Intimifreaki

"En na al die jaren zijn wij nog altijd bang van intimiteit.
Schuw en beschermde met de grootste onredelijkheid.
Wat als de ander het zwarte gat in ons vind?
Mijn vader was een stille man.
Leerde liefde te creëren voor dat wat hem lief was, zodat ik onderweg in autoritten naar onderdelen voor andere auto's dan die waar wij in reden, zwijgzaam naast hem kon zitten al luisterende naar het cassette bandje dat niet opstond wanneer wij met het hele gezin.
Dan was ik dicht bij mijn vader.
Wanneer hij even vergat dat hij niet alleen was.
Ik keek graag naar hem. Vanaf een afstand. Of door het sleutelgat. Wanneer hij speelde uit volle borst met het geloof dat wij al sliepen.
Zo kijk ik ook graag naar jou. Tijdens het tekenen met uiterste consentratie. Of wanneer hij speelt met zijn eigen assen al draaiende door de huiskamer met een spatel in de hand.
Hoe dichterbij hij komt. Hoe moeilijker het lijkt te spreken. Over liefde of leven over lust of delen en geven.
Dan stel ik mij voor soms, dat wij in de auto zitten. Hij zwijgzaam naar mij kijkt en glimlacht. Dan besef ik, hou louter weinig wij rondrijden met stilte in het midden.
Intimiteit en stille verbonden bezitten een immense kracht.
Die van het licht en van hoop die van dragend tot betere dagen en onvoorwaardelijk vangen zullen.
En wanneer hij mij vraagt waarom, de stiltes, zij spreken van liefde, al zij het maar figuurlijk wat letterlijk niet uit de mond gerold komt.
Ik wil duizende jaren 'n eindje met je rijden, zonder reden of bestemming, gewoon een blokje om, zodat eventjes naar je gekeken kan. Zodat herinnerd wordt, hoeveel liever ik spraakmakend voor stilzwijgen kiezen wil.
Voor ieder zwart gat, is er een hart, dat eens zoveel sterker. De onmenselijke instincten bezit die het tegendeel bewijzen. Hoe als de dood ervoor dan ook. Overleven is samen delen."