Fragmenten
HOOFDSTUK 1
December ’15.
De na-geboorte.
Het was
ijdel. Nee pronkzuchtig. Veel van de berichten die je zag verschijnen op
Facebook. Posts. Gedichten. Foto’s. Reacties. Likes.
Hij was het standbeeld, de
pilaar van een gemeenschap geworden, een waar iedereen onderdeel van wilde
zijn.
Alle stenen die gegooid werden. Omgebouwd tot de ruïne die eens jouw naam
droeg.
Grappig. Hoe wij mensen zo graag gelinkt willen worden aan die ene
persoon die op dat moment in beeld is.
Wanneer het een ander was geweest, was het
dan hetzelfde? Een moeilijke vraag, welk antwoord het ook is, het is altijd het
foute.
Was het ja, dan waren de verhalen over hem niet waar en was iedereen er
puur uit nieuwsgierigheid.
Was het nee, dan had niemand in de dienst ook maar
iets van hem geleerd in zijn 22 jaar. Tevergeefs. Begrafenissen blijken voor de
overlevende te zijn, niet voor de hem of
haar die overleden is.
Mijn hoofd brak over gedachtestromen ruisend door mij
hoofd.
Mensen worden aangetrokken door dit soort gebeurtenissen, ergens deel
van uit willen maken, het einde zien. We zijn er verslaafd aan. En dat is nu
net het probleem.
Niet dat we verslaafd zijn, verslaving zou nog een goed iets
kunnen zijn.
Het willen zien van het einde, het slot, het resultaat.
De
grootste misdaad die men in het leven kan begaan.
Vergeten dat het proces ook
een begin en een midden heeft, die langer duren dan het einde.
Ik zelf, zou het
liefste in het midden mijn rol spelen.
Daar waar het verhaal ontplooit, waar
alles gebeurd, waar de keuzes gemaakt worden en er nog mogelijkheden zijn.
In
dat stuk dat iedereen vergeet.
Het moment waarop iemand nog twijfelt.
Het midden,
het belangrijkste. Het midden, de kern. Het midden, mijn midden, ons midden.
Dit begin, is het midden.
Comments