X

"Leef je in het verleden?"
Vraag het me nog een keer,
"Leef jij in de toekomst?"
Wij, beide op verzonnen plekken,
Een getekende kaart,
Onnavolgbare connecties, de cognitie die het hart stuurd,
Het lichaam uitlegt en de ziel een rede geef,
"Denk je," "Dat wij ooit in het nu gaan leven?"
Pratend over de tijd die wij delen,
Op plekken die niet langer of nooit bestonden,
Zou je denken dan, haast niet verwachten,
Dat nooit en ooit gelijke zijn?
Ik ruik aan het shirt,
Het boordje, daar diep in de ribbels gesloten, de geur van je zweet, alsof ik even tegen je ribben lig, adem haal en zuchten kan,
"Leef je in het verleden?"
"Soms,"
"Leef je in de toekomst?"
"Ik wenste het,"
Mijn ogen speuren het dekbed na, ik zeg het nooit als je lacht bij iedere seizoenswisseling, maar vaak verlies jij er nog meer dan, ik, vind het zo heerlijk je te bestuderen, ook als je er niet bent,
De structuur, de vorm, de bewegingen, hoe het voelt, doodnormaal, of zou zijn, vanzelfsprekend, ze van het kussen te plukken, het in de was te gooien,
"Leef je in het verleden?"
"Niet meer dan jouw melancholische ogen doen,"
Ik doe het kopje als laatste, soms als je dagen onder de bergen aan gebukt gaat, ruikt je speeksel, je adem, zo anders, was ik maar woordenmaker in plaats van schrijver geworden,
Dat ik je iedere alles, in een uniek woord geboren mocht laten worden, tot leven mocht wekken, aan te raken mogelijk kon maken, was het maar simpel, te begrijpen hoe "ik weet", nu eigenlijk echt werkt,
"Leef je in het verleden?"
"Ik hoop het tot ver leden, afgeleden grief blijkt,"
Was ik maar je favoriete puzzel woordenboek, sloeg je mij maar open iedere keer de woorden ver te zoeken zijn, zodat ik je "angst" tot "ongerustheid", je "gretigheid" tot "zielsverrukking" en je "toeschietelijk" tot "(be)minnelijk" mocht verwoorden,
"Leef je in het verleden?"
"Enkel om haar te redigeren, Amos. Enkel om haar te redigeren."