"J 13:1-15 + M 14 - WD."

Het verlangen van bewegen richting rust,
Het aanraken van vrede, daar op de bergtop van je oneindige pelgrimstocht,
Verschuilt zich in het knielen,
Zelfs wanneer je rechtop staat,
Maar ik beloof je, zelfs al ga je er gebukt onder,
Je zult er nooit aan onder door gaan,
Het antwoord hangt in de vragen die je stelt,
Het ritueel tot genezing, daar heb je voortreffelijke beheersing over,
Was je er zelf maar bewust van,
Wees gerust, heer en meester,
Het stof dat zich vastgebeten aan de dagen van immens zweten in strijd,
Heeft zich in iedere groef van je voeten genesteld,
Je nagels aarden zich in het vuil dat eronder geklemd is,
Ik zal me neervlijen aan hen,
Ze liefhebben nog meer dan mijn,
Water over hen laten strelen, van je wreef tot je hiel, zelfs je zool,
Deelgenoten in de vertrouwelijke verzorging van het thuiskomen in stilstand,
Voordat de toewijding aan het reinigen van elkaars voeten begint,
Ik verzeker je, mijn vertrouwen heb je,
Toelaten is de kunst tot horen bij en zelfs vinden in,
Geef mij de trilling in je hand, alle vingers gekruist, in elkaar herenigt,
Jouw kruis, is mijn kruis, wij dragen elkaar,
Wanneer het wandelen naar water wijkt, tot zelfs zij geweken is,
Laat mijn linnen doeken dan, de schittering van de overbleven druppels drogen,
Je kloven zal ik zalven met eucalyptus,
Als je me toelaat, reikt onze aanraking haar aan,
De statige kruising tussen vooruit gaan of gang,
Is wederom herrezen.

Endless.

More? www.instagram.com/carmenverduyn

or www.facebook.com/carmen.verduyn

Ge-raam-te

Ik mis je,
Al voordat ik buiten sta,
De deur dicht slaat,
Voel ik je uit mijn vingers glippen,
Geen grip op de situatie,
Door het gevoel in mijn buik,
Oorverdovende hartslag,
God, ja, frustratie.
Loop eindeloos rond,
Als hond zonder baasje,
Ik bel vier verschillende mensen,
Zat jij maar aan de andere kant van de lijn,
Had je me maar niet buitengesloten.
Op dit moment loop ik op mijn tenen,
Probeer naar je te rijken,
Maar ik ben je kwijt,
Draai er enkel omheen,
Ik wist dat ik om je vast te kunnen houden,
Mogelijk zou vallen,
Maar toch moest ik het proberen,
Nu zit ik vast,
Geklemd in de gedachte,
Dat ik toch eerder een slotenmaker had moeten bellen,
Door het raam klimmen,
Blijkt toch minder kinderspel dan het lijkt,
Nu weet ik zeker,
Iedere inbreker komt hier ook met z'n kont klem te zitten,
Gegiechel in m'n stem,
Ohh ik moet mezelf hier uit wringen,
Dit worden zeker blauwe plekken,
Au, ahjajajahh, ik voel me net een geraamte,
Zo opgesloten tussen de kozijnen,
Maar het komt wel goed,
Dat weet ik zeker,
Ik sleutel eraan.

The only window I long for is this one.

More? Go to www.instagram.com/carmenverduyn

or www.facebook.com/carmen.verduyn

"Saecularis sacrament"

"Onze handen zijn verstikt,
In de schikking naar theocratie,
Zou twee al één verschil maken?
Kleine nummers gekozen om te kiezen wat wij voor onze kiezen krijgen,
Wij zijn utopisch, tot we vervallen in onze eigen dystopie,
Zouden wij kunnen schieten in oorlog, uit wanhoop?
Twee lichamen gekluisterd, opgesloten in het bevrijdend gevang van één enkele kogel,
Zou dat utilitaristisch als hedonisme beschouwd mogen worden?
Of is het enkel de pijniging als wrijving van ons lot... Wat het vuur van verlangen op doet branden?
Wij hebben elkaar altijd al verloren,
Maar nog veel vaker gevonden,
Na al deze levens, ben ik er zo aan gewend,
Dat ik je niet eens meer zoek,
Jij verschijnt in het heetst van de strijd, krijgers zij aan zij,
Wij zullen uiteindelijk de witte vlag op steken, maar ons nooit volledig overgeven,
De oorlog huist in ons bloed,
Wij komen pas thuis wanneer we aan elkaars wonden kunnen likken,
Ik hou van je ieder lidteken,
Alsof het sporen van herinneringen zijn aan onze vorige levens,
Het paar van de eeuw staat gegraveerd in mijn onderrug,
Ontstaan door overbelichting in het duistere,
Gelijke vorm, gelijke kleur,
Zo dichtbij elkaar dat zij rakelings één zijn, elkaar bijna vast zouden kunnen houden,
Bijna... maar net niet,
Hels is deze afzondering als religie,
Wij leven in de constante paradox,
Van het einde der eindeloosheid in tijd,
"Mijn Peripatos,"
Ik hoor je in mijn slaap fluisteren, "Een onbeweegbaar object tegen een onstopbare kracht..."
In iedere gelofte die wij opheffen,
Stond al vast in onze span,
Over de lengte van tijd heen gebogen,
Tot aan de horizon waar Planck, maar natuurlijk constant op ons wacht in de vrijheidsgraad van ontsnappingen,
De fundamentele eenheid van ons impulsmoment,
Strijd om de lading van conflict te verdelen,
Is altijd het geheel veelvoud van onze waarde,
De polarisatie, van een getaterd lot.

Ours are my favourite.

More? Check www.instagram.com/carmenverduyn 

or www.facebook.com/carmen.verduyn

魂に触れます - Tamashī ni furemasu

"Er worden offers geleverd,
Alsof deze slag ons laatste avondmaal was,
Pijns over de waarde van genot aan pijniging,
Wanneer is de tastzin omgezet in aanraking?
In retrospectie, zie ik de jaren voorbij vliegen,
Onze toekomst begeeft zich in het verleden,
Je vraagt me, "zit je opgesloten in geschiedenis?"
Ik beweer van niet, 

Maar heb me als klein kind door de ketens laten omhelzen,
Zij houden mijn niet vast, ik hen,
Verbinden is geen probleem, het hechten daar huizen de demonen,
Ik betaal al te graag tol voor de snelweg naar ontbinding, 

Echter heb ik nog nooit loslaten kunnen betalen,
Het zijn de kostbare herinneringen,
Die me dagen tot bevragen van iedere intentie,
Ik wil je nooit intentioneel afschermen vanuit bescherming voor het zelf,
Iedere zegel op mijn lippen geplakt,
Je breekt ze open met je ogen,
Pakt woorden aan die ik niet in laat staan uit kan laten,
Iedere lieveminnekozing een kogel in mijn verdediging,
Je zou iedere kwetsuur verzorgen, 

Strelen tot je helende aanraking mijn ziel ten delen laat vallen,

In de puzzel van erende ontbering opbreken,
Als halve zool, zou ik de beren op de weg geteld hebben,
Maar in het zetten van stappen, puur, 

Weegt tellen niet tegen je vertellingen op,
Ik raak de tijd kwijt, koningin der aandacht voor detail, 

Onthoud de data niet meer, enkel de momenten, 

Het overslaan van ademhalingen en waar je mijn lichaam aanraakte,

Zonder besef dat zij niet naakt is, enkel mijn ziel,
Trillend als een hunkerende maagd,
Voelt elke lichte aanraking van je vingertop langs mijn slaap,
Als de brandende angst voor de gelieve niet uit te spreken gedachten, 

Laat de pracht van romantiek, haar opslokken,
Onaanraakbaar in de uitgesproken onuitspreekbaarheid." 

Scared to leave my hand open.

Like this? Like us! Thanks :))

www.facebook.com/carmen.verduyn

"Façade ambassade"

"De Zwijger vertelt me, 

geen inhoud te hebben getoond, 

in zijn stiltes,
Ik denk, de afsluitdijk die je woorden tegenhoud, 

laat dit gesprek doorkabbelen,
Bij te sterke deining is er de dreiging op verzinking,
Dronken zijn we al, met of zonder alcohol, uren, dagen, weken,
We wijken er niet voor,
Willen de roes telkens uitslapen,
Maar het onvermijdelijke brakke moment grond niet,
Vruchtbare gedachtestromen van dromen die werkelijk realiteit overstromen,
Wij houden elkaar goed vast, vingers in elkaar geklemd,
Maar ik huiver naast het lichaam dat me als warm deken omhelst,
Je aanraking wordt overstemd door de slapeloosheid,
De Zwijger, is een stille slaper, 

hij predikte van niet, maar uren lag ik naast hem,
Ondergedoken in de kussen van dorstige lippen,
Te luisteren naar zijn ademhaling, hartslag, de nuances in zijn bewegingen,
Ik durf niet op te staan, stel je voor, 

dat je ontwaakt door het kraken van de vloer,
De sluimerende geluiden liggen overal op de loer,
Pas nu dat je bijna comateus dit lichaam behuist,
Zijn wij aan het praten, ik versta je zonder verlegenheid, 

bij iedere reactie die je geeft op de meest minuscule bewegingen die ik maak,
Mijn favoriete gesprek, 

voerde wij in oorverdovend luide stilte,
Tot je boven water naar adem hapte,
Gelukzalig prijs ik hoe wij baden in de stroom van ons spraakwater,
Later, vervolgen wij, de onuitputtelijkheid van deze woorden,
Maar nu, schipperen wij tot oorden waar wij een vaste aanmeeringplek verkregen hebben,
De Zwijger, verlaat zonder gedag te zeggen,
Dat,
Houdt alles in."

Statusfright

Terwijl het tikken op het toetsenbord doorgaat als ritme van desinteresse,
Kies ik de uitgesproken woorden zorgvuldig,
Ik heb handschoentjes aan om zijn antwoorden mee op te pakken,
De angst om gebeten te worden in de uitslag van zijn tikken overheerst me,
Hij verteld me over de drie scenario's, ik knijp bij iedere zinsafbreuk even in mijn pols,
De situatie klinkt in mijn oren als een film, maar ziet eruit als een script zonder plot,
Wie had gedacht dat de zoetheid van serieus genomen worden, zo'n zure nasmaak zou achterlaten?
Plotseling verbreekt zijn aanraking mijn afstand,
We gaan het hier eens even bekijken, zegt hij, maar eigenlijk bedoeld hij, laat me eens voelen hoe dit beestje in elkaar steekt,
Hij geeft papieren mee, die ik inruil voor stickers, pasjes en afspraakkaarten,
Ze scannen, tappen en knippen mijn binnenste naar buiten,
Kun je ook even op je buik gaan liggen zodat ik je rug kan bekijken?
Hartslag, ze vroeg al naar mijn hand, wat gaat ze stellen wanneer ze de uitvergroting van onze wervelwind ziet?
Ik verschuil me in roerloosheid, ze draait er omheen.
Terwijl ze me gerust probeert te stellen verteld ze over de procedures, vraag me af of dat ook procedureel is?
Wanneer ze je bellen, gaat ze verder, slik.
Ik heb een afspraak over twee weken zeg ik, waarom zouden ze bellen?
Oh nee, automatisme, lacht ze, maar mochten ze je nu bellen, ik heb wat extra materiaal toegevoegd voor een volledig beeld.
Dus vergeet niet je telefoon in de gate te houden.
Trek mijn bh, shirt, jasje aan, broek dicht ritsen. Deur dicht, telefoon, uit.
Bel me maar niet, ik ben er niet klaar voor, tijdens de afspraak was de afspraak.

X.

They said spread your wings and fly,
but forgot to mention that sometimes merely time flew,
the circle of life gets captured in a square,
and so the Lord tells the flies spread there wings and fly,
and they will pry upon the death,
making new life in larvae,
until they starve in a spiders web,
serve as meal for the make of eggs,
that crawl out of the cracks,
in our houses, where mouses haunt them,
up until the cat catches them,
the hunt is never over, the hunger is never over,
we're all beasts, feasting upon this ground,
for as long as we're bound to hold a heartbeat,
the street is not a dead end,
it is a line of death attached to two roundabouts,
and round and round the circle goes,
we are as the weagons of a carrousel,
moving bodies around and about,
effortless and tirelessly,
until we will spin out of controle,
flying out of our carts,
falling in overdrive onto the ground,
right were we found the pigeon,
our own blood will float over the mark,
the corner comes to the corps on streetcorner,
sees even sooner,
the meaning behind the marking we make in this circle, simple secret to live,
time flew, flies and will flow,
so go, spread your wings and fly,
it's time, to circle round and about.

"Gazza - et al."

16:31-20:08 u

"Is het je kunst of waarheid? Vraag je me,
Probeer te bedenken hoe ik mijn denken hierover kan uitleggen,
Maar ik struikel over 'je kunst',
Herinner me de vergelijking die je noemde tijdens lunch,
"Is het kunst of therapie?"
Altijd lijnrecht tegenover elkaar gepositioneerd,
Terwijl deze langs, naast en in elkaar aanraken,
Zou mijn antwoord kunnen herhalen,
Om te testen of je dezelfde herinnering zou ophalen,
Maar je weet wanneer ik het heerlijke van oneerlijk spelen opgooi,
Ik heb geen kaart meer om me in te dekken,
Vertel je het uitgangspunt waarin mijn waarheid begint, de ingang waar kunst zetten heeft kunnen vol maken,
Bewaak vanaf ver, ziet er uit alsof de lezer bepaald,
Bepaald niet het antwoord waar je op wacht,
Wil je terug geven hoe je geschreven woord mijn schreeuw temt tot gevatte stem,
Maar de woordkeuze is te groot voor deze chaot,
Besluit sluimerend met de billen bloot te gaan,
Iedere keer slipt er een deel van de naakte waarheid omhoog,
Gierig als ik ben om jouw kunst te leren kunnen,
Gunnen de blaren op mijn vingers je het lenen van mijn schrift niet,
Geniet van het vraagstuk, wil ik je zeggen,
Maar het is te gevat, enkel nemen zou het geven bestelen in het beleven van gedeelde verbeelding,
Wil bazelen over of je wat je als onwerkelijkheid ervaart ooit om kan zetten in waarheid?
Maar geheid dit is waar het tijd is,
Vertel je wat er staat van kop tot staart,
Sla het been nu nog even over, voor het geval ik morgen de benen moet nemen,
Dat is hoe wij liefhebben,
Heel al gebroken, staan mijn all stars iedere nacht schrijnend in het donker klaar,
Mocht er een alarmbel klinken in je woorden, in mijn stem,
Dan zet ik de trillingen om in rillingen van over verhitte spieren,
Sla als storm op de vlucht,
Zonder zelfs nog maar mijn veters te stikken,
Mocht ik verdwalen web ik de weg hier wel uit,
In gang het 'gazette plan'."

Gazette plan.

Like this? Like us! Thanks :))

www.facebook.com/carmen.verduyn

imbluedabadiedabadee

"Je ogen kijken me aan,

Soms zie ik haar in grijstinten,

Maar ik ben voornamelijk bezig met de kleur,

Herinner me de woorden,

"Verwilderd, blauw, intens",

Vraag me af of dat meer zegt,

Dan ogen die spreken,

Bedenk me dat het al lang geleden is gebleken,

Dat wij observeerden en afkeken,

In de hoop dicht bij de glinstering,

Van het felle licht aan de horizon te kunnen komen,

Tot bezit in plaats van bezetene bekeren,

Ik wil niet in de behoefte leven mezelf door jouw ogen te zien,

Om goed te maken wat ik mis in de spiegel,

Gegiechel van ongemakkelijkheid,

Ik kijk mezelf vanuit 6 ooghoeken aan,

Besef, dat wij onszelf overtuigen van wat de spiegel ons verteld,

Hoe absurt, spiegels praten niet,

We horen de stemmen van onze gekoesterde kwelgeesten,

Die wij zelfstandig maar al te lief in leven houden,

Wie zouden we zijn zonder hou vast?

Los geslagen kinderen, of zou het de essentie wezen...

Misschien eerder de intentie die we voelen,

We zijn immers toch hoe wij ons opstellen wanneer er niemand aanwezig is?

Als een beeldhouwer, kies ik ervoor het wrak te verlaten,

Ik wil de gaten in mijn zelfbeeld vullen met het bouwen,

Van handen om aan te pakken,

Voeten om stappen mee te zetten,

En een ruggengraat die liefkozend tegen me fluistert,

"Dromen zijn enkel bedrog wanneer je geen oog dicht durft te doen, maar ze ook nooit opent om haar aan te wakkeren,"

Er is genoeg gepraat over wat wij moeten zijn... als we later, 

Zonder zwembandjes in het diepe water gegooid worden,

Wie ik ben, zit in de rust tussen dobber en borstcrawl,

Het beweegt zich in mijn ongeslagen schoolslag, 

Wij waterratten laten zich niet overweldigen door de golven,

Worden niet bedolven door een ander hun gespetter,

We krabbelen voort, onze drang de kust te bereiken overwint elke neiging tot zinken, 

Wij zullen enkel verdrinken in elkaars ogen."

X.

Momenten,

waarop de essentie van mijn bestaan,

aangedaan werd door jouw wezenlijkheid. 

Wij zijn een zwaartepunt van het meest verblindende licht, 

door haar, met haar en in haar, 

tot over het verstrijken van onze tijd heen, 

zullen wij de vrede in het eeuwig strijden vinden. 

De stilstand in oneindige beweging,

en de balans in het grillige wegen welke weg te volgen.

You make it taste addictive. 

Like this? Like us! Thanks :))

www.facebook.com/carmen.verduyn

1.

De 8ste keer dat wij elkaar ontmoette was de 7de keer dat elkaar spraken. 

Voorheen vluchtig, 

vervolgens diepgaand in gaan op het deel standpunten waar ik niet tegen bestand ben.

De speelse zinsbouw van je woorden die klinkt als een knutselend kind, 

laat tintelingen van genot langs mijn oren achter, 

het is alsof je me met iedere overreding overlaad met kussen. 

Gezwicht beticht ik mezelf van het lichtgewichtig kenbaar maken van herkenning. 

Je kent haar wel, dat stemmetje. 

Godverdomme, 

Ik strijk mijn ogen geleidelijk aan langs een iedere gelijkenis van mijn gelijke af. 

Glimlach op mijn gezicht, 

het onverdragelijke licht van deze man, 

schemert door in zijn los-vast verende stap.

Burning every page we turn. 

Like this? Like us! Thanks :))

www.facebook.com/carmen.verduyn

2.

De klok tikt onverdraaglijk luid, 

normaal gesproken zou ik me van de buitenwereld afsluiten, 

maar de echo van je stem in de verte bereikt mijn netvlies. 

Verlies mijn concentratie in het zoeken naar openingen,

waarmee ik in het gesprek kan aansluiten. 

Maar sloot mijn mening, nu voor, tegen, of nader te bepalen aan, 

beslist het maakt niets uit.
Wij zijn niet geïnteresseerd, 

in het beantwoorden van de mensen die, 

hun leven opbouwen binnen de constante beantwoording. 

Het gaat ons voornamelijk om de vragen die zij stellen, 

waarmee ze ons vertellen, 

over waar zij vandaan komen, waar ze heen gaan en waar ze nog naar zoeken. 

Soms stellen zij vragen die hun zoektocht zou moeten beantwoorden, 

verantwoorden misschien, 

dat zoek je toch niet in de woorden van een ander... 

Het Mysterie, anders ik wel, 

wordt in vragen gesteld die onbeantwoord blijven, 

gesloten openlijk antwoorden of zoiets op een lijks. 

Ik vraag je, wie ben ik?

I like what I like. 

Like this? Like us! Thanks :))

www.facebook.com/carmen/.verduyn