Fragmenten

HOOFDSTUK 1

December ’15.

De na-geboorte.

Het was ijdel. Nee pronkzuchtig. Veel van de berichten die je zag verschijnen op Facebook. Posts. Gedichten. Foto’s. Reacties. Likes. 
Hij was het standbeeld, de pilaar van een gemeenschap geworden, een waar iedereen onderdeel van wilde zijn. 
Alle stenen die gegooid werden. Omgebouwd tot de ruïne die eens jouw naam droeg. 
Grappig. Hoe wij mensen zo graag gelinkt willen worden aan die ene persoon die op dat moment in beeld is. 
Wanneer het een ander was geweest, was het dan hetzelfde? Een moeilijke vraag, welk antwoord het ook is, het is altijd het foute. 
Was het ja, dan waren de verhalen over hem niet waar en was iedereen er puur uit nieuwsgierigheid. 
Was het nee, dan had niemand in de dienst ook maar iets van hem geleerd in zijn 22 jaar. Tevergeefs. Begrafenissen blijken voor de overlevende te zijn, niet  voor de hem of haar die overleden is. 
Mijn hoofd brak over gedachtestromen ruisend door mij hoofd. 
Mensen worden aangetrokken door dit soort gebeurtenissen, ergens deel van uit willen maken, het einde zien. We zijn er verslaafd aan. En dat is nu net het probleem. 
Niet dat we verslaafd zijn, verslaving zou nog een goed iets kunnen zijn. 
Het willen zien van het einde, het slot, het resultaat. 
De grootste misdaad die men in het leven kan begaan. 
Vergeten dat het proces ook een begin en een midden heeft, die langer duren dan het einde. 
Ik zelf, zou het liefste in het midden mijn rol spelen. 
Daar waar het verhaal ontplooit, waar alles gebeurd, waar de keuzes gemaakt worden en er nog mogelijkheden zijn. 
In dat stuk dat iedereen vergeet. 
Het moment waarop iemand nog twijfelt.


Het midden, het belangrijkste. Het midden, de kern. Het midden, mijn midden, ons midden. 
Dit begin, is het midden.

Comments

Popular Posts