Animal Farm

"Er kruipen beestjes in mijn brein. Die van veelvraat en knagen. Van wellust en ontevredenheid. Zij sabbelen aan de synaps en zagen met hun hoektanden door elke ontoegankelijke krocht heen. Toch, het grootste deel van de tijd, bijten zij zich vast. Nemen het in de kaak en laten de gedachte niet meer los. Als een hond loyaal aan het baasje dat nooit meer terugkomt, volgen zij orders van ooit op. Ik sta erbij en zwijg. Vraag mijzelf af, bij wie zij als puppy getraind zijn. Streng moet het zijn geweest. Even direct en hard als het geluid van hun grommen bij iedere vreemde die hier binnenstapt.

Er zijn beestjes van hier en beetjes van daar en beestjes van nergens en niemand niet. Volgen de pikorde zoals ooit tot normaal gedoopt en nog altijd gedoopt.

Soms neem ik een een medisch wattenstaafje uit het tasje rechtsboven in het aanrecht kastje verstopt. Dan doe ik alle deuren op slot en gordijnen dicht. Draai ik de badkamer deur op niet storen en doe de lamp uit. Ik hang mijn hoofd dan op zijn kant en probeer zo diep te gaan dat zij eventjes stillen van schrik. Wanneer de angst hen verstomd, draai ik haar langzaam rond precies op de grens van kietelen en net te ver. Dan zuigt het watje alle lust en leven uit de piep in het oor en de ruis van het knaaggrage sterft langzaam uit. Dan tel ik de puntjes en spikkels op de bolling en slaak een zucht. 32 verpletterd, nog 15 te gaan. De evolutionair gelukstreffers die overleven daar, broeden graag hun eieren in mijn angsten. Voeden paniek en twijfel daar op tot volwaardig volwassen en beestachtig genoeg om zelf hun zaad te zaaien en nageslacht te oogsten. Er zijn beestjes die kriebelen en beestjes die bijten. Welke ik ben, weet ik niet."

Comments

Popular Posts