Kafkaantjes

"Wij liepen hele ochtenden te ginnegappen. Samen met de hond passanten observeren. Planten en zon begroetende. Zachtjes aan filosoferende over de dag te komen. Fantaseren alsof dromen evengoed werkelijkheid.
Niemand van ons weet het echt. Behalve wij, vandaag, en morgen, wellicht overnieuw.
Soms stalen we wat. Pikte we zaden uit planten die in duinen of heuvels. Zij verdwenen dan in een leeg pakje Galouase speciaal voor de gelegenheid bewaard. Maar niet alleen op vakantie. Ook uit de parkjes of pleintjes die groen. Dan staat hij op uitkijk terwijl ik de stekjes zo secuur als kan met trillende handen de grond uit lift.
Handen vol schatten dragende lopen wij precies zoals zijn zoon glunderend over de vondsten naar huis. Ze in onze handen waarborgende voor vreemdelingen die langs ons heen gaan en de snuit van hond.
Eenmaal thuis geen tijd voor jas of schoenen. Eerst de buit bekijken. Plekjes kiezen en delen.
Wij lopen al lachende of zwijgend afhankelijk van de lucht die dag, nauwelijks af te zien aan het weer.
Voor twee Kafka's was het jaar alles behalve gemakkelijk. Er werd zo lang naar rust en vrede gesmacht. Dat vergeten werd dat daarvoor geheimen opgeheven moeten en vergeving over vergelding gekozen zal.
Toch slenterde zij door, alsof hij nog steeds in elke stilte snachts fluisterde net voor het slapengaan 'Inshalla mijn liefste, morgen zal het beter zijn.'"