X

Allemachtig" fluisterde hij.

Slikte.

Zich vergrijpende aan het vergankelijke beeld.
Enkele seconden vastklampende aan tot de volgende ademhaling het beeld lichtelijk verstoord..

"Eventjes nog" de diep blauwe oceanen boezemen het beeld op de bodem. Pinnen de hartslag vast tot zij overslaat. .

"Dit is het" gaat hij verder. De hand glijdt over de heup, hijgend kieteld de warme adem mijn nek.

Zijn stem trilt soms wat, zoals het verleden dat ik kende, een vreemde die zweeg, en de stilte bindend liet.

Zijn stem wakkerd soms, als een kaarslichtje dat buiten onder de overkapping, haar laatste krachten overgevende aan het onsteken van licht.

"Ik ook van jou. Ik ook van jou." smiespeld zij in het kraagje van de rode trui. Als hij alles horen kon, dat aan de stoffelijkheid toevertrouwd werd, dan was er geen woord heilig gebleven.

"Nog even." Minuten. Uren. Dagen. Tuurend. Met handen omslagen nog steviger behoudende. De kopjes stelende alsof het er twee zijn.

Zachtjes zoekende naar dichtgevallen ogen, zuchtjes slakende zoetheid en licht betreedbare bloemvelden. Onbewogen optimistisch.

"Zie je dit?"

"Ons."

Beter, veel beter, ik zie het nauwelijks door de bijziendheid, maar ik voel het, met heel het hart.

Looking glass