"🌞 - 👀 - 🌫"

"Mijn Doerr, immer meer,
Schilder jij de details van jaren,
Als de tijden zich eerder voor staan dan lijken te keren,
De elegantie waarmee liefdevol zich in je uitspraken verweeft,
Is geraffineerder dan je aanraking,
Die geen hart ongeroerd laat,
Neem van me aan, lief,
Wie jij ook behuist, diep van binnen,
Ben jij altijd de curator, neem jij je iedere blinde dochter, bij de hand,
Al zou je levens blijven vluchten,
Landen afstrepen als to-do lijstjes uit angst om gevonden te worden,
Dan nog zul jij nooit vertrekken zonder de grootste schat die je museum telt,
Waarde kunnen zien als licht in duisternis,
Dat is hoe jij, mijn Marie-Laure, onomstotelijk op de tast, je weg kan vinden door een wereld van choas, 
Ook als de oorlog wederom een aanslag pleegt,
Het je leven bezet alsof het hem bezit,
Dan beloof ik je liefste Werner, genoodzaakt zijn te schieten, is anders dan een moet, of mag, zelfs daarin, al wilde wij het, kan het niet in de wil gevormd worden,
Het is het eruit voortvloeiende,
Voel je de drumroffel op je hart slaan? Hoor je hen lachen nog in piepende oren?
Evenwichtknutselaar van me,
Ik beloof je slechts één ding,
Als je het licht niet kan zien,
Ik blinde overname verkeerd van de zee der vuur,
Geen zorgen, Doerr, jij schreef me zelf,
Zij ontstaan in de kern, ver vanaf daar waar licht kan bijkomen, zal ook zij altijd je waardevolste bezit zijn,
Laat je me verklappen, dan nu, ze kunnen je niet, hoe diep je ook graaft vandaag, direct in het licht ontmoeten,
Zij verblinden in het zonlicht,
Laat ik je het stemmetje geven, dat verdwaald in radiogolven van kans op, doordraaien en net niet op dezelfde frequentie,
"Open je ogen en zie zoveel je kunt voordat je ze sluit."
Ook met ogen dicht, eerlijk waar, zien wij licht,
Dit gaat niet eens meer over de romantische legende, mijn lezer,
Maar over het leven met, in, op en onder tijd,
Maakt het je eigenste, beide, zijn altijd al cadeau gegeven aan je bij op groeien,
Ieder van ons leeft tijdig in het licht en immer meer in de herinnering van."