Bloom mountains

"Het was verblindend te denken dat de zekerheid van een ander, alle twijfel weg kan nemen en als een roesje vol van vertrouwen het lichaam kan doen ontspannen.

Soms deed hij mij aan het teruguit tellen denken.
Vooraf vertellen ze je om te denken aan fijne dingen, alleen dan krijg je warme welkome dromen.

Het is vast mijn schuld, dat ik bleef hangen op een gedachte mist aan al het gemis.
Nu leef ik daar.
Tussen slaap en waak. In het roesje dat bestaan heet.

Al die tijd teisterd het hart, zoals de wrijving van een steentje tussen voet en zool, waanzinnig maken kan.

Er leeft een niemand in het land van lichaam. Hij bestaat niet, zonder mij, en evenmin.
Hij is zo weergaloos als onschuldig gewikkeld in het boetekleed dat van vader op zoon en zo voorts.

Hing het geloof heilig aan dat ziel alomvattender dan hart weest. Nu pas, begrijp ik, waarom de wetenschap haar bewustzijn noemt.

Zo dunt de kalender blad bij blad afvallende alsof de herfst altijd in huis is. Herinnerd aan de geur van rotte bladeren en de wormen die alles wat het levenloze toebehoord een wederopstand schenkt.

Soms stel ik me voor dat wilde bloemen ontstaan bij de gunst van je vruchtbaarheid.
Dat het stoffige dat verdwijnt in de cementmolen en de bruggen naar over en weer verharden in eeuwigheid een dankzegging is, die je naam jubbelt met iedere klinker.

Dan laat ik een diepe zucht en vergis mijzelf nog eenmaal meer.

Besluit ik dat het beter is blind te wezen, zoals een mol, altijd de weg naar het bovenaardse weer vind.

Dan weet ik, het zeker. Natuurlijk. Absoluut."

Comments

Popular Posts