#DAGTEGENPESTEN
"Je wordt er sterker van. Je krijgt er karakter door. Dan wordt je vanzelf weerbaarder. Het maakt je mondig. Daardoor wordt je sociaal. Als je minder empathie had dan kon je er beter mee omgaan. Je moet ze gewoon een keer een klap terug geven. Als je het negeert dan verdwijnt de lol ervan vanzelf. Laat ze nooit zien dat het je raakt, pijn doet of het huilen."
Goed bedoelde slechte adviezen, worden niet beter van het idee dat ze goed bedoeld waren.
"Maar jongens zullen nu eenmaal jongens zijn. Je dochter heeft ook een bril en haar kleding, het is erom vragen. Kinderen doen dit altijd er is nu eenmaal een pikorde daar doe je niets aan. De vraag is Carmen, wat kun jij veranderen zodat ze je niet meer willen slaan of uitschelden? Wat moet jij aan jezelf aanpassen zodat mensen je wel leuk vinden?"
Zo wordt een idee geboren. Als je maar de juiste schoenen hebt. Als je maar lief genoeg. Als je maar fit genoeg om als eerste gekozen met gym. Als je maar meer snoepjes dan de rest om te verdelen tijdens schoolreisjes. Als je maar altijd lacht. Als je maar stiller was. Als je maar onzichtbaarder kon zijn. Als je maar leuker was. Als je maar knapper. Als je maar stoerder. Als je maar meer zoals hun. Meer zoals hun was.
"Carmen, dit is de derde keer deze week dat je hier zit met een bloedneus. Nu kijk die jongens maar eens aan en zeg maar eens sorry. En gemeend ook."
"Waarom? Ik deed helemaal niets."
"Dat zal dan wel mevrouw Verduyn, dat is niet wat deze lieve schatten van me zeggen. Hen heb ik in de klas gehad, vertrouw ik. Maar jij, jij doet helemaal nooit iets. Kinderen die niets doen behalve stil zijn en in de weg lopen, die vertrouw ik niet."
Alle trots die al lang verloren wordt geslikt. Je zegt sorry. Elke keer. Elke dag. Het spijt me dat je last van me hebt. Het spijt dat ik niet begrijp hoe ik een braaf kind wezen moet. Het spijt me dat ik je teleurgesteld heb. Het spijt me dat ik besta.
"Maar waarom heb je het nooit verteld? Wij wisten hier niets van."
Wanneer je niet luisterd is het moeilijk te horen wat er nu werkelijk speelt. "En als je niets leuks kunt zeggen over een ander dan zeg maar niets."
Dus het kind zwijgt.
Goed bedoelde slechte adviezen, worden niet beter van het idee dat ze goed bedoeld waren.
"Maar jongens zullen nu eenmaal jongens zijn. Je dochter heeft ook een bril en haar kleding, het is erom vragen. Kinderen doen dit altijd er is nu eenmaal een pikorde daar doe je niets aan. De vraag is Carmen, wat kun jij veranderen zodat ze je niet meer willen slaan of uitschelden? Wat moet jij aan jezelf aanpassen zodat mensen je wel leuk vinden?"
Zo wordt een idee geboren. Als je maar de juiste schoenen hebt. Als je maar lief genoeg. Als je maar fit genoeg om als eerste gekozen met gym. Als je maar meer snoepjes dan de rest om te verdelen tijdens schoolreisjes. Als je maar altijd lacht. Als je maar stiller was. Als je maar onzichtbaarder kon zijn. Als je maar leuker was. Als je maar knapper. Als je maar stoerder. Als je maar meer zoals hun. Meer zoals hun was.
"Carmen, dit is de derde keer deze week dat je hier zit met een bloedneus. Nu kijk die jongens maar eens aan en zeg maar eens sorry. En gemeend ook."
"Waarom? Ik deed helemaal niets."
"Dat zal dan wel mevrouw Verduyn, dat is niet wat deze lieve schatten van me zeggen. Hen heb ik in de klas gehad, vertrouw ik. Maar jij, jij doet helemaal nooit iets. Kinderen die niets doen behalve stil zijn en in de weg lopen, die vertrouw ik niet."
Alle trots die al lang verloren wordt geslikt. Je zegt sorry. Elke keer. Elke dag. Het spijt me dat je last van me hebt. Het spijt dat ik niet begrijp hoe ik een braaf kind wezen moet. Het spijt me dat ik je teleurgesteld heb. Het spijt me dat ik besta.
"Maar waarom heb je het nooit verteld? Wij wisten hier niets van."
Wanneer je niet luisterd is het moeilijk te horen wat er nu werkelijk speelt. "En als je niets leuks kunt zeggen over een ander dan zeg maar niets."
Dus het kind zwijgt.
Comments