X

"De ademruimte was zo benauwend klein dat zelfs een vleugje hoop te minuscuul om te ruiken.
Alsof je een nat shirt in een plastic tasje laat zitten weken aan een stuk, verbaasd dat zij verstikt.
Je weet pas dat het zo niet werkt, wanneer je er eentje verloren hebt aan het gebrek van tijdig handelen.
Dan, start de interne klok die wij intuïtie noemen met tikken, niet slechts voor onszelf, maar ook voor de ander.
Bij gebrek aan beter, eten wij de restjes die over zijn.
Er is niets zo eerlijk over de relatie als een koelkast bestuderen of het eetpatroon laten noteren.
Met restjes kun je eindeloos creatief zijn, er kan nog heel wat van gemaakt worden, maar een uitgebalanceerde maaltijd die aansluit bij wat nodig is op het moment, zit er meestal niet tussen.
Je kunt het shirt tien keer wassen tot zij weer geurt zoals normaal en wederom prima aansluit, maar de vlekjes, het restant van de verstikking, zal nooit meer weg te boenen of schoon te maken zijn.
Soms, vergeet je, na een storm of omkantelen, om de vuile was buiten te hangen zodat het kan drogen aan het licht, of vergeet je van drukte en hectiek om voedzaam aan te vullen waar honger en dorst leven als onze bondgenoten in balans.
Dan is het tijd, om te proeven en voelen, wat er met een ziel gebeurd die ondervoed of in ademnood.
Sondes en smeekbeden eensgelijks, steun en tanks als vanzelfsprekendheid.
De liefdes dokter neemt een kijk.
'Het is weer zo'n gevalletje van twee mollen bij elkaar. Wie blind staart op de gronden, en bang voor de felheid van het licht bij bovenkomst, zullen lijnrecht tegenover, ziekelijk zoekende zijn.'"