X

"Omdat je elke dag een berg moest klimmen om te komen waar ik je vond.
'Ik. Begrijp. Gewoon niet. Hoe. Ik. Je tijd. Al dat geduld. Iets moet ik. Je toch. Geven. Dat het waard. Maakt. *slik* Zelfs nu. Ik zo. Zo. Ben.'
Omdat je elke dag een oceaan moest breken en haar golven overmeesteren om te stranden waar ik je vond.
Omdat je elke dag ademt, bestaat, leeft, al is het maar in mijn hart.
Omdat er geen dag voorbij is gevlogen waarop ik niet hoofdschuddend hoopte dat ik heel misschien de rede zijn mag voor je glimlach.
We rijden in je auto. Mijn favoriete moment van de dag. Als je mokt. Als je zwijgt. Als je praat non stop over dingen die me niet boeien. Als het niets uitmaakt omdat ik gewoon langs je zit te kijken, naar de pracht.
Omdat er niet meer of minder nodig is, in het leven, dan een getuige. Dat ik er niet zo een bedoel die het knikje geeft of de ringen bewaard. Maar doel op wie je hand vasthoud de gehele weg, naar je kijkt wanneer je lelijk doet en alsnog de mooiste ziet. Dat je door het koude van de nacht de ijzige voeten neer mag vleien op het huiselijke kacheltje dat de jouwe, of lepeltje lepeltje heet.
Omdat ze bestaan, de duizend maal gelijmde oneffen en asymmetrische dekseltjes, voor een potje dat nooit werkelijk functioneel leek, passende.
Omdat wakker worden naast, al jaren beter dan de stoutste droom was.
Omdat er maar een paar ogen in het ogenblik toe doet, of het nu verdriet, trots, woede, geluk, angst of troost is dat zoekt naar herkenning, bevestiging, naar je liefde.
Omdat er maar een grijs blauw zinkende staar maar weg man rondloopt met zijn heerlijke zwijgend gezoem.
Omdat geduld niets te maken heeft met wat een ander je geeft, maar de schoonste zaak is, enkel versluierd in een minder onmogelijk naam."