sch=ttttt

 "Ben zo impulsief dat ik met mijn hart altijd overal, blind, inspring. 

Ironisch is het niet, dat compensatie alleen maar meer irritatie oplevert? Dat wij zoeken naar een veilige haven om het anker te kunnen laten, en de zwaarte van het zijn, het verlangen van vertrek doet opwellen in de zee. 

Duik dieper dan ooit hiervoor, ga dwars door de ademnood heen. Al kan ik niet zwemmen, ik kom je op de bodem toch, ik kom je, toch. 

Ik zoek naar het witte hek omlijste tuintje, naar de rode voordeur met blauwregenbloemen versierd, droom van linnen met de initialen, dat het naambordje 'n eenheid mag vertolken, én "hoe was jouw dag?" vanzelfsprekend stipt om, dat er vier hoog- of duoslapers en zacht gesmiespel elke avond, 

Wat ooit als Azure pracht scheen, miezert nu ademstokkend het einde van elk seizoen in. 

Het huis staat in brand, en ik laat haar, even langzaam opkringelen in rook als de sigaret. 

De wind is streng aan de voeten, en ik herinner me, dat ik hier geen slippers meer heb, wie de stroom niet volgt, verdrinkt uiteindelijk altijd aan uitputting. 

Kom maar, kom naar zee en neem me mee,

Neem me, neem mijn vuur en draag haar vlammen als een olympische triade,

Kom maar, kom naar zee, en neem alles wat ooit was mee,

De strandjutter zal elke scherf van het verloren leven, ieder wrak, tijdens de ochtend vloed, vinden alsof,

Het nog altijd, een schat,

Is." 

"B-n-W."

"De artefacten van onze ooit glamoureuze liefde verzuilen onder de druk van bergketenen aan beklachten,

Soms, toch leek het, alsof je me lezen kon. Nu wordt ik ter verantwoording geroepen alsof ik een shitass don't give a fuck opgeblazen ballon persona wees. Ik wees. Ik wees. Ik wees een wees. 

Geen thuis. Geen sleutel. Geen hand op tafel. Mijn familie is vertrokken en ze lieten niet eens de huifkar voor me achter. 

Wij spelen catastrophe cluedo, en zoals je maar met tegenzin lopen gaat wanneer de bus alweer te laat of niet opdaagd, zo neem ik dan ook maar afscheid van wat ooit was.

Toen ik jonger en nog niet nostalgisch was, kon ik rennen als de beste. Vertrekken was nooit een probleem want de kamers van mijn hart klopte alsnog op de muziek die, en de stekker is eruit getrokken terwijl ik nog danste.

Was mijn handen in de tranen, hij schreeuwt jij onschuld bader, gedraagd zich als de alcoholische vader wie genoemd als ondanks in elke dankspeech.

Het was niet de bedoeling te schieten, hier ligt gatenkaas begraven. 

Het was niet. Het was niet. Alsof ooit. Duurzaam. Niet. Samen. 

Hij trekt de pleister af om een wond te maken precies daar waar net een korst zat. Het brood is alweer op. Mijn bitterheid van brok in de keel tot aan langzaam zuur regen wordende tranen. 

Ik kreeg lelie en pioenrozen boeketten te meer, de voorgangers verbazen over de hoeveelheid pakketen op naam van dankbaarheid bezorgd, maar geen een van meneer ongelijkwaardigheid of meneer risico management. 

Klanten gooien contracten als confetti, smeken voor een handje schud van stip op horizon bouwen, de wachttijd maakt niks uit als verbonden wordt. 

De moederlijkheid die mijn hart ooit droeg als vaandel en voorvaderlijkheid, brokkelt af in ongeloof van de hoeveelheid kinderen die bij gelegenheid moordenaar en beul zijn wil. 

De deugdelijkheid enkel leugen. Ik reken op tijd om te tonen wat ongehoord en onbegrepen. Het raakt anders wanneer je het, volledige plaatje. Ziet. Het raakt."

"💫"

"Ik hou je levend, in het hoofd, hart, in elk appelpartje dat ik snij,

Op dagen zoals deze stel ik mij voor, poffertjes op bed ontbijten, haastige voetjes op de vloer, nog half slapende glimlachen en half wakker knuffelende,

Elk mini-pannekoekje een andere topping, wij kiezen herinneringen uit die passen bij gekleurde hagel, kaneelsuiker of groene stroop, 

Met elke hap, een stukje wat ooit was, verteerd, het scheelt niet zo veel van realiteit,

Ik mis je, maar nooit zo veel als ik van je hou. 

Pak je spulletjes, in en uit, en uit en in, en in en uit, en uit en in, alsof het de dagelijkse sleur van los liggende lego en duplo blokjes zijn, het scheelt niet zo veel van realiteit,

Ik mis je, maar nooit zo veel als ik van je hou. 

Je bent altijd met me, tijdens het uitlaten van de hond, als ik een boodschap die bij de lidl, wanneer ik mijn teen stoot en uit alle macht probeer niet te schelden, 

Het scheelt niet zo veel, en toch, te veel, te vaak, veel te ver."