Negeertenissen voor begeerde overlijdensherinschikkelijkheden

"Alleen een idioot denkt dat liefde uitsluitend voor de levende is.
Het is een openbaring van ongekend formaat te beseffen dat je zo intens van iemand kan blijven houden zelfs na zijn onherroepelijke dood.
Wanneer het gemis langer aanhoudt dan de relatie of kennisgeving ooit standhield.
Immers neem de dood alles mee, iedere mogelijkheid, het laatste greintje hoop, het laat niets achter. Niets behalve het overmatig koesteren van de herinnering aan wat ooit was.
Het verlangen naar een mogelijkheid is als een veroordeling tot verbittering.
De regenwolken waren wat opgeklaard. Hij vroeg of wij de heuvel zouden nemen die dag. Wij liepen stilzwijgend. 'je bent nog jong,' zei hij 'het is nog niet te laat, je hebt nog tijd.'
Ik zuchtte 'ja.'
Hij verdacht me daarmee van hoop en optimisme over de toekomst. Een teken van mijn stiekeme wens om het leven op te pakken, aan te nemen, door te gaan.
Ik heb nog zo veel tijd. Ik ben nog zo jong. Wat moet een vierentwintig jarige met de wetenschap dat het leven zich aan de voeten uitstrekt wanneer het een levenslange gevangenschap is, zonder.
Zonder hem.
Al jaren in ademnood van de voldragen zorgen die nooit gebaard. Een buik vol van gemis. Heimwee naar de tijden dat ik niet geloofde in geloften en wel in de dood die ons scheidt.
De herinneringen dringen zich op onbewaakte momenten aan, wanneer je niet slapen kon of tijdens de ongesteldheid, wanneer je een boek opensloeg met de naam of op vrijdagavonden die met het vertrek het momentum weer tot leven brengen alsof het nog geen tien seconden geleden was gebeurd.
Wanneer een been wordt afgezet waarvan je alsnog pijn ervaard dan is deze echt. Werkelijk. Onvergisbaar realiteit. Ondanks het verlies.
Zou het intense gemis, het verlangen, dat gevoel van pijn in het hart en de kramp in de buik, de tomeloze eenzaamheid waartegen ik mij elke ochtend probeerde te wapenen zonder succes, dan niet evengoed fantoompijn zijn?"