"Saecularis sacrament"
"Onze handen zijn verstikt,
In de schikking naar theocratie,
Zou twee al één verschil maken?
Kleine nummers gekozen om te kiezen wat wij voor onze kiezen krijgen,
Wij zijn utopisch, tot we vervallen in onze eigen dystopie,
Zouden wij kunnen schieten in oorlog, uit wanhoop?
Twee lichamen gekluisterd, opgesloten in het bevrijdend gevang van één enkele kogel,
Zou dat utilitaristisch als hedonisme beschouwd mogen worden?
Of is het enkel de pijniging als wrijving van ons lot... Wat het vuur van verlangen op doet branden?
Wij hebben elkaar altijd al verloren,
Maar nog veel vaker gevonden,
Na al deze levens, ben ik er zo aan gewend,
Dat ik je niet eens meer zoek,
Jij verschijnt in het heetst van de strijd, krijgers zij aan zij,
Wij zullen uiteindelijk de witte vlag op steken, maar ons nooit volledig overgeven,
De oorlog huist in ons bloed,
Wij komen pas thuis wanneer we aan elkaars wonden kunnen likken,
Ik hou van je ieder lidteken,
Alsof het sporen van herinneringen zijn aan onze vorige levens,
Het paar van de eeuw staat gegraveerd in mijn onderrug,
Ontstaan door overbelichting in het duistere,
Gelijke vorm, gelijke kleur,
Zo dichtbij elkaar dat zij rakelings één zijn, elkaar bijna vast zouden kunnen houden,
Bijna... maar net niet,
Hels is deze afzondering als religie,
Wij leven in de constante paradox,
Van het einde der eindeloosheid in tijd,
"Mijn Peripatos,"
Ik hoor je in mijn slaap fluisteren, "Een onbeweegbaar object tegen een onstopbare kracht..."
In iedere gelofte die wij opheffen,
Stond al vast in onze span,
Over de lengte van tijd heen gebogen,
Tot aan de horizon waar Planck, maar natuurlijk constant op ons wacht in de vrijheidsgraad van ontsnappingen,
De fundamentele eenheid van ons impulsmoment,
Strijd om de lading van conflict te verdelen,
Is altijd het geheel veelvoud van onze waarde,
De polarisatie, van een getaterd lot.
 |
| Ours are my favourite. |
More? Check www.instagram.com/carmenverduyn
Comments