(t)huis
"Zoals wij liefde als boom uittekenen en daarin de weg van het leven verklaren, zo zouden mannen en vrouwen, weten moeten, dat er slechts een tak tegelijk aan de boom kan spruiten, de tweede knopt pas omhoog, als de eerste geknapt of gebroken zonder hoop op herstel.
Trim, en groei. Knip, en bemin.
Ik bedoel, kijk in de koelkast en de kelder. Het huis was de liefde en zo natuurlijk werd het brood vanzelfsprekend smakeloos. Het goede leven verdween van de schappen en in de koeling werden de praktische zaken prioriteit. Je weet dat de liefde goedzit wanneer de koelkast goed gevuld met de kost der verliefdheden. Het gaat door de maag. Tot het schuurt. Tot het wringt. Tot er een steen daar en brok in de keel. Dan beseft meneer, dat de eerste roem, bedwelmender was dan de eerste liefde. Zonder de roem, lijkt de liefde niets dan eenzaamheid.
Bij uitstek is zij de plek waar wij mensen zwak en slap wezen en alsnog geliefd voor wie wij zijn.
Maar soms, is het er niet. Zoals de koelkast nog zo vol, geen ingredienten die te combineren zijn bezit.
Liefde verdaagd alles, immers, is het altijd genoeg. Je had je kunnen afvragen beste lezer, hoe het belletje niet ging rinkelen toen hij niet genoeg bleek en zij nog minder dan. De liefde is nooit zo dun als wanneer fouten obesitasieuse grootes vertonen. Achter elk verwijt zit een verlangen, de kunst van beminnen is om de verlangens te doen opstaan en laten oreren nog voor de verwijten de grond bezaaien en onbegrip geoost.
Zij is schaamteloos, veranderd vlek en gebrek in karakteriserende huiselijkheden daar waar ons thuis leeft. Als zij niet schaamteloos genoeg is, dan wint de schaamte het van de liefde, elke keer.
De grootste fout is niets doen, niets zeggen, of iets zeggen maar niet wat je bedoeld, en wat je wel bedoeld niet zeggen, dat zijn de plekken waar liefde voorbij reist net voor het einde.
Zij was ongeschikt omdat ze niet genoeg liefde vertalen kon in dagelijksheid. Uiteindelijk is een huwelijk niets meer dan kleine gebaren van geloof, hoop, liefde in het alledaagse toegestopt"
Trim, en groei. Knip, en bemin.
Ik bedoel, kijk in de koelkast en de kelder. Het huis was de liefde en zo natuurlijk werd het brood vanzelfsprekend smakeloos. Het goede leven verdween van de schappen en in de koeling werden de praktische zaken prioriteit. Je weet dat de liefde goedzit wanneer de koelkast goed gevuld met de kost der verliefdheden. Het gaat door de maag. Tot het schuurt. Tot het wringt. Tot er een steen daar en brok in de keel. Dan beseft meneer, dat de eerste roem, bedwelmender was dan de eerste liefde. Zonder de roem, lijkt de liefde niets dan eenzaamheid.
Bij uitstek is zij de plek waar wij mensen zwak en slap wezen en alsnog geliefd voor wie wij zijn.
Maar soms, is het er niet. Zoals de koelkast nog zo vol, geen ingredienten die te combineren zijn bezit.
Liefde verdaagd alles, immers, is het altijd genoeg. Je had je kunnen afvragen beste lezer, hoe het belletje niet ging rinkelen toen hij niet genoeg bleek en zij nog minder dan. De liefde is nooit zo dun als wanneer fouten obesitasieuse grootes vertonen. Achter elk verwijt zit een verlangen, de kunst van beminnen is om de verlangens te doen opstaan en laten oreren nog voor de verwijten de grond bezaaien en onbegrip geoost.
Zij is schaamteloos, veranderd vlek en gebrek in karakteriserende huiselijkheden daar waar ons thuis leeft. Als zij niet schaamteloos genoeg is, dan wint de schaamte het van de liefde, elke keer.
De grootste fout is niets doen, niets zeggen, of iets zeggen maar niet wat je bedoeld, en wat je wel bedoeld niet zeggen, dat zijn de plekken waar liefde voorbij reist net voor het einde.
Zij was ongeschikt omdat ze niet genoeg liefde vertalen kon in dagelijksheid. Uiteindelijk is een huwelijk niets meer dan kleine gebaren van geloof, hoop, liefde in het alledaagse toegestopt"
Comments