"Façade ambassade"

"De Zwijger vertelt me, 

geen inhoud te hebben getoond, 

in zijn stiltes,
Ik denk, de afsluitdijk die je woorden tegenhoud, 

laat dit gesprek doorkabbelen,
Bij te sterke deining is er de dreiging op verzinking,
Dronken zijn we al, met of zonder alcohol, uren, dagen, weken,
We wijken er niet voor,
Willen de roes telkens uitslapen,
Maar het onvermijdelijke brakke moment grond niet,
Vruchtbare gedachtestromen van dromen die werkelijk realiteit overstromen,
Wij houden elkaar goed vast, vingers in elkaar geklemd,
Maar ik huiver naast het lichaam dat me als warm deken omhelst,
Je aanraking wordt overstemd door de slapeloosheid,
De Zwijger, is een stille slaper, 

hij predikte van niet, maar uren lag ik naast hem,
Ondergedoken in de kussen van dorstige lippen,
Te luisteren naar zijn ademhaling, hartslag, de nuances in zijn bewegingen,
Ik durf niet op te staan, stel je voor, 

dat je ontwaakt door het kraken van de vloer,
De sluimerende geluiden liggen overal op de loer,
Pas nu dat je bijna comateus dit lichaam behuist,
Zijn wij aan het praten, ik versta je zonder verlegenheid, 

bij iedere reactie die je geeft op de meest minuscule bewegingen die ik maak,
Mijn favoriete gesprek, 

voerde wij in oorverdovend luide stilte,
Tot je boven water naar adem hapte,
Gelukzalig prijs ik hoe wij baden in de stroom van ons spraakwater,
Later, vervolgen wij, de onuitputtelijkheid van deze woorden,
Maar nu, schipperen wij tot oorden waar wij een vaste aanmeeringplek verkregen hebben,
De Zwijger, verlaat zonder gedag te zeggen,
Dat,
Houdt alles in."