"B-n-W."

"De artefacten van onze ooit glamoureuze liefde verzuilen onder de druk van bergketenen aan beklachten,

Soms, toch leek het, alsof je me lezen kon. Nu wordt ik ter verantwoording geroepen alsof ik een shitass don't give a fuck opgeblazen ballon persona wees. Ik wees. Ik wees. Ik wees een wees. 

Geen thuis. Geen sleutel. Geen hand op tafel. Mijn familie is vertrokken en ze lieten niet eens de huifkar voor me achter. 

Wij spelen catastrophe cluedo, en zoals je maar met tegenzin lopen gaat wanneer de bus alweer te laat of niet opdaagd, zo neem ik dan ook maar afscheid van wat ooit was.

Toen ik jonger en nog niet nostalgisch was, kon ik rennen als de beste. Vertrekken was nooit een probleem want de kamers van mijn hart klopte alsnog op de muziek die, en de stekker is eruit getrokken terwijl ik nog danste.

Was mijn handen in de tranen, hij schreeuwt jij onschuld bader, gedraagd zich als de alcoholische vader wie genoemd als ondanks in elke dankspeech.

Het was niet de bedoeling te schieten, hier ligt gatenkaas begraven. 

Het was niet. Het was niet. Alsof ooit. Duurzaam. Niet. Samen. 

Hij trekt de pleister af om een wond te maken precies daar waar net een korst zat. Het brood is alweer op. Mijn bitterheid van brok in de keel tot aan langzaam zuur regen wordende tranen. 

Ik kreeg lelie en pioenrozen boeketten te meer, de voorgangers verbazen over de hoeveelheid pakketen op naam van dankbaarheid bezorgd, maar geen een van meneer ongelijkwaardigheid of meneer risico management. 

Klanten gooien contracten als confetti, smeken voor een handje schud van stip op horizon bouwen, de wachttijd maakt niks uit als verbonden wordt. 

De moederlijkheid die mijn hart ooit droeg als vaandel en voorvaderlijkheid, brokkelt af in ongeloof van de hoeveelheid kinderen die bij gelegenheid moordenaar en beul zijn wil. 

De deugdelijkheid enkel leugen. Ik reken op tijd om te tonen wat ongehoord en onbegrepen. Het raakt anders wanneer je het, volledige plaatje. Ziet. Het raakt."