Baby baby baby

"En het hart snauwt hem toe, noem me geen baby, wanneer jij de enige bent die weet hoe groot een mens wezen moet om nog volwassener te blijven dan alle zogenaamde volwassenen die ouder en wijzen zouden moeten.
Alle onzichtbare lijntjes voorspellen dat de demonen alle kronen van de prinsen en prinsessen ontnemen zullen, dat is wat wij onze kinderen aandoen wanneer wij het mens zijn verkiezen over het regeren van het rijk.
En al die tijd trokken de onzichtbare lijntjes als fluisteringen door de gedachten al bepleitend, dat je altijd stoppen kunt, maar nog niet nu, ik mis je, ik heb je nodig, het hart wil wat het hart wil.
Tot zij zich bedenkt.
En de snaren die vroeger het hart bespelen, knappen een voor een, nu.
Het thuisfront is verloren de veilige haven geeft geen energie meer, dynamo ontbreekt en zo het licht der onstaan ook, er is niets te vinden meer hier, zelf niet meer het gezoem van de opwinding in de oren.
Er leeft enkel nog de geest van een waanzinnig mijmerende vrouw. Maar niemand kiest, niemand kiest om haar te trouwen, de hand vast te houden of haar hart te vertrouwen.
Ze worden zo gemaakt. Met een onschuldige knip per keer. Meer. Meer. Meer. Verliezen. Vaker. Vaker. Vaker. Verkiezen.
En je brak de rug tot het merg al druppende over de graat het verraad toont van een gezonken schip dat op de bodem nog altijd verlangd naar haar kapitein, oh kapitein, mijn onzichtbare meester.
Laat je parfum op het rekje, ook al kocht hij die voor je. Haal het rood van je lippen, bind je haren stevig vast. Niemand waarschuwde je vooraf, over hoe zwaar, onzichtbaarheid te dragen is. Doe je dienst, en verder, besta niet. Ik smeek je, verdwijn in de lucht, spoorloos.
En je verwijt hem dat de gordijnen dichtgeslagen worden, dat er palen zijn waarachter de adem ingehouden, dat er enkel in auto's afgesproken, de duivel zit in de details, en zij zijn met zovelen.
Eer moet je laten varen. Alles vertrekt. Vergaan is het enige dat blijven zal."