Wenskust en haar vraagstellingen
Dat er zolang wij in de mensenheugenis het begrip "papierwinkel" kennen, onderzoeken zijn gedaan, registraties zijn gemaakt, evaluaties uitgevoerd zijn op de meest willekeurige momenten met de focus op de meest onbelangrijke onderwerpen om conclusies te kunnen trekken over volstrekt onnodige wetenswaardigheden, is de conclusie die wellicht mogelijk getrokken zou kunnen worden op basis van bovenstaande onderzoeksgegevens, wanneer er na uitvoerig onderzoek in de toekomst, herhaaldelijk dezelfde gegevens naar voren zouden komen zoals, in ander onderzoek, naar verwachting voorspeld kan worden, bij vervolg onderzoek. Ons advies is dan ook om zolang de mensenheugenis en de dikke van Dale het begrip "papierwinkel" nog willen erkennen als zijnde onlosmakelijk verbonden met de huidige tijds- en cultuurgeest in onze maatschappij, om verder onderzoek te doen, naar onderzoeken die onderzoek doen naar onderzoeken die onnodig onderzoek verrichten.
Het was een tijd van daden. Waar woorden altijd te kort schoten. Vaak niet eens geladen waren. Dat een mens met zijn stem, als een revolver, dwars door vlees kan boren, de botten kan doen breken en het hart kan verpulveren. Was al tijden, niet meer van deze tijd. De laatste romantisch getinte brief dateert uit 1952. De adjudant schrijft zijn zwangere vrouw, dat zij niet langer alleen zal blijven, hij haar halen komt, en zij samen zullen zijn. Hij stierf nog voor de brief bezorgd werd. Daar stief de romantiek zegt mijn grootmoeder altijd. Dat wij decennia kunnen leven zonder werkelijk het mensenlijke in mens zijn aan te raken, leek mij als kind, werkelijk onmogelijk. En zie daar, het is niet eens de toekomst, maar het heden, waar de kinderen veerkrachtiger zijn dan hun ouders, de wereld optimistischer benaderen, alsof het leven met de jaren steeds meer op een veroordeling tot dood blijkt. Dat vaders liever dan thuis, op hun werk, kinderen van andere vertellen, dat het wel goed komt, dat zij goed genoeg zijn, dat zij niet alleen zijn. Dat moeders opleidingen halen, met het recht op onderwijs waar zo lang om gestreden werd, dat zij door hun eigen drukte, niet eens meer zien, dat zij hun kinderen nooit het belang op het hart gedrukt hebben, en zelf als ouder in de opvoeding met tegenmoed komen zo veel spijbelde, dat de kroost nu niet eens meer op de aanwezigheidslijst staat opdat zij al hun gehele emotionele loopbaan absent blijken.
Het woord was ooit groot. En als het niet de verdoemenis wezen zou. Zij droeg de wereld op haar schouders. Deed het allemaal alleen, verbinding, connectie, liefde, uitpraten, goed maken, vergeving. Verdomd nog aan toe, kreeg de taal, al een burn out voordat het vuur ooit uit gevonden was en nog eeuwen voordat de mens zich bewust was van zijn eigen psyche laat staan dat psychologie al een begrip was waar de taal zelf het woord burn out had kunnen spellen om zichzelf te classificeren als een ongediagnostiseerde zielenpijn dragende en hartezeer lijdende ziekte.
De spelling is zo moe, van het onbegrepen zijn. Van het altijd op de tweede plek staan. Hoewel, zij stellig is in dat zij het grammatica en literatuur ook niet kwalijk neemt. Zij had gewoon zo gehoopt, dat er iemand zou wezen, in heiden en ver, die van haar, onvoorwaardelijk gehouden had, hoe pedant en onvoorspelbaar zij dan ook soms, zijn mag. Er is onderzoek gedaan naar haar lijdensweg en hoe dat in correlatie staat met de eerste kruisweg beelden die ontstonden toen de bijbel beschikbaar werd voor de massa, maar de massa ongeletterd bleek. Dat pictogrammen en beelden, hier erg gelukkig van werden, heeft eerder aandacht gekregen in het boek "de geschiedenis in beelden vertaald in woorden," echter zegt de onderzoeksbundeling daarin niets over de uitputtingsslag die het manifesteerde op vrouwe spelling. Naar veronderstelling heeft zij lang troost gezocht buiten haar huwelijk in het klooster onder de monniken die hun leven wijdden aan het herhalen van haar woorden. Het is onduidelijk hoe haar partner grammatica hierop reageerde, we weten enkel, dat zij altijd een verstandhouding in acht gehouden hebben om het grotere goed, de mensenkinderen. Immers blijkt dat een scheiding of herdefinering van begrippen in die tijd, volledig bij het mannelijke geslacht lag. Gezien de woorden op dat moment in mensenheugenis nog als enkel onzijdig genoemd werden, lijkt het ons achteraf onmogelijk dat spelling dan wel grammatica ooit een verzoek heeft kunnen indienen om het huwelijk te ontbinden. Had er in de tijd een "papierwinkel" bestaan, dan zou over de mate waarin het wel of niet mogelijk zou zijn, nu nog gedebatteerd kunnen worden. Maar opdat het aan data ontbreekt, wordt er nu nog onderzoek gedaan naar de mogelijkheden tot verder onderzoek.
Recentelijk hebben we kunnen vaststellen dat de romantiek, volledig uit de taal verdwenen is. Helaas is zij spoorloos. Er zijn voorgaand, documenten gevonden van na 1952, die suggereren dat er wellicht alsnog wel al dan niet in schrift maar wel in spraak, romantische uitingen en woorden gebruikt werden wanneer de ramen dicht, de gordijnen gesloten en de tafelpoten met theedoeken bedekt, een stel alleen was in het huis of op een hooizolder stiekem elkaar opzocht. Er zijn bewijzen gevonden voor het woord "minetten" echter, is er nog een debat gaande over of het woord al dan niet te vulgair is om romantisch te zijn, en of er vanuit een reconstructie van de mensenheugenis kan worden vastgesteld vanuit welk referentiekader de gemiddelde mens in die tijd het woord wel of niet dan romantisch achtte.
Helaas, is de hoop, tijdens de industriële revolutie geherpositioneerd, zoals wij het nu doorgaans noemen, tijdens een van de eerste pilot's binnen het experimenteren met proces herontwerp en blijkt dat zij vervangen is door een machinale voldoende vergelijkbare variant van het fenomeen dat effectiever zou werken en meer in lijn stond met de eerste voorlopers van emphatievol-management zoals wij haar nu graag labelen. Het zou een berg werk moeten schelen voor de lichtwerkers die voorheen als van nature een woordbraaksel op commando konden spuien van precies de goede context en formaat. Hierna is de Homospreekziens volledig uitgestorven. Toekomst werd hiervoor in hun tijd, nog gedefinieerd als dat wat men toe behoorde te komen in de op bepaalde tijd nog op voorhand liggende in het leven. Zoals milinials nu "karma's a bitch but only if you are" zouden zeggen. Of er dan nu nog van het woord toekomst of de term hoopvolle toekomst gesproken kan worden, is onduidelijk.
Respectievelijk hebben een aantal poeten, die van oorsprong stammen uit de tijd waarin de last poet van de last poets om en nabij reeds ontbonden van de vorm waarin zij herkend werden op de hooggeletterden straten zoals Kometenlaan, Sirius, Deltaweg en Catharinaplein, gepocht de romantiek weer terug te brengen in de tijd. Of in het gesproken woord op zijn minst. Dit, heeft genoten van bijzonder veel belangstelling van oren die nog nooit geleend werden voor andere dan televisionaire uitzendingen van de boodschap. Er wordt verondersteld dat de podcasts het over gaan nemen, maar tot nu toe, zien wij enkel mannen van 40 die nog bij hun moeder wonen het initiatief nemen om podcasts door te zetten. Wellicht, omdat de stem, enkel al genoeg is en er geen gezicht hoeft te wezen om het een wezenlijke volwaardige broadcast te maken van het woord. Helaas, zijn de meest gebruikte woorden in de uitzendingen, passief, agressief en passief-agressief, gezien dit de huidige populatie van verwend opgevoedde emotioneel geconstipeerde volwassenen zonder zingeving in het leven met als doel hun frustratie te kunnen herkennen in andere of het in het ontbreken aan te kunnen uiten, erg aanspreekt.
De aanleiding, (van dit onderzoek) die toch stelselmatig ontbreekt aan duidelijke structuur in het eindstuk, waarna we het derhalve maar tot, nou, essay dopen, hebben we in het relaas van de spijt en blaam overgeslagen. Laten we dan in de conclusie, maar besluiten, dat een inleiding, waarin de noodzaak voor het overmatig communiceren van een onnavolgbaar stuk, wel gecommuniceerd werd, gewenster was geweest, dan het toegeven aan de oncontroleerbare grillen, en eindeloze komma's, stijlbreuk fouten en het rondslingeren van onderwerp. Toch, wees nader onderzoek uit, dat het opgeven van het relaas eveneens negatieve gevolgen zou kunnen hebben voor het overbrengen van het belang van de romantiek in de taal, opdat het verloren zou kunnen geraken in de vertalingen naar het wetenschappelijke dat van degelijk belang, daarin helaas het belang van het stuk niet langer, dragen kan, of behartigd. Wat is romantiek zonder hart? Of wetenschap zonder onvermoeibare passie en het geloof in meer dan dat wat is? Wat is nu werkelijk bewijslast wanneer niet gesproken kan worden van bewijs, of last, maar er een weet en zucht zich in de ontdekking doet opklaren? Theaetetus heeft in zijn logen helaas geen mono genoeg gehouden om het, als in, een stuk te verhelderen. Niets, is de amnese. Maar wij zullen het niet weten, tot wij het wisten. Zoals het precedent uit de pedagogiek in de tijden dat de opvoeding stierf, waarin na de bewezen effectiviteit van het weerbaar maken van de kinderen die vallen in de risico groep "mishandeling", het eindresultaat, kinderen die weerbaar bleken te wezen, echter frequenter, langduriger en excessiever mishandeld werden, opdat zij wisten hoe zich weerbaar op te stellen, maar niet weerbaar genoeg kunnen zijn bij de lijve in vergelijking tot de volwassenen of opvoeders die mishandelen, van wie een van de triggers zijnde voor de mishandeling, de mondigheid en weerbaarheid van de kinderen blijkt. De bewezen effectiviteit had helaas een negatief, positief oplopend effect, op het aantal kinderen dat stelselmatig mishandeld werd. Zodoende, zien wij gezien een veelvoud van precedenten op het gebied van grotere negatieve neveneffecten, af van het toepassen van elk of enige methodieken die wellicht ondersteuning of positieve bekrachtiging kunnen zouden bieden, enkel en alleen voor het geval dat, er dan genezen zou moeten worden op de preventie van een nog lager geletterde bevolking, en dat zou doen suggereren dat iedereen dan wellicht analfabeet zou kunnen worden door toedoen van, en wij geen mogelijkheid zien een projectplan op te stellen voor de aanpak van preventieve interventies in aanloop van de initiële preventieve interventie, opdat ook wij, de schrijvers, op basis van de voorspellingen, achteraf, niet nog kunnen schrijven, wat wij vooraf miste.
Er werd mij gepleit door de opperste, ja, alweer, ik zie mijn blaam, nogmaals. Mijn verontschuldigingen voor de tere geesten, die als zij al niet afhaakte, nu dan toch stoken, opdat alle logica, gezamenlijk, immer te meer, zonder lijkt. U was een lezer, geen publiek, gaat heen en verspreid het woord, van de God of vlogger die U aanbid. Dat de vrede of onwetendheid met U mag wezen. Voor zij die blijven, voor de zachthartigen die er hun ogen niet voor om draaien, mijn dank is grootser, dan het woorden aantal dat aan dit schrijfsel niet langer meer ontbrekende is, na overduidelijk gewenste redigering van bovenaf die niet toepast werd achteraf. Mijn empathie zij met U voor de lange lijdensweg, tot aan mijn punt, zie daar, de schrijfster van beroep, miste alle lessen samenvatten, toen zij tijdens de lessen stellen, naar logopodie moest, opdat een mens vaker spreekt dan schrijft, tenzij het een schrijver is en men toen nog niet wist dat ik schrijver worden zou. Maar zoals mijn zin eigenlijk lopen wilde, vanzelfsprekend, werd mij gepleit door de opperste, dat het manifest niet gepubliceerd zou worden, een eis, een smeekbede, een schrift van blaam naar de wereldbevolking opdat de romantiek gestorven is, een oproep naar de mensheid om meer lief te hebben, meer te houden, meer te neuken, verdomme nog aan toe, zou te controversieel zijn, in de wetenschap dat de wetenschap daar door wetenschappelijk onderzoek geen wetenschap van wil hebben. Zie hier, de Tirza, van de schrijfsels, liggend op de derde trede van het stapje richting de voordeur stilletjes snikkende alvorens U de schuifjes verwijderd van hun plek en het met een gepiep en gerammel opent. Zie hier, de wees in het mandje, dat geen thuis heeft om naar toe te keren en daartoe enkel dobberend wacht op een Franz die haar oppakt, of een Kundera om herboren te worden, en hem beveelt in het schrift om het kind te nemen als zijn vrouw. Zoals opgemerkt, beste lezer, nam ik geen van de opperingen van mijn opperste aan.
Gezien, noch plek, noch tijd, noch ruimte, voor woorden vuil van liefde, een juiste kunnen vinden, laat staan een momentum aan sich, zal ik desondanks de expliciete wensen van mijn naasten, U toch informeren over het overlijden van de romantiek. Zij stierf stilletjes alvorens haar klinische dood, in de armen van een identiteitsloze partner, die het hare voor lief nam, en tot op de dag van vandaag, helaas uiteindelijk ironisch genoeg op zijn latere leeftijd dusdanige dementie blijkt te hebben in de "wie ben ik?" fase verkerende, tot aan het punt, waar hij niet langer weet, dat hij ooit romantiek trouwde. Opdat er niemand was die om vrouwe romantiek rouwde, opdat haar man haar bezat, vergat, is zij slecht een aantal maanden geleden dood aangetroffen toen een verre overbuur dacht een pornofilm op repeat te horen, een klacht indiende bij de politie over de verre overburen, en deze achteraf na het enkel stuiten op een al ontbonden lijk, weer terugnam, opdat hij de agenten niet kon verstaan over de kreunen in zijn oor gecommuniceerd door zijn bluetooth headphones nog aangesloten op de computer van zijn tienerzoon, die kwablijkelijk drie dagen geleden van zijn toenmalige scharrel had gehoord dat zij het raar vond dat hij geen "piepke" kreeg, en dusdanig grondig onderzoek op redtube en xhamster ging uitvoeren naar wat nu precies wel een "piepke" zijn piep zou moeten stimuleren, en vervolgens al etmalen oprukkende van verbazing aan zijn zojuist ontdekte hardere hart rukte om nog zo'n uitspatting van zijn, nu zijnde, ex-scharrel, te voorkomen.
Zij die niet genoemd mag worden, de hoop, is dan ook dat u na het lezen van dit relaas, vanavond tegen uw partner besluit in bed, met een compliment, (com·pli·ment (het; o; meervoud: complimenten)1 woord van lof: iem. een compliment maken) of een anderstalige constructief geopperde bemoediging dan wel bekrachting van het mogelijk nog rudimentair aanwezige romantische reflex van uw partner. Indien uw partner hierop positief antwoord, of in geval van geluk sprekende, antwoord in de overtreffende trap, is de kans wellicht aanwezig dat er mogelijk een mogelijkheid aanwezig is om de absente romantiek weer langzaam te doen laten reïntegreren in de relatie en derhalve de maatschappij.
Opdat de gelden voor dit onderzoek gesponsord zijn delen wij U als laatste graag het motto van onze opdrachtgever mee;
"JE BENT EEN RUND ALS JE MET GEVOELENS STUNT"
Let op! Dit was geen bericht van SIRE.
Het was een tijd van daden. Waar woorden altijd te kort schoten. Vaak niet eens geladen waren. Dat een mens met zijn stem, als een revolver, dwars door vlees kan boren, de botten kan doen breken en het hart kan verpulveren. Was al tijden, niet meer van deze tijd. De laatste romantisch getinte brief dateert uit 1952. De adjudant schrijft zijn zwangere vrouw, dat zij niet langer alleen zal blijven, hij haar halen komt, en zij samen zullen zijn. Hij stierf nog voor de brief bezorgd werd. Daar stief de romantiek zegt mijn grootmoeder altijd. Dat wij decennia kunnen leven zonder werkelijk het mensenlijke in mens zijn aan te raken, leek mij als kind, werkelijk onmogelijk. En zie daar, het is niet eens de toekomst, maar het heden, waar de kinderen veerkrachtiger zijn dan hun ouders, de wereld optimistischer benaderen, alsof het leven met de jaren steeds meer op een veroordeling tot dood blijkt. Dat vaders liever dan thuis, op hun werk, kinderen van andere vertellen, dat het wel goed komt, dat zij goed genoeg zijn, dat zij niet alleen zijn. Dat moeders opleidingen halen, met het recht op onderwijs waar zo lang om gestreden werd, dat zij door hun eigen drukte, niet eens meer zien, dat zij hun kinderen nooit het belang op het hart gedrukt hebben, en zelf als ouder in de opvoeding met tegenmoed komen zo veel spijbelde, dat de kroost nu niet eens meer op de aanwezigheidslijst staat opdat zij al hun gehele emotionele loopbaan absent blijken.
Het woord was ooit groot. En als het niet de verdoemenis wezen zou. Zij droeg de wereld op haar schouders. Deed het allemaal alleen, verbinding, connectie, liefde, uitpraten, goed maken, vergeving. Verdomd nog aan toe, kreeg de taal, al een burn out voordat het vuur ooit uit gevonden was en nog eeuwen voordat de mens zich bewust was van zijn eigen psyche laat staan dat psychologie al een begrip was waar de taal zelf het woord burn out had kunnen spellen om zichzelf te classificeren als een ongediagnostiseerde zielenpijn dragende en hartezeer lijdende ziekte.
De spelling is zo moe, van het onbegrepen zijn. Van het altijd op de tweede plek staan. Hoewel, zij stellig is in dat zij het grammatica en literatuur ook niet kwalijk neemt. Zij had gewoon zo gehoopt, dat er iemand zou wezen, in heiden en ver, die van haar, onvoorwaardelijk gehouden had, hoe pedant en onvoorspelbaar zij dan ook soms, zijn mag. Er is onderzoek gedaan naar haar lijdensweg en hoe dat in correlatie staat met de eerste kruisweg beelden die ontstonden toen de bijbel beschikbaar werd voor de massa, maar de massa ongeletterd bleek. Dat pictogrammen en beelden, hier erg gelukkig van werden, heeft eerder aandacht gekregen in het boek "de geschiedenis in beelden vertaald in woorden," echter zegt de onderzoeksbundeling daarin niets over de uitputtingsslag die het manifesteerde op vrouwe spelling. Naar veronderstelling heeft zij lang troost gezocht buiten haar huwelijk in het klooster onder de monniken die hun leven wijdden aan het herhalen van haar woorden. Het is onduidelijk hoe haar partner grammatica hierop reageerde, we weten enkel, dat zij altijd een verstandhouding in acht gehouden hebben om het grotere goed, de mensenkinderen. Immers blijkt dat een scheiding of herdefinering van begrippen in die tijd, volledig bij het mannelijke geslacht lag. Gezien de woorden op dat moment in mensenheugenis nog als enkel onzijdig genoemd werden, lijkt het ons achteraf onmogelijk dat spelling dan wel grammatica ooit een verzoek heeft kunnen indienen om het huwelijk te ontbinden. Had er in de tijd een "papierwinkel" bestaan, dan zou over de mate waarin het wel of niet mogelijk zou zijn, nu nog gedebatteerd kunnen worden. Maar opdat het aan data ontbreekt, wordt er nu nog onderzoek gedaan naar de mogelijkheden tot verder onderzoek.
Recentelijk hebben we kunnen vaststellen dat de romantiek, volledig uit de taal verdwenen is. Helaas is zij spoorloos. Er zijn voorgaand, documenten gevonden van na 1952, die suggereren dat er wellicht alsnog wel al dan niet in schrift maar wel in spraak, romantische uitingen en woorden gebruikt werden wanneer de ramen dicht, de gordijnen gesloten en de tafelpoten met theedoeken bedekt, een stel alleen was in het huis of op een hooizolder stiekem elkaar opzocht. Er zijn bewijzen gevonden voor het woord "minetten" echter, is er nog een debat gaande over of het woord al dan niet te vulgair is om romantisch te zijn, en of er vanuit een reconstructie van de mensenheugenis kan worden vastgesteld vanuit welk referentiekader de gemiddelde mens in die tijd het woord wel of niet dan romantisch achtte.
Helaas, is de hoop, tijdens de industriële revolutie geherpositioneerd, zoals wij het nu doorgaans noemen, tijdens een van de eerste pilot's binnen het experimenteren met proces herontwerp en blijkt dat zij vervangen is door een machinale voldoende vergelijkbare variant van het fenomeen dat effectiever zou werken en meer in lijn stond met de eerste voorlopers van emphatievol-management zoals wij haar nu graag labelen. Het zou een berg werk moeten schelen voor de lichtwerkers die voorheen als van nature een woordbraaksel op commando konden spuien van precies de goede context en formaat. Hierna is de Homospreekziens volledig uitgestorven. Toekomst werd hiervoor in hun tijd, nog gedefinieerd als dat wat men toe behoorde te komen in de op bepaalde tijd nog op voorhand liggende in het leven. Zoals milinials nu "karma's a bitch but only if you are" zouden zeggen. Of er dan nu nog van het woord toekomst of de term hoopvolle toekomst gesproken kan worden, is onduidelijk.
Respectievelijk hebben een aantal poeten, die van oorsprong stammen uit de tijd waarin de last poet van de last poets om en nabij reeds ontbonden van de vorm waarin zij herkend werden op de hooggeletterden straten zoals Kometenlaan, Sirius, Deltaweg en Catharinaplein, gepocht de romantiek weer terug te brengen in de tijd. Of in het gesproken woord op zijn minst. Dit, heeft genoten van bijzonder veel belangstelling van oren die nog nooit geleend werden voor andere dan televisionaire uitzendingen van de boodschap. Er wordt verondersteld dat de podcasts het over gaan nemen, maar tot nu toe, zien wij enkel mannen van 40 die nog bij hun moeder wonen het initiatief nemen om podcasts door te zetten. Wellicht, omdat de stem, enkel al genoeg is en er geen gezicht hoeft te wezen om het een wezenlijke volwaardige broadcast te maken van het woord. Helaas, zijn de meest gebruikte woorden in de uitzendingen, passief, agressief en passief-agressief, gezien dit de huidige populatie van verwend opgevoedde emotioneel geconstipeerde volwassenen zonder zingeving in het leven met als doel hun frustratie te kunnen herkennen in andere of het in het ontbreken aan te kunnen uiten, erg aanspreekt.
De aanleiding, (van dit onderzoek) die toch stelselmatig ontbreekt aan duidelijke structuur in het eindstuk, waarna we het derhalve maar tot, nou, essay dopen, hebben we in het relaas van de spijt en blaam overgeslagen. Laten we dan in de conclusie, maar besluiten, dat een inleiding, waarin de noodzaak voor het overmatig communiceren van een onnavolgbaar stuk, wel gecommuniceerd werd, gewenster was geweest, dan het toegeven aan de oncontroleerbare grillen, en eindeloze komma's, stijlbreuk fouten en het rondslingeren van onderwerp. Toch, wees nader onderzoek uit, dat het opgeven van het relaas eveneens negatieve gevolgen zou kunnen hebben voor het overbrengen van het belang van de romantiek in de taal, opdat het verloren zou kunnen geraken in de vertalingen naar het wetenschappelijke dat van degelijk belang, daarin helaas het belang van het stuk niet langer, dragen kan, of behartigd. Wat is romantiek zonder hart? Of wetenschap zonder onvermoeibare passie en het geloof in meer dan dat wat is? Wat is nu werkelijk bewijslast wanneer niet gesproken kan worden van bewijs, of last, maar er een weet en zucht zich in de ontdekking doet opklaren? Theaetetus heeft in zijn logen helaas geen mono genoeg gehouden om het, als in, een stuk te verhelderen. Niets, is de amnese. Maar wij zullen het niet weten, tot wij het wisten. Zoals het precedent uit de pedagogiek in de tijden dat de opvoeding stierf, waarin na de bewezen effectiviteit van het weerbaar maken van de kinderen die vallen in de risico groep "mishandeling", het eindresultaat, kinderen die weerbaar bleken te wezen, echter frequenter, langduriger en excessiever mishandeld werden, opdat zij wisten hoe zich weerbaar op te stellen, maar niet weerbaar genoeg kunnen zijn bij de lijve in vergelijking tot de volwassenen of opvoeders die mishandelen, van wie een van de triggers zijnde voor de mishandeling, de mondigheid en weerbaarheid van de kinderen blijkt. De bewezen effectiviteit had helaas een negatief, positief oplopend effect, op het aantal kinderen dat stelselmatig mishandeld werd. Zodoende, zien wij gezien een veelvoud van precedenten op het gebied van grotere negatieve neveneffecten, af van het toepassen van elk of enige methodieken die wellicht ondersteuning of positieve bekrachtiging kunnen zouden bieden, enkel en alleen voor het geval dat, er dan genezen zou moeten worden op de preventie van een nog lager geletterde bevolking, en dat zou doen suggereren dat iedereen dan wellicht analfabeet zou kunnen worden door toedoen van, en wij geen mogelijkheid zien een projectplan op te stellen voor de aanpak van preventieve interventies in aanloop van de initiële preventieve interventie, opdat ook wij, de schrijvers, op basis van de voorspellingen, achteraf, niet nog kunnen schrijven, wat wij vooraf miste.
Er werd mij gepleit door de opperste, ja, alweer, ik zie mijn blaam, nogmaals. Mijn verontschuldigingen voor de tere geesten, die als zij al niet afhaakte, nu dan toch stoken, opdat alle logica, gezamenlijk, immer te meer, zonder lijkt. U was een lezer, geen publiek, gaat heen en verspreid het woord, van de God of vlogger die U aanbid. Dat de vrede of onwetendheid met U mag wezen. Voor zij die blijven, voor de zachthartigen die er hun ogen niet voor om draaien, mijn dank is grootser, dan het woorden aantal dat aan dit schrijfsel niet langer meer ontbrekende is, na overduidelijk gewenste redigering van bovenaf die niet toepast werd achteraf. Mijn empathie zij met U voor de lange lijdensweg, tot aan mijn punt, zie daar, de schrijfster van beroep, miste alle lessen samenvatten, toen zij tijdens de lessen stellen, naar logopodie moest, opdat een mens vaker spreekt dan schrijft, tenzij het een schrijver is en men toen nog niet wist dat ik schrijver worden zou. Maar zoals mijn zin eigenlijk lopen wilde, vanzelfsprekend, werd mij gepleit door de opperste, dat het manifest niet gepubliceerd zou worden, een eis, een smeekbede, een schrift van blaam naar de wereldbevolking opdat de romantiek gestorven is, een oproep naar de mensheid om meer lief te hebben, meer te houden, meer te neuken, verdomme nog aan toe, zou te controversieel zijn, in de wetenschap dat de wetenschap daar door wetenschappelijk onderzoek geen wetenschap van wil hebben. Zie hier, de Tirza, van de schrijfsels, liggend op de derde trede van het stapje richting de voordeur stilletjes snikkende alvorens U de schuifjes verwijderd van hun plek en het met een gepiep en gerammel opent. Zie hier, de wees in het mandje, dat geen thuis heeft om naar toe te keren en daartoe enkel dobberend wacht op een Franz die haar oppakt, of een Kundera om herboren te worden, en hem beveelt in het schrift om het kind te nemen als zijn vrouw. Zoals opgemerkt, beste lezer, nam ik geen van de opperingen van mijn opperste aan.
Gezien, noch plek, noch tijd, noch ruimte, voor woorden vuil van liefde, een juiste kunnen vinden, laat staan een momentum aan sich, zal ik desondanks de expliciete wensen van mijn naasten, U toch informeren over het overlijden van de romantiek. Zij stierf stilletjes alvorens haar klinische dood, in de armen van een identiteitsloze partner, die het hare voor lief nam, en tot op de dag van vandaag, helaas uiteindelijk ironisch genoeg op zijn latere leeftijd dusdanige dementie blijkt te hebben in de "wie ben ik?" fase verkerende, tot aan het punt, waar hij niet langer weet, dat hij ooit romantiek trouwde. Opdat er niemand was die om vrouwe romantiek rouwde, opdat haar man haar bezat, vergat, is zij slecht een aantal maanden geleden dood aangetroffen toen een verre overbuur dacht een pornofilm op repeat te horen, een klacht indiende bij de politie over de verre overburen, en deze achteraf na het enkel stuiten op een al ontbonden lijk, weer terugnam, opdat hij de agenten niet kon verstaan over de kreunen in zijn oor gecommuniceerd door zijn bluetooth headphones nog aangesloten op de computer van zijn tienerzoon, die kwablijkelijk drie dagen geleden van zijn toenmalige scharrel had gehoord dat zij het raar vond dat hij geen "piepke" kreeg, en dusdanig grondig onderzoek op redtube en xhamster ging uitvoeren naar wat nu precies wel een "piepke" zijn piep zou moeten stimuleren, en vervolgens al etmalen oprukkende van verbazing aan zijn zojuist ontdekte hardere hart rukte om nog zo'n uitspatting van zijn, nu zijnde, ex-scharrel, te voorkomen.
Zij die niet genoemd mag worden, de hoop, is dan ook dat u na het lezen van dit relaas, vanavond tegen uw partner besluit in bed, met een compliment, (com·pli·ment (het; o; meervoud: complimenten)1 woord van lof: iem. een compliment maken) of een anderstalige constructief geopperde bemoediging dan wel bekrachting van het mogelijk nog rudimentair aanwezige romantische reflex van uw partner. Indien uw partner hierop positief antwoord, of in geval van geluk sprekende, antwoord in de overtreffende trap, is de kans wellicht aanwezig dat er mogelijk een mogelijkheid aanwezig is om de absente romantiek weer langzaam te doen laten reïntegreren in de relatie en derhalve de maatschappij.
Opdat de gelden voor dit onderzoek gesponsord zijn delen wij U als laatste graag het motto van onze opdrachtgever mee;
"JE BENT EEN RUND ALS JE MET GEVOELENS STUNT"
Let op! Dit was geen bericht van SIRE.
Comments