altijd.
Nog onverbeterlijk.
Zou je nog?
Je weet niet. Beter.
Dan wat je geleerd is.
Tenzij.
Je beter wilt.
Maar al die woorden. Zaadjes.
Waren niet genoeg.
Menen.
Doet menig oprechteling.
Echt daarin.
Opleven.
Tenzij.
Al die woorden.
Willensweg vliegensvlug.
Ommekeren.
Zodra gesproken.
Als pleisters op.
Gebroken takken.
Als verbandjes om.
Gebroken harten.
Als excuuskusjes op.
Gelapte beloftes.
De laarzen zijn gemaakt om te lopen.
En lopen zullen zij.
Over wie eraan lapte.
Met leugens en levens.
Alsof het een is.
Stel je voor. Dat.
Ieder woord een zaadje.
Wat je oogst.
Doorn in het oog.
Wie afstand.
Wie afkeer.
Wie afwijzing.
Wie aangepast. Zaait.
Zal eenzaamheid oogsten.
Zal de vruchten van.
Opeten moeten.
Of bedorven.
Je bent niet wat je eet.
Slechts wat je spreekt.
En als jij, niets gezonds zaaien wil.
Wees dan te gast.
Aan een tafel vol leegte.
Eet het gif.
Waarmee onkruid en ongedierte.
De dood in gejaagd.
De man eindelijk op maat.
De vrienden gesmaad.
De familie naar wens gemaakt.
Eet dan het gif.
Van voorwaarde selectie.
En zie hoe de keuze selectie steeds kleiner wordt.
Tot niets.
Tot niemand.
Karma.
Komt in vele porties.
Zij die graag opscheppen.
Sterven aan.
Vraatzucht.
Zaai maar.
Zaai maar.
Manipuleer maar.
Frusteer maar.
Bestoeptegel haar.
Universaliseer haar.
Zaai maar.
Eentonig.
De oogst.
Zal sleur. En 'd. Slepen.
Slik de wortels.
Of overpeens levenslang.
Hoe de oogst zo anders.
Zonder zaaien. Kan."

" Vl - Hoe?"

"Ergens waren wij midden in een onzinnige discussie beland.
Wij zaten daar te welles-en-nietes-en tussen het grappen en grollen door overmatig serieus.
Had er nooit echt langer dan in een vluchtige ochtendroes overna gedacht tijdens het klemmen van de hand tussen de benen.
Tot iemand in het passeren beklaagde "jullie lijken net een oud getrouwd stel"
En ik plots overvallen werd, door de gemakkelijkheid waarmee het beeld zich vormde, nestelde, hoe aantrekkelijk dat vertrouwde zichzelf als een verlangen in mij besloot.
Hoe, simpel, het zo eigens voelen kon, de genegheid waarmee de genoegendoening van de gedachte aan, genotzalig in het hart geborgen verder gedragen werd.
Ik wilde nooit, oud, getrouwd of een stel zijn, tot de stelligheid van het protest opeens niet meer zo belangrijk bleek, de argumenten kracht verloren, terwijl het beeld, van jouw gezicht morgen, iedere dag gedetailleerder, completer, tevredener, zo kleurrijk.
Stiekem. Stilletjes. Sluimerend.
Ergens waren wij middenin een onzinnige discussie beland.
En ik kon alleen nog maar denken, hoe vanzelfsprekend, toekomst, met de juiste gesprekspartner, spraakmakend."

" V - Waarom?"

"Dat was niet eens zo moeilijk.
Omdat het kon, omdat het niet anders kon. Uiteraard.
Al jaren lag het verlangen om te kennen sluimerend tussen slaap en waak te ontluiken als behoefte.
Omdat de vragen die wij stellen in gedrag, worden beantwoord door woordloze daden van anderstaligen.
Omdat de taal van de liefde niet over naaien of hechten, des te meer over aaien en vervlechten.
Het was gekomen zoals het meeste eigenlijk ging, vanzelfsprekend en van nature.
Er was maar een keuze, de weg nemen of hem de rug toekeren.
Toch loopt een mens, precies zoals bloed, daar waar het niet gaan kan.
Dus werd er gewandeld. Omdat handen nu eenmaal sluiten willen. Omdat ogen nu eenmaal geopend wensen. Omdat verlangen nu eenmaal begeerd wil. En liefde simpelweg beantwoord wenst.
Als eerste en als laatste is het hart altijd het slachtoffer van dit leven. Een lam op de vlucht. Zoekend naar vertelheid en vergeving.
Wij deelde in de zielzaligheid zoekende zondes. Hopende dat Heerlief het hiernamaals als honerarium voor het aflossen van de schuld last schenken wilden met tussentijdse verschijningen van de belichaming.
Omdat het kon, werd ontsnapt aan de drammende depressieve dagelijksheid in de handen van.
Dat was niet eens zo moeilijk.
Even automatisch als het lichaam beroep doet op dorst bij droogte, doe hij ook beroep op de lust en het gemis tijdens emotionele verhongering.
Omdat het enige wat eenzaamheid ontwapend, verbinding is."

"|||| - Wat."

"Is nog veranderbaar, beïnvloedbaar, manipuleerbaar wanneer de kogel nu eenmaal door de kerk.
Aan het altaar biddende of het geloof alstublieft weer compleet, onopgemerkt de gebreken en geschillen.
Maar wanneer, een mens weet, kan hij niet zo gemakkelijk meer, vergeten.
Hij kan vergeven.
Hij kan verdrinken.
Hij kan verbieden.
Hij kan verdenken.
Hij kan vervloeken en verwensen.
Hij kan verbitterd of verlangend.
Maar vergeten, vergeten kan hij niet.
Het lijf draagt de herinneringen mee als vraagstukken waarmee een getuigen verklaring ingevuld zou kunnen.
Maar wie wil ooit getuigen van kwade wil, tegen willen en weten, wanneer intentie ook als incompetentie of zonder consequentie zou kunnen blijven voortleven.
Wie zou boete doen aan de voeten van, wanneer toch altijd gedragen wordt.
Dat, wat een nekt, heeft nauwelijks met kettingen te maken, veelal des te meer, met de nauwsluitende gevangenschap waarin een ziel van de adem berooft, zo zijn best doet te spreken, op een manier die eindelijk, gehoord.
Oost Indische oren verloren de grip op realiteit en draaide de tijd van handelen om in het aankondigen van apathie berustend op een alternatief altruïsme dat de egostrelende eenheidsvorming moest forceren tot onvoorwaardelijke onmacht.
Maar je kunt niet manufactureren wat der mate zo gemanipuleerd dat het tot een gefragmenteerd masochisme van het minderheidsbelang doorontwikkeld is.
Wat, er is gecreëerd, in de fabriek van abstinatie door afstand bewaring en bediening.
Is niet ongedaan door te maken, door een nieuw product in de lijn te brengen.
Is niet met geloof of hoop, om te dopen tot liefde.
Is niet langer veranderbaar, beïnvloedbaar of manipuleerbaar wanneer de kogel eenmaal door de kerk."
.