Vier graven, twee woorden

 "Schrijf in flarden van een ooit vervlogen tijd, te lang is de droogte heer en meester, het was heet, zó heet, té heet, en doorlopen voelde als mezelf van de benen ontdoen. 

Hoeveel pijn dacht je dat ik dragen kon? Hoe diep dacht je dat de knieën knikken en dienen konden voordat ze? Voordat het vuur dat iedereen warm houdt overslaat op het thuis dat niet langer welkom. 

En ik zou willen zeggen dat ik je haat, maar ik ben opgevoed om nooit de grens te trekken, stilletjes te wachten op de ommekeer, te hopen op beter terwijl. 

Je verwijt me dat ik niet zink met het schip, maar had je de witte knokkels niet gezien die, zag je de ruggengraat die uit het lijf gespleten is niet daar? Waar je alles aan ophing alsof het een kapstok voor kopzorgen en kritiek. 

De merken waar ze zoveel van gehoord hebben, de zinnen die alom bekend maar niet te plaatsen zijn, elk kwartier een nieuwe klassieker maar nooit goed genoeg. Vier graven, twee woorden, "niet optijd."

Mijn vrienden zeggen dat het ongezond is, hoe kan ik ze uitleggen dat ik al lang geimplodeerd ben, je ziet het gewoon niet omdat een doorzetter zonder talent of opstapjes maar één ding heeft, opstaan en doorgaan, alsof. Alsof. Als. Of. 

Wil je niet begitten maar al die jaren bezat je mijn jeugd voor niets, nam je het beste voordat de datum verstreek, in mijn gedachten zag ik ons daar zo ver van hier vandaan, op de plek waar niet meer geroofd moet worden uit de kluis voor hét echte woord, waar de kippenvel als vanzelfsprekend door de hmmmm,

Ik liet alles wat ik kende achter, om verlaten te worden voor niets, achtergelaten tussen schip en wal, en je zegt dat ik het al eerder opgegeven had, maar de grote vraag ik waar, want je naam staat op alles wat ik, de tragedie. 

Je blijft maar zeggen dat je van me houdt, waar zijn de hints op de slechte dagen? Je wilt bewijs, maar ik sta toch al jaren wachtende bij het altaar mijn geloften te verkondigen aan de man die zoveel blauw dacht dat hij me een blauwtje liet daar. 

Vier graven, twee woorden, "we hoopte." 

Met elke schep zand, weer een beetje minder,

Hoop."

Vind je de blog en het schrijfwerk tof? Graag blijven doorlezen zonder paywalls? Help ons dan om onafhankelijk te blijven door een eenmalige donatie. Doneren kan via deze link.