Boe-Moe-Dig-En

Jij hebt me jaren boe-moedigt,
Veelal hoorde ik het niet eens,
Och Moe toch,
Daar wordt je Moe van,
Het zelf moeten doen,
Boe-te dragen als vlekken op je ziel,
Ik mis de overige drie magen,
Om een misselijk mens te  zijn,
En zelfs al portretteer je me,
Con-stand als oude koe,
Zodat jij mij kan neerzetten,
In de sloot-er-vaart-e,
Opgesloten, de knip,
Ligt in jouw handen,
Wij worden eruit getrokken,
Wanneer het boerenleven,
Even van groener gras,
Lijkt te genieten,
Maar klaar zijn voor de slacht,
Ing-en, ik wist dat er dingen waren,
Maar de vingen leggen op moet,
Hoef-t niet te hoeven,
Dat zijn de boe-moe-dig-ing-en toch?
Ik vraag me af of jij ooit je eigen woorden hebt herkauwt?
Ze smaken zuur he,
Vaars-ig voelde de jaren,
Dat potentieel machinaal geleverd moest worden,
Haal de vacuümpomp van mijn hart,
Je kan haar niet nog langer uitmelken,
Mijn lactatieperiode, had niet in de geschiedenis,
Maar in de toekomst moeten liggen,
Mijn borst, kas, ze weigert,
Het stamboek schept de verwachting van de meester,
Toch blijkt mijn exterieur altijd onderdanig,
Aan de keuring,
Toch is het mijn stem nu, het is ermee af.